Αν υπάρχουν δύο λέξεις που σιχαίνομαι είναι «κανονικό»/«φυσιολογικό». Δεν ήταν πάντα έτσι (παλιότερα σιχαινόμουν την λέξη «τυρί» για καθαρά γευστικούς λόγους). Από τότε όμως που μπήκα στον κλάδο της εκπαίδευσης (και της ειδικής αγωγής), η λέξη «φυσιολογικό» με κυνηγάει καθημερινά.
«Τι δουλειά κάνεις;»
«Ειδική παιδαγωγός».
«Α!» με το απόλυτο κενό στο βλέμμα.
«Δασκάλα για παιδιά με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες και αναπηρία», εξηγώ μπας και συννενοηθούμε.
«Α, δεν είσαι δηλαδή κανονική δασκάλα».