Ο γιος μου έχει αυτισμό. Έχει επίσης νοητική καθυστέρηση και δεν έχει προφορικό λόγο. Δεν θα σας πω ψέματα. Κάθε μέρα είναι μια μάχη. Είναι 9 ετών και πρόσφατα αποκτήσαμε στρατηγικές που βοηθούν και αυτόν και την υπόλοιπη οικογένεια να τα καταφέρει.
Μάθαμε να χρησιμοποιούμε οπτικά βοηθήματα για να καταλαβαίνει. Έχουμε αυστηρές ρουτίνες τα πρωινά για την προετοιμασία για το σχολείο και την ώρα του βραδινού ύπνου. Χρησιμοποιούμε τις λέξεις «πρώτα/μετά» έτσι ώστε να ξέρει ότι το ένα πράγμα ακολουθεί το άλλο. Χρησιμοποιούμε κοινωνικές ιστορίες. Του δίνουμε πολύ χρόνο για να επεξεργάζεται τι συμβαίνει και τι κάνουμε. Τον αφήνουμε να διαλέγει ανάμεσα σε δύο (και όχι σε περισσότερα) πράγματα γιατί τα περισσότερα τον μπερδεύουν και τον στρεσάρουν. Ζούμε μέρα τη μέρα. Έχουμε φωνές και απογοητεύσεις, αλλά συνήθως τα καταφέρνουμε. Αλλά τι γίνεται όταν συμβαίνει μια έκτακτη κατάσταση ή μια κρίση και δεν έχεις χρόνο να κάνεις όλα τα παραπάνω;