Πολλές φορές σε μαθητές με κινητική αναπηρία που δυσκολεύονται να ανοίξουν και να κλείσουν τα δάχτυλά τους για να εκτελέσουν απλές μαθηματικές πράξεις (πρόσθεσης και αφαίρεσης) ακούμε γονείς και εκπαιδευτικούς (ακόμα και της παράλληλης στήριξης) να λένε ότι το παιδί μετράει με τα δάχτυλά τους. Ανοίγει η μαμά 3 δάχτυλα και άλλα 2 δάχτυλα και το παιδί μετράει και βρίσκει ότι 3+2= 5.
Μια τέτοια πρακτική, όσο γρήγορη και αποτελεσματική και αν είναι για το σπίτι (ή και το σχολείο όταν υπάρχει κάποιο άτομο δίπλα στο παιδί) δεν δίνει στο μαθητή την αυτονομία που χρειάζεται για να μπορεί να λειτουργεί όσο το δυνατόν πιο ανεξάρτητα μέσα και έξω από την τάξη, για θέματα τόσο του σχολείου όσο και της καθημερινής του ζωής. Και αν κάτι πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας – ειδικά στα παιδιά με αναπηρία- είναι να στηρίζονται στις δυνάμεις τους για όλα όσα μπορούν να κάνουν.