Για τον πενηντάχρονο Γερμανό Ούρλιχ Μ. (έκλεισε τα 50 του μόλις προχθές, 7 Δεκεμβρίου) που ζει στην χώρα μας τα τελευταία 29 χρόνια, τα εμπόδια της ζωής μοιάζουν ανυπέρβλητα. Οι νόμοι, οι οδηγίες, οι κανονισμοί και οι συνθήκες, που (υποτίθεται ότι) ορίζουν το ευρωπαϊκό κεκτημένο της κοινωνικής αλληλεγγύης, στο ελάχιστο δεν αγκαλιάζουν “περιπτώσεις” σαν την δική του...
Ο Ούρλιχ μεγάλωσε σε ίδρυμα κλειστής περίθαλψης στην Γερμανία. Ενηλικιωνόμενος και μην έχοντας κανένα στον κόσμο, έφυγε από το ίδρυμα και ξεκίνησε να περιφέρεται αρχικά στην Γερμανία και κατόπιν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, ώσπου η τύχη τον έφερε (το 1980) στην “φιλόξενη” πατρίδα μας. Στη νιότη του ακόμη, με το σώμα δυνατό, το αίμα να βράζει και σε εποχές λιγότερο κυνικές από την σημερινή, ο Ούρλιχ τα κατάφερνε να επιβιώνει, δύσκολα μεν αξιοπρεπώς δε. Άλλαξε μεσ’ τα χρόνια κάμποσες δουλειές, κάποιες φορές έμεινε για καιρό άνεργος, πάντοτε όμως είχε φίλους δίπλα του να τον υποστηρίζουν και να τους υποστηρίζει, πάντοτε στις δύσκολες καμπές τα βόλευε.