Τι κι αν έχουν περάσει χρόνια. Κάθε πρωί ο Χρήστος Κάπελλας νιώθει την ίδια κρυάδα. Κάθεται στο κρεβάτι του, ξετυλίγει μια θήκη από σιλικόνη και τη βάζει στο αριστερό του γόνατο. Η σκέψη του ταξιδεύει σε εκείνη τη βόλτα. Τοποθετεί στη θήκη μια μικρή ασημένια βίδα και τη θηλυκώνει σε ένα καλούπι. Θυμάται την ταχύτητα, τη στροφή, το δέντρο. Στιγμιαία αναλαμπή. Κρατάει λιγότερο από μισό λεπτό - όσο χρειάζεται για να φορέσει το τεχνητό του πόδι.
