Οι άνθρωποι, και κυρίως οι εκπαιδευτικοί, θα πρέπει να κατανοήσουν ότι το γεγονός ότι κάποιος δεν έχει προφορικό λόγο/ δεν μιλάει, δεν σημαίνει και ότι δεν σκέφτεται.
Η κοινωνία μας ως επί το πλείστον αντιμετωπίζει τα παιδιά και τους ενήλικες χωρίς προφορικό λόγο σαν άτομα περιορισμένης νοητικής ικανότητας (νοητικά καθυστερημένα). Οι άνθρωποι υποθέτουν αυτόματα ότι αν κάποιος δεν μπορεί να μιλήσει καλά (ή και καθόλου), δεν μπορεί αντιστοίχως και να σκεφτεί καλά (ή και καθόλου). Ωστόσο, αυτή η άποψη είναι λανθασμένη και δημιουργεί πολλά προβλήματα στα άτομα με προβλήματα ομιλίας και επικοινωνίας, καθώς έχει σαν αποτέλεσμα είτε να είναι αόρατα είτε να υφίστανται εκφοβισμό και διακρίσεις στο σχολείο και στην κοινότητα. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Οι άνθρωποι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι το “δεν μιλάει” δεν συνεπάγεται “δεν σκέφτεται”.