Νευρική ανορεξία και βουλιμία, οι σύγχρονες παθήσεις

Ηταν Φεβρουάριος του ΄93, όταν η 30χρονη Αναστασία, μόλις 13 ετών, έκανε την πρώτη της δίαιτα. «Είχα παχύνει και δεν ένιωθα άνετα με το σώμα μου. Ακουγα και διάφορα σχόλια για την περιφέρειά μου... Δεν θυμάμαι τι ακριβώς με οδήγησε σε αυτή την απόφαση. Απλώς άρχισα καθημερινά να μειώνω αυτά που έτρωγα. Είχα φθάσει στο σημείο να τρέφομαι όλη μέρα με δύο μήλα και ένα γιαούρτι. Ετρωγα και γαρίδες, διότι είχα διαβάσει κάπου ότι είχαν λίγες θερμίδες. Δεν ξέρω πώς κατάφερνα κάποιες μέρες και έμενα νηστική.Σήμερα,αν δεν φάω ένα μεσημέρι, μπορεί λιποθυμήσω από την πείνα...».

«Σε βλέπω, με ακούς;»

Το διεθνές φεστιβάλ ντοκιμαντέρ με θέματα αναπηρίας “Emotion Pictures” που με εξαιρετική επιτυχία διοργανώνεται στην χώρα μας τα τελευταία χρόνια υπό την ευθύνη της Μαίρης Παπαλιού και του εκλεκτού team συνεργατών της , έχει αναδείξει μια αλήθεια που δεν μπορούμε να αγνοήσουμε : Ενώ είναι πάμπολλες οι σημαντικές ή λιγότερο σημαντικές ταινίες δημιουργών του εξωτερικού που δίνουν το παρών, οι αντίστοιχες ελληνικές μετρώνται στα δάκτυλα των δύο χεριών. Αποδεικνύοντας ότι οι Έλληνες δημιουργοί – πλην ελαχίστων εξαιρέσεων – εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν τα θέματα αναπηρίας με την τυπική αποστασιοποίηση που γεννά η άγνοια και η συνακόλουθη ανασφάλεια.

Όταν η οικονομική κρίση συναντά την φιλανθρωπία

Όσο περισσότερο η οικονομική κρίση θα οξύνει τις ανισότητες και θα εξωθεί τις κοινωνίες σε ολοένα και πιό συντηρητικές κατευθύνσεις, όλο και περισσότερο θα προβάλλεται η ανάγκη της φιλανθρωπίας ως αποτελεσματικού μοντέλου κοινωνικής πολιτικής. Τάδε έφη Κώστας Θεοδωρόπουλος εκ μέρους της κινηματικής Παρέμβασης Αναπήρων Πολιτών, ορίζοντας με τρόπο κάθετο το πολιτικό διακύβευμα των χρόνων που έρχονται σε σχέση με τα κοινωνικά δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία.