Όταν ήμουν παιδί «γράψιμο» σήμαινε ένα ή δύο πράγματα: Είτε έγραφες με το χέρι χρησιμοποιώντας μολύβι ή στυλό, είτε χτυπούσες τα πλήκτρα μιας γραφομηχανής. Αυτό ήταν. Τα λάθη δύσκολα διορθώνονταν και το ίδιο δύσκολα γίνονταν αλλαγές. Αν έπρεπε να αλλάξεις κάτι έπρεπε πολύ προσεκτικά να σβήσεις (χωρίς να μουτζουρώσεις ή να σκίσεις το χαρτί) ή να χρησιμοποιήσεις διορθωτικό. Αλλά πάντα φαινόταν ότι είχε γίνει κάποιο λάθος. Για τους μαθητές με δυσκολίες μάθησης που είχαν τη βάση τους στη γλώσσα, όπως π.χ. η δυσλεξία, αυτό τους προκαλούσε μεγάλο εκνευρισμό. Ο μηχανισμός της γραφής παρεμπόδιζε την έκφραση και γινόταν πηγή μεγάλου άγχους για τα παιδιά.
