Παιδιά με αναπηρία χωρίς αδέρφια: σαν τη μύγα μέσα στο γάλα Ή ζώντας σε μια άλλη εποχή.
Τα περισσότερα παιδιά με κάποια σοβαρή αναπηρία που δεν έχουν αδέρφια – μικρότερα ή μεγαλύτερα- περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας περιτριγυρισμένα από ενήλικες: τους γονείς τους, θεραπευτές και δασκάλους, φίλους των γονιών τους. Πολύ συχνά λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών (έλλειψη κατάλληλης υλικοτεχνικής υποδομής, απουσία ραμπών, στενά και κατειλλημμένα από αυτοκίνητα πεζοδρόνια, απουσία ειδικών διαμορφωμένων χώρων για παιχνίδι), αλλά και λόγω της κούρασης των γονιών, του υπερφορτωμένου προγράμματος, της ρατσιστικής αντιμετώπισης των ανθρώπων με αναπηρία από το κοινωνικό σύνολο και των δυσκολιών ή των προβλημάτων συμπεριφοράς του ίδιου του παιδιού, οι έξοδοι της οικογένειας και οι επαφές της με άλλα παιδιά είναι πολύ περιορισμένες. Κάποιες φορές μάλιστα η οικογένεια απομονώνεται – ηθελημμένα ή μη- από συγγενείς και φίλους, με αποτέλεσμα όλος ο κόσμος του παιδιού να είναι λίγα τετραγωνικά μέτρα και δύο άνθρωποι.
Τα περισσότερα παιδιά με κάποια σοβαρή αναπηρία που δεν έχουν αδέρφια – μικρότερα ή μεγαλύτερα- περνούν τις περισσότερες ώρες της ημέρας περιτριγυρισμένα από ενήλικες: τους γονείς τους, θεραπευτές και δασκάλους, φίλους των γονιών τους. Πολύ συχνά λόγω των αντικειμενικών δυσκολιών (έλλειψη κατάλληλης υλικοτεχνικής υποδομής, απουσία ραμπών, στενά και κατειλλημμένα από αυτοκίνητα πεζοδρόνια, απουσία ειδικών διαμορφωμένων χώρων για παιχνίδι), αλλά και λόγω της κούρασης των γονιών, του υπερφορτωμένου προγράμματος, της ρατσιστικής αντιμετώπισης των ανθρώπων με αναπηρία από το κοινωνικό σύνολο και των δυσκολιών ή των προβλημάτων συμπεριφοράς του ίδιου του παιδιού, οι έξοδοι της οικογένειας και οι επαφές της με άλλα παιδιά είναι πολύ περιορισμένες. Κάποιες φορές μάλιστα η οικογένεια απομονώνεται – ηθελημμένα ή μη- από συγγενείς και φίλους, με αποτέλεσμα όλος ο κόσμος του παιδιού να είναι λίγα τετραγωνικά μέτρα και δύο άνθρωποι.