Συνήθως διαβάζουμε ιστορίες για το πώς η δυσλεξία των παιδιών επηρεάζει τη ζωή των γονιών τους και όλης της οικογένειας. Πώς όμως μπορεί η δυσλεξία του γονέα να επηρεάσει τη ζωή των μη δυσλεκτικών παιδιών του; Διαβάστε το κείμενο «Ο Κάιλ βοηθά τη μαμά του» από το βιβλίο «Δυσλεξία» της Paula Wiltshire των Εκδόσεων Σαββάλας.
Ο Κάιλ βοηθά τη μαμά του
Ο Κάιλ, 13 ετών, μιλά για το πώς η δυσλεξία της μαμάς του επηρεάζει και τον ίδιο.
«Όταν η μαμά μου πήγαινε σχολείο, κανείς δεν ήξερε τίποτα για τη δυσλεξία, οπότε κανείς δεν της είχε πει επίσημα ότι είναι δυσλεξική. Είναι πραγματικά έξυπνη, αλλά δεν μπορεί να διαβάσει σχεδόν καθόλου και μπερδεύει τη σειρά των γραμμάτων και των αριθμών. Ούτε θυμάται το αλφάβητο ή οτιδήποτε σχετικό.
Όταν ήμουν πολύ μικρός, με πήγε μια φορά στο νοσοκομείο και δεν μπορούσε να προσανατολιστεί. Ρωτούσε συνεχώς για οδηγίες, αλλά δεν μπορούσε να τις θυμηθεί και δεν μπορούσε να διαβάσει τις πινακίδες. Γυρίζαμε γύρω γύρω στο νοσοκομείο, στο τέλος αργήσαμε στο ραντεβού και ο γιατρός έγινε έξαλλος. Η μαμά έβαλε τα κλάματα, το ίδιο και εγώ.
Ο μπαμπάς μας άφησε όταν ήμουν ακόμη μωρό, οπότε από τότε που πήγα στο σχολείο διάβαζα και έγραφα εγώ για αυτήν- της διάβαζα τα γράμματά της, έγραφα τα σημειώματα για το γαλατά και όλα τα σχετικά. Αναγκάζομαι να γράφω εγώ δικαιολογητικά για τις απουσίες μου στο σχολείο και μια φορά με τιμώρησαν επειδή ο δάσκαλός μου με κατηγόρησε για πλαστογραφία».
Ο Κάιλ, 13 ετών, μιλά για το πώς η δυσλεξία της μαμάς του επηρεάζει και τον ίδιο.
«Όταν η μαμά μου πήγαινε σχολείο, κανείς δεν ήξερε τίποτα για τη δυσλεξία, οπότε κανείς δεν της είχε πει επίσημα ότι είναι δυσλεξική. Είναι πραγματικά έξυπνη, αλλά δεν μπορεί να διαβάσει σχεδόν καθόλου και μπερδεύει τη σειρά των γραμμάτων και των αριθμών. Ούτε θυμάται το αλφάβητο ή οτιδήποτε σχετικό.
Όταν ήμουν πολύ μικρός, με πήγε μια φορά στο νοσοκομείο και δεν μπορούσε να προσανατολιστεί. Ρωτούσε συνεχώς για οδηγίες, αλλά δεν μπορούσε να τις θυμηθεί και δεν μπορούσε να διαβάσει τις πινακίδες. Γυρίζαμε γύρω γύρω στο νοσοκομείο, στο τέλος αργήσαμε στο ραντεβού και ο γιατρός έγινε έξαλλος. Η μαμά έβαλε τα κλάματα, το ίδιο και εγώ.
Ο μπαμπάς μας άφησε όταν ήμουν ακόμη μωρό, οπότε από τότε που πήγα στο σχολείο διάβαζα και έγραφα εγώ για αυτήν- της διάβαζα τα γράμματά της, έγραφα τα σημειώματα για το γαλατά και όλα τα σχετικά. Αναγκάζομαι να γράφω εγώ δικαιολογητικά για τις απουσίες μου στο σχολείο και μια φορά με τιμώρησαν επειδή ο δάσκαλός μου με κατηγόρησε για πλαστογραφία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου