Τρίτη 27 Οκτωβρίου 2009

Βελτίωση όρασης...



Η είδηση αφορά μια γονιδιακή θεραπεία, την οποία εφάρμοσαν αμερικανοί επιστήμονες και η οποία επιβεβαιώνει ότι όσοι πάσχουν από μία συγκεκριμένη σπάνια κληρονομική νόσο ("συγγενής αμαύρωση του Λέμπερ") μπορούν να έχουν θεαματική βελτίωση στην όρασή τους, ειδικά αν η θεραπεία γίνει έγκαιρα. Πρόκειται για μία από τις πιο πετυχημένες περιπτώσεις γονιδιακής θεραπείας στην ιατρική μέχρι τώρα.

Η νόσος αυτή προκαλεί μείωση της όρασης αμέσως μετά τη γέννηση του ατόμου που πάσχει και μέχρι τα 40 του χρόνια είναι τελείως τυφλό. Το 16% των παιδιών που γεννιούνται με την ασθένεια αυτή έχουν ένα ελαττωματικό μεταλλαγμένο γονίδιο (RPE65), το οποίο βοηθά τα κύτταρα του αμφιβληστροειδούς φακού να παράγουν τη ροδοψίνη (ουσία που χρειάζεται για την απορρόφηση του φωτός), χωρίς την οποία τα κύτταρα φωτο-υποδοχείς σταδιακά πεθαίνουν.

Όπως δημοσιεύθηκε σε σχετική έργασία στο περιοδικό "The Lancet", τα παιδιά ηλικίας 8-11 ετών έδειξαν τετραπλάσια βελτίωση στην ευαισθησία των ματιών τους στο φως (συνεπώς και στην όραση), σε σχέση με τους ενηλίκους με το ίδιο πρόβλημα, γεγονός που δείχνει ότι όσο νωρίτερα εφαρμόζεται η γονιδιακή θεραπεία, τόσο αποτελεσματικότερη είναι.

Ένα από τα παιδιά (9ετών) δήλωσε ότι μπορεί πλέον να αναγνωρίσει πρόσωπα, να παίξει ποδόσφαιρο, να διαβάσει βιβλία και να κάνει ποδήλατο στη γειτονιά του. Κανένα παιδί δεν απέκτησε πλήρως την όρασή του, αλλά κανένα δεν είναι πια τυφλό από νομική άποψη.


AAAAAAAAA.......



Αφού συμφωνήσαμε εκπαιδευτικοί, λοιποί επιστήμονες και γονείς ότι το ξύλο δεν βγήκε από τον Παράδεισο, αρχίσαμε να αναρωτιώμαστε "με τις φωνές, τί γίνεται;". Γιατί κακά τα ψέμματα ελάχιστοι (αν υπάρχουν) είναι εκείνοι που θα διατηρήσουν την ψυχραιμία τους αν το παιδί τους πεταχτεί τρέχοντας στο δρόμο, ώστε να του εξηγήσουν με ήρεμη και γαλήνια διάθεση ότι ήταν πολύ επικίνδυνο αυτό που έκανε.

O Wouter van der Hall, ειδικός στην ανάπτυξη των παιδιών, σε άρθρο του υποστηρίζει ότι υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες το πιο αποτελεσματικό είναι ο γονέας να φωνάξει (βλέπε παράδειγμα παραπάνω). Σε αυτές τις περιπτώσεις ο γονιός καλείται να διεισδύσει στο μυαλό του παιδιού μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου και να καταστήσει κατανοητό το μήνυμα. Στις υπολοιπες περιπτώσεις, η αντίδραση αυτή λειτουργεί εκτονωτικά για το γονέα και όχι πειθαρχικά και εποικοδομητικά για το παιδί.

Σύμφωνα με μια επιστημονική έρευνα (2003), σχολιασμός της οποίας αναδημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Τα Νέα, από τους 991 γονείς που συμμετείχαν, το 88% παραδέχτηκε ότι είχε φωνάξει στα παιδιά του τουλάχιστον μία φορά τον προηγούμενο χρόνο. Στις περισσότερες οικογένειες έχει γίνει αντιληπτό ότι το ξύλο δεν είναι αποδεκτό και για να επιβληθούν οι γονείς στα παιδιά τους, υψώνουν τη φωνή τους, με αποτέλεσμα να αισθάνονται ένοχοι και να βρίσκονται διαρκώς σε ένα φαύλο κύκλο. Οι ψυχολόγοι και οι ψυχίατροι αναφέρουν ότι στην καλύτερη περίπτωση, η μέθοδος είναι αναποτελεσματική (όσο περισσότερο και συχνότερα φωνάζουν οι γονείς τόσο τα παιδιά εθίζονται και δεν υπακούν), ενώ στη χειρότερη περίπτωση, το παιδί μπορεί να πάψει να αισθάνεται χαρούμενο κι ευτυχισμένο, ακόμα και να χάσει την αυτοεκτίμησή του.

Τι μπορεί να κάνει όμως ο γονιός;
  • Αρχικά συνειδητοποιείστε ότι υπέθυνοι είστε εσείς για τα συναισθήματά σας. Αν είστε θυμωμένοι, είναι δικό σας θέμα και όχι του παιδιού, συνεπώς τη λύση θα τη βρείτε εσείς και όχι το παιδί σας (ο θυμός θα μπορούσε να προέρχεται από τη δουλειά, το σύντροφο...)
  • Ας γίνει μια μικρή παύση (απομάκρυνση, καταμέτρηση 10 δευτερολέπτων κλπ), ώστε να μπορέσετε να καθαρίσετε λίγο το μυαλό σας, αλλά και να αποδυναμωθεί η ένταση που υπάρχει. Καλό θα ήταν να μην επιστρέψετε εάν δεν νιώθετε έστω και ελάχιστα πιο ήρεμοι.
  • Εάν αρχίσετε να φωνάζετε, σταματήσετε και ζητήστε συγγνώμη, λέγοντας "Συγγνώμη, δεν είναι αυτός ο τρόπος που θέλω να μιλάω μαζί σου. Χρειάζομαι λίγο χρόνο να ηρεμήσω και θα το συζητήσουμε λίγο αργότερα" (μετά πηγαίνετε να ηρεμήσετε....)
  • Εντοπίστε τους παράγοντες που σας εξοργίζουν και δουλέψτε πάνω στην αντιμετώπισή τους.

και μην ξεχνάτε: Οι φωνές μαθαίνουν στο παιδί ότι
  • οι άνθρωποι δεν εννοούν αυτά που λένε εάν δεν φωνάζουν
  • πρέπει να φωνάζει κι εκείνο όταν του φωνάζουν
  • πρέπει να φωνάζει στους άλλους
  • πρέπει να αγνοεί τους ενήλικες που του μιλούν με σεβασμό και ηρεμία
  • δεν του αξίζει να του απευθύνονται σε πολιτισμένους τόνους
  • το να φωνάζεις στους άλλους, είναι ένας αποδεκτός τρόπος χαλάρωσης
δείτε σχετικά την ανάρτηση

Επιστροφή με 17 μετάλλια



Τα ξημερώματα της Δευτέρας, η Εθνική Ομάδα Κολύμβησης αθλητών με αναπηρία επέστρεψε από το Ρέκιαβικ, όπου έλαβε μέρος στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Η ομάδα μας, συνεχίζοντας τις πολύ καλές επιδόσεις της (στην ανάρτηση της 19ης Οκτωβρίου είχαμε κάνει αναφορά στα τρία μετάλλια που κατέκτησαν οι αθλητες στην πρεμιέρα) ολοκλήρωσε τους αγώνες συγκεντρώνοντας συνολικά 17 μετάλλια.

Αναλυτικότερα, ο Γιώργος Καπελλάκης κατέκτησε ένα χρυσό κι ένα χάλκινο μετάλλιο, ο Χρήστος Ταμπαξής ένα χρυσό κι ένα αργυρό και ο Γιάννης Κωστάκης δύο αργυρά. Ο Αλέξανδρος Τακιλδάρης κατέκτησε 2 χάλκινα, ο Βασίλης Τσαγκάρης ένα αργυρό και από ένα χάλκινο οι Στέλιος Τσάκωνας, Παναγιώτης Χριστάκης, Αριστείδης Μακροδημήτρης, Τσότρας Νικόλαος, Σέμιχα Ριζάογλου και Αντώνης Τσαπατάκης. Στα ομαδικά, τη δεύτερη θέση στον τελικό των 4x50μ. Ελεύθερο κατέκτησαν οι Στέλιος Τσάκωνας, Παναγιώτης Χριστάκης, Χαράλαμπος Παπαϊωάννου και Βασίλειος Τσαγκάρης και στη σκυταλοδρομία 4x50μ μεικτή οι Γιάννης Κωστάκης, Στέλιος Τσάκωνας, Παναγιώτης Χριστάκης και Νικόλας Τσότρας κατέκτησαν το χάλκινο μετάλλιο.

Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Παραολυμπιακής Επιτροπής στην υποδοχή των Ελλήνων πρωταθλητών δήλωσε "Η συγκομιδή των 17 μεταλλίων σηματοδοτεί τη συνέχεια των αθλητών μας στις επιτυχίες των δύο προηγούμενων Παραολυμπιακών Αγώνων και δείχνει μεγάλη διάθεση για ακόμη μεγαλύτερες διακρίσεις των αθλητών μας. Ελπίζουμε να συνεχίσουμε με ακόμη μεγαλύτερες και περισσότερες επιτυχίες, εστιάζοντας και στην επιστημονική υποστήριξη των αθλητών".

φωτογραφίες των αθλητών μας από την επιστροφή τους στην Ελλάδα μπορείτε να βρείτε εδώ

Πάντα επιτυχίες!!!!!