Μένω σε μια παλιά οικοδομή, χτισμένη την δεκαετία του 1960. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα. Ξέρω όλες τις «παλιές» οικογένειες. Πήγα σχολείο με τα παιδιά τους, τους είπα τα κάλαντα, τους βοήθησα να κουβαλήσουν τα ψώνια τους. Οι πρώτοι ένοικοι έχουν αρχίσει να «φεύγουν» εδώ και πολύ καιρό. Ένα κηδειόχαρτο στην κολώνα και ξαφνικά η καθημερινότητα της οικοδομής αλλάζει για λίγο. Και μετά όλα γίνονται για εμάς όπως πριν. Μόνο η οικογένεια νιώθει το κενό που αφήνει πίσω της η απουσία του δικού της ανθρώπου.
Το 2013 όμως οι κανόνες άλλαξαν. Η οικοδομή μας έχασε ξαφνικά δύο νέους ανθρώπους που είχαν γεννηθεί και μεγαλώσει εδώ. Και ενώ στη μια περίπτωση «ο κόσμος σταμάτησε να γυρίζει» για μία εβδομάδα, για το άλλο παλικάρι ο κόσμος ούτε που κατάλαβε την απουσία του.