Η πλατεία είναι αυτή που συχνάζαμε όλες σχεδόν τις Παρασκευές μετά το σχολείο κι αυτός που στέκεται απέναντί μου και που μού μιλά για το Δίλημμα του Φυλακισμένου και την Πολιτική Φιλοσοφία του Νικόλο Μακιαβέλλι, θεωρούνταν, τότε, ο μεγαλύτερος «αλήτης» των μαθητικών μου χρόνων. «Χαμένος από χέρι», μου λέει, «όταν σου βάζουν την ταμπέλα του κακού παιδιού, και να μην είσαι, τις περισσότερες φορές γίνεσαι».
Διασχίζουμε το πάρκο όπου κάποτε ήπιαμε τις πρώτες μας μπύρες και τον παρατηρώ προσπαθώντας να βρω σημάδια από το 14χρονο αγόρι που ήξερα και για το οποίο ένοιωθα πάντα συμπάθεια, ενώ κάποιοι τον χλεύαζαν και οι περισσότεροι τον σνόμπαραν, διότι ήταν ο «αντιδραστικός» και ο «απείθαρχος».
