Ο άνθρωπος από τη στιγμή που γεννιέται και αρχίζει να συνειδητοποιεί σιγά-σιγά το περιβάλλον του, ζει βιώνοντας μια αέναη μάχη ανισότητας και μειονεξίας. Είναι μικρός, ανίκανος, ανεκπαίδευτος και ανεπαρκής για όλα αυτά τα θαυμαστά που γίνονται γύρω του. Αγωνίζεται λοιπόν συνεχώς να αισθανθεί πως ανήκει στο περιβάλλον του και είναι σημαντικός. Μιμείται συμπεριφορές άλλων. Προσπαθεί να ασχοληθεί με διάφορες δράσεις. Τολμά να καταπιαστεί με έργα μεγαλύτερα από τις δυνατότητές του. Επιθυμεί να κάνει ότι και οι άλλοι. Οι γύρω κάνουν συνήθως χωρίς να το κατανοούν ότι μπορούν για να δυσκολέψουν τον αγώνα της ένταξής του στο κόσμο των μεγάλων. Συμπεριφερόμενοι συχνά σαν «καλοί» γονείς και όχι σαν υπεύθυνοι γονείς προτρέχουμε να κάνουμε εμείς γι’ αυτό ή σε χειρότερες περιπτώσεις να κρίνουμε το ατελές αποτέλεσμα των πράξεών του ή ακόμη να υπερβάλουμε με ενθουσιασμούς ασυμβίβαστους με το έργο.
Αν οι γονείς ξεχνούσαν τα πάντα και επέλεγαν σαν μοναδικό εργαλείο διαπαιδαγώγησης την ΕΝΘΑΡΡΥΝΣΗ μια άλλη κοινωνία θα ξημέρωνε.