Το βράδυ της Τρίτης στο σπίτι είχαμε συμβούλιο: να στείλουμε τα παιδιά στο σχολείο ή όχι; Τελικά αποφασίστηκε να τα κρατήσουμε σπίτι, και παρόλο που αυτό το σενάριο καθόλου δεν βολεύει ένα γονιό που δουλεύει, ήταν μονόδρομος με τις θερμοκρασίες που διαβάζαμε ότι θα επικρατήσουν τις επόμενες ημέρες. Τα λυπηθήκαμε, κοινώς.
Είμαι βέβαιη ότι την ίδια απόφαση πήραν πολλοί γονείς, άλλωστε σε κάποιους δήμους δεν είχαν και το περιθώριο επιλογής. Τα σχολεία ανακοινώθηκε ότι παραμένουν κλειστά, την Τετάρτη ή την Πέμπτη ή και τις δύο ημέρες, λόγω καύσωνα. Θα μου πείτε, λίγη σημασία έχει, στο τέλος της βδομάδας τα σχολεία κλείνουν για καλοκαιρινές διακοπές, το μέγα ζήτημα «τι θα κάνω το παιδί μου», αντί να ξεκινήσει από την επόμενη Δευτέρα, ξεκίνησε λίγο νωρίτερα.
Δεν είναι έτσι, όμως, γιατί αν το δούμε έτσι, βλέπουμε το δέντρο και όχι το δάσος. Το θέμα είναι ότι το δάσος καίγεται από τις επελάσεις του λίβα τα τελευταία χρόνια και τα ελληνικά σχολεία αποδεικνύονται ανέτοιμα να αντιμετωπίσουν τις νέες συνθήκες. Και μπορεί σε λίγες ημέρες να τελειώνουν τα μαθήματα, ας μην ξεχνάμε όμως ότι αρκετές από αυτές τις κτιριακές εγκαταστάσεις θα συνεχίσουν να δέχονται παιδιά, γιατί μέσα τους θα λειτουργούν καλοκαιρινά camp απασχόλησης. Η συντριπτική πλειονότητα των παιδιών θα ξαναμπεί εκεί μέσα για να περάσει την ημέρα της.
Για να μην αναφερθώ στους μαθητές που τώρα δίνουν εξετάσεις μέσα σε τάξεις που συναγωνίζονται τις υψικαμίνους και πρέπει να διαχειριστούν, πέρα από το άγχος, και την αφόρητη ζέστη. Αυτό δεν είναι εξετάσεις, είναι δοκιμασία επιβίωσης. Σαν να καλείσαι να γράψεις διαγωνίσματα που καθορίζουν το μέλλον σου σε συνθήκες ερήμου. Δεν είναι δυνατόν να μην υπάρχει κλιματισμός στις σχολικές αίθουσες, όπου τα παιδιά περνάνε πλέον τόσες ώρες της ημέρας τους.
Δεν είναι δυνατόν να ακούμε σε ρεπορτάζ μαθητές να λένε ότι υποφέρουν μέσα στην τάξη, ότι στάζει ο ιδρώτας τους πάνω στα τετράδια και ότι κοντεύουν να λιποθυμήσουν. Δεν είναι δυνατόν να λυπάσαι να στείλεις σχολείο τα παιδιά σου γιατί φοβάσαι ότι θα σκάσουν σαν τα ποντίκια.
Γίνεται δουλειά μόνο με ανεμιστήρες και ανοιχτά παράθυρα; Γίνεται, αλλά θα πρέπει να συμφωνήσουμε ότι πρόκειται για τριτοκοσμικές καταστάσεις, στις οποίες κανείς δεν θα ήθελε να εκθέσει το παιδί του. Εν έτει 2024, και με δεδομένη την κλιματική κρίση που όλοι πλέον καταλαβαίνουμε τι σημαίνει, τα ελληνικά σχολεία πάσχουν (εκτός των άλλων) και από έλλειψη επαρκούς κλιματισμού. Γιατί δεν υπάρχει σε κάθε αίθουσα και γιατί ενίοτε, και να υπάρχει, δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί διότι δεν συντηρείται σωστά, έχει χαλάσει, ρίχνει το ρεύμα κ.τ.λ.
Είναι αστείο, και θλιβερό μαζί, να διαβάζεις τις οδηγίες του υπουργείου Παιδείας για κλιματιζόμενες αίθουσες τις οποίες οι αρμόδιοι προτρέπουν τους εκπαιδευτικούς να επιλέγουν, για «την προστασία των μαθητών/μαθητριών από τον καύσωνα», ενώ ο κλιματισμός είναι στην πράξη είδος πολυτελείας. Σε κάποια σχολεία δεν υπάρχουν καθόλου κλιματιστικά, ούτε ανεμιστήρες, τι να λέμε τώρα.
Μια περιήγηση στις ειδήσεις και στα ρεπορτάζ των ημερών για το θέμα, σε φέρνει μπροστά σε σουρεαλιστικές πληροφορίες, που δυσκολεύεσαι να πιστέψεις ότι όντως ισχύουν. Για παράδειγμα, σε σχολική αίθουσα γυμνασίου της δυτικής Αθήνας, που ήταν και εκλογικό κέντρο την 9η Ιουνίου, όχι απλώς δεν υπάρχουν κλιματισμός και ανεμιστήρες, δεν υπάρχουν ούτε πρίζες.
Θερμική άνεση. Ο τίτλος ήρθε μπροστά μου με ένα δημοσίευμα. Τον κοίταξα με δέος, καθώς άνοιξα τον κλιματισμό στο γραφείο για να δουλέψω, νιώθοντας το άγγιγμα της δροσιάς επάνω μου σαν βάλσαμο. Η θερμική άνεση στα σχολεία είναι ένα βασικό αγαθό που πρέπει να δώσουμε στα παιδιά μας. Οχι εμείς, η πολιτεία. Οχι αύριο, χθες.
Λίλα Σταμπούλογλου
Πηγή: Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου