Πρόσφατα άκουσα στην τηλεόραση αυτό το συνηθισμένο στερεότυπο για το μικρό παιδί με Σύνδρομο Ντάουν και ενοχλήθηκα: « Είναι τόσο γλυκό και τρυφερό!» Ξαφνικά θύμωσα. Η Λίζυ δεν είναι πάντα ούτε γλυκιά ούτε τρυφερή στους φίλους της, στον αδερφό της και στην αδερφή της. Όπως και κάθε άλλο παιδί, όταν είναι κουρασμένη γίνεται κακία. Πρέπει να πιστέψουμε ότι τα παιδιά με Σύνδρομο Ντάουν είναι γλυκά και τρυφερά για να τους δώσουμε αξία; Δεν μπορούμε να τα εκτιμήσουμε, όπως και κάθε άλλον, απλώς επειδή υπάρχουν δίπλα μας;
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down ξαναδιάβασα το βιβλίο «Μαμά, γιατί έχω Σύνδρομο Down;».