Όταν οι άνθρωποι σχολιάζουν τη συμπεριφορά “αυτού του παιδιού” σε δημόσιους χώρους, δείχνουν με το δάχτυλό τους εμένα σαν υπεύθυνη.
Πλησιάζω με τρόμο. Ξέρω από πριν την απάντηση στην ερώτησή μου. “Πώς ήταν;” ρωτάω τον διευθυντή του theater camp του πεντάχρονου γιού μου. «Δύσκολος να τον ελέγξεις. Έχεις τα χέρια σου γεμάτα με τον μικρό. Είναι πολύ γρήγορος και καλός στο να εξαφανίζεται. Γυρίστε την πλάτη σας για μερικά δευτερόλεπτα και θα τον βρείτε να παίζει στην άλλη άκρη του δωματίου», απαντάει γελώντας. Γελάω και εγώ, γιατί αυτή την αντίδραση περιμένουν οι άνθρωποι. Μου λένε ότι το παιδί μου είναι υπερκινητικό και εγώ γελάω. Πρέπει να γελάσω. Το ξέρω καλύτερα από τον καθένα. Μην χοροπηδάς πάνω στον καναπέ. Μην σκαρφαλώνεις στο πλαίσιο της πόρτα σαν αράχνη. Μην σκαρφαλώνεις στη βιβλιοθήκη. Μην πηδάς από την κουκέτα κάτω, πάνω στα κουκλάκια σου... Κανείς δεν το γνωρίζει αυτό καλύτερα από μένα.