Σε μια χώρα που το εκπαιδευτικό σύστημα είναι κάτι παραπάνω από φαιδρό, έχω τις αμφιβολίες μου, αν το πρόβλημα είναι να μειωθεί ο αριθμός των δασκάλων, να συρρικνωθούν οι σχολικές μονάδες ή να αυξηθούν. Σε μια υγιή κοινωνία το ζητούμενο είναι να αυξηθούν, αλλά κάτω από συγκεκριμένους όρους. Να έχω περισσότερους δασκάλους, όχι εκπαιδευτές, δασκάλους, που να έχουν χαρά και αγάπη για τη ζωή και πάθος για να δημιουργήσουν μεγαλύτερα ή μικρότερα έμψυχα αστεράκια. Οι διεκπεραιωτές της εκπαίδευσης μου θυμίζουν τους εκπαιδευτές στρατοπέδων που λένε «προσοχή, αλτ και μπρος» και τα ταλαίπωρα τα μαθητούδια-στρατιωτάκια ακολουθούν, μήπως μπορούν να κάνουν και διαφορετικά; Συνεπώς, τέτοιους εκπαιδευτές δεν τους έχουμε ανάγκη. Ούτε και τους είχαμε ποτέ.