Ενας δάσκαλος Δημοτικού, διδάσκοντας ιστορία, εξηγούσε στην τάξη του ότι οι Ρωμαίοι νίκησαν τους Ελληνες οριστικά το 146 π.Χ. και ακολούθησε η ρωμαϊκή κατοχή. Το μάθημα γινόταν το 2014, την εποχή των πρώτων μνημονίων. Ενας μαθητής ρώτησε πώς ήταν η ρωμαϊκή κατοχή. Και ο δάσκαλος απάντησε ότι ήταν περίπου όπως η κατοχή που τότε, το 2014, είχε επιβάλει η τρόικα στη χώρα μας (αληθινή ιστορία από δημοτικό σχολείο της Αθήνας). Ολοι, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, θα αποδοκιμάζαμε το παράδειγμα που έφερε ο δάσκαλος ως άστοχο και δηλητηριώδες. Το δίδαγμα του παραπάνω επεισοδίου δεν είναι ότι αυτό αντανακλούσε μια εποχή πολιτικής πόλωσης ούτε ότι ο εκπαιδευτικός δύσκολα διαχωρίζει τον επαγγελματικό του ρόλο από τον ρόλο του ως πολίτη. Οπως ξέρουν οι ειδικοί της εκπαίδευσης, το δίδαγμα είναι ότι μεταρρυθμίσεις, όπως, π.χ., νέα αναλυτικά προγράμματα ή εγχειρίδια, επιζούν ή πεθαίνουν μέσα στη σχολική τάξη, ακόμα και αν –όπως συμβαίνει στο ελληνικό σχολικό σύστημα– ο εκπαιδευτικός είναι ο «τελευταίος τροχός της αμάξης». Εργαζόμενος στο πιο συγκεντρωτικό σχολικό σύστημα στην Ευρώπη, ο Ελληνας εκπαιδευτικός σπάνια ερωτάται για το περιεχόμενο και τον τρόπο της δουλειάς του, αλλά η δύναμή του να προωθήσει ή να ματαιώσει αλλαγές δεν πρέπει να υποτιμηθεί.
