Προχθές, στις 9 το πρωί, συνάντησα στον δρόµο μια γνωστή μου που τυγχάνει να κάνει το - ζηλευτό για την Ελλάδα της κρίσης - επάγγελμα της δασκάλας γιόγκα. Πήγαινε για μάθημα αεράτη, (φαινομενικά) ξεκούραστη και με μια καινούργια κουπ à la garçonne. Αυτά που μου είπε θρυμμάτισαν βιαίως το κάδρο: «Αν ήξερες τι έχω κάνει ήδη... Εχω μαγειρέψει, έχω ετοιμάσει τα τάπερ για το Ολοήμερο, έχω πάει τα δύο παιδιά στο σχολικό, έχω μαζέψει το σπίτι, πλήρωσα τρεις λογαριασμούς, έφτιαξα μαλλιά, ετοιμάστηκα... Μου αρέσει που κάποτε εμφανιζόμουν απίστευτα μπλαζέ απέναντι στις εργαζόμενες μαμάδες. Ελεγα: "Καλά, ένα παιδί έχεις, δεν χρειάζεται να κάνεις έτσι...". Ειλικρινά σ' το λέω, δεν είχα ιδέα». Τη σκέφτηκα να μπαίνει σε λίγο στην τάξη με τις μαθήτριές της. Να χαμογελά και να ξεκινά το ζέσταμα σαν να έχει μόλις αφιχθεί από ένα χαλαρό πρωινό στο παριζιάνικο Café de la Paix με ζεστή σοκολάτα και μια νουβέλα του Γκυ ντε Μωπασσάν. Η δεινή μητέρα multitasker - ένας αγόγγυστος, ακαταπόνητος Τιραμόλα - σχεδόν ποτέ δεν αφήνει να φανεί στον χώρο της εργασίας της ο μόχθος (για τη διαχείριση πολλαπλών κρίσεων και αγγαρειών) στο παρασκήνιο.
