Νομίζω πως αν με έβαζαν σήμερα να λύσω ένα τεστ IQ, θα πάτωνα. Οτιδήποτε μετρά τη νοημοσύνη (ή ό,τι έχει απομείνει από αυτή) με αποσυντονίζει ολοσχερώς. Πρωτίστως διότι θεωρώ ότι δεν αντανακλά παρά ψήγματα αυτού που είμαι. Με το που θα έβλεπα τις πρώτες σχηματικές αναπαραστάσεις, θα τα έχανα, στην πρώτη λεκτική πρόκληση θα άρχιζα να κοιτάζω δεξιά και αριστερά – αν γνώριζαν το ποιόν μου οι άνθρωποι της Μensa, δεν θα μου επέτρεπαν ούτε το κτίριο να πλησιάσω, o Στίβεν Χόκινγκ ενδεχομένως θα με έσπρωχνε με το καροτσάκι του στην πιο χαοτική μαύρη τρύπα. Ως μητέρα, βέβαια, α όχι, εδώ αλλάζει το πράγμα. Εχω την ίδια ψύχωση που έχουν οι περισσότεροι γονείς με το «δυναμικό» των τέκνων μου, ασχολούμαι μετά μανίας με τις ακαδημαϊκές επιδόσεις τους, ήδη από τα τέσσερά τους, και ευελπιστώ ότι στους κόλπους της δικής μου οικογένειας ανατρέφεται τουλάχιστον ένας Τζέιμς Γουντς (ο σταρ του Χόλιγουντ με δείκτη νοημοσύνης 180).
Σε έναν ιδιότυπο Καιάδα για τα κακοποιημένα παιδιά φαίνεται πως τείνει να μετατραπεί η Ελλάδα, κατά τους παρόντες καιρούς κρίσης.
Πώς λειτουργούσαν τα ρολόγια-ξυπνητήρια του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη; Πώς φτιάχτηκε το πρώτο παζλ της ιστορίας από τον Αρχιμήδη; Πώς δούλευε η ανυψωτική μηχανή; Πώς σχεδίασε ο Πτολεμαίος το... GPS των αρχαίων Ελλήνων, τον αστρολάβο; Οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα θα δοθούν στην έκθεση αρχαίας ελληνικής τεχνολογίας στα Νέα Μουδανιά της Χαλκιδικής.
Ένα νεανικό βιβλίο αισθαντικό, με ευγένεια γραφής και γλυκύτητα, στο οποίο αποτυπώνεται η τρυφερή αλλά και ιερή σχέση ανάμεσα σε γιαγιά και εγγονή, αλλά όχι μόνο αυτή: εμπρός στα μάτια αλλά και στη διάνοια του αναγνώστη περνούν εικόνες σεπτές, αισθήματα σεβαστά, τοπία ψυχής κατακτημένα από τη λήθη, πλην ικανά να ανθοφορήσουν στην πρώτη ματιά, στον πρώτο χτύπο κάποιας καρδιάς, στον γλυκασμό που γεννά ο προαιώνιος νόστος.