Πρόσφατα συνειδητοποίησα κάτι: αν αγαπάς και ζεις με κάποιον με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής (ΔΕΠ), σίγουρα κάποια στιγμή σου έχει πει ψέματα. Το πιο πιθανό είναι ότι ήταν για κάτι χαζό που δεν είχε πραγματικά σημασία. Αλλά μπορεί και να ήταν κάτι σημαντικό.
Δεν έχω ΔΕΠ, αλλά έχει ο έφηβος γιος μου. Στις καλές μέρες νιώθω να χάνω σιγά –σιγά το μυαλό μου, γιατί εκείνος και εγώ βιώνουμε την πραγματικότητα με τελείως διαφορετικό τρόπο. Η βασική αιτία για αυτό το φαινόμενο είναι η δυσκολία του γιου μου στις εκτελεστικές λειτουργίες. Η εργαζόμενη μνήμη του δεν είναι τόσο δυνατή, όσο η δική μου. Και το ίδιο ισχύει και για τον αυτοέλεγχό του. Για να αντισταθμίσει αυτές τις δυσκολίες, φαίνεται ότι αντικαθιστά την αλήθεια με τον δικό του τρόπο αντίληψης της πραγματικότητας. Με άλλα λόγια, λέει ψέματα.