Ο γιος μου με αιφνιδιάζει πολλές φορές με ερωτήσεις σαν αυτή που μου έκανε πρόσφατα: "Μπαμπά, για ποιο λόγο υπάρχεις;".
Προσπάθησα να συνέλθω και έπειτα τον ρώτησα με τη σειρά μου: "Εσύ τι λες;".
Το μέτωπο του πεντάχρονου ζάρωσε. ΄Με τα μάτια κλειστά σε μια αγωνιώδη προσπάθεια να σκεφτεί μια απάντηση, είπε κομπιάζοντας: "Για να με πηγαίνεις το πρωί στο νηπιαγωγείο... Για να μου διαβάζεις το βράδυ παραμύθια... Για να μου γεμίζεις την μπανιέρα... Και για να παίζεις μαζί μου".
Τι θαυμάσιος και ουσιαστικός λόγος ύπαρξης! σκέφτηκα και αναστέναξα. Αν δεν είχα το μικρό μου Λούις, αν δεν τον πήγαινα στο νηπιαγωγείο, αν δεν του διάβαζα το βράδυ παραμύθια, αν δεν του γέμιζα την μπανιέρα, αν δεν έπαιζα μαζί του, η ζωή μου θα ήταν ένα τίποτα.