«Έχω ζήσει χίλιες ζωές και έχω αγαπήσει χίλιες αγάπες. Περπάτησα σε μακρινούς κόσμους και είδα το τέλος του χρόνου. Γιατί διαβάζω». ─ George R. R. Martin
Το μεγαλύτερο δώρο της παιδικής ηλικίας είναι η ικανότητα να χτίζεις έναν ονειρικό, μαγικό κόσμο. Και το μεγαλύτερο δώρο σε εμάς τους δασκάλους είναι να βλέπουμε αυτή τη φαντασία κάθε μέρα. Την περασμένη άνοιξη, παρακολούθησα τους μαθητές της πρώτης τάξης στο διάλειμμα να χοροπηδούν στα παιχνίδια της παιδικής χαράς. Το έδαφος δεν ήταν πια χώμα αλλά πορτοκαλί-κόκκινη λάβα ηφαιστείου. Ένα λάθος υπολογισμένο άλμα και οι συνέπειες θα ήταν τρομερές. Κάποια άλλη στιγμή, γύρισα αγχωμένος ακούγοντας έναν μαθητή να φωνάζει: «Σώστε με!» και είδα μια ομάδα νηπίων να τρέχουν με τα πλαστικά φορτηγά τους με μεγάλη ταχύτητα για να σώσουν τους συμμαθητές τους από τα φλεγόμενα κτίρια. Τι σχέση έχει όμως αυτό με την οικοδόμηση θετικών συνηθειών και την δημιουργία του αισθήματος ότι είσαι μέλος μιας κοινότητας;
Τα πάντα.