Κάποιοι θα τα θυμούνται σίγουρα, εκείνα τα κυριακάτικα μεσημέρια, που το τραπέζι στο σπίτι ήταν “ξεχωριστό”, γιορτινό, αποτύπωνε την διαφορετικότητα της ημέρας και μάζευε όλη την οικογένεια γύρω του
Τραπέζια με κρέας, λιγότερο σύνηθες τότε (αλλά περισσότερο γευστικό από σήμερα). Κρέας από λιγότερο ευγενή κομμάτια (αλλά μαγειρεμένο με πολύ περισσότερη “ευγένεια”, χρόνο και ηρεμία). Κρέας που δεν χρειαζόταν περίτεχνες σάλτσες για να καταφέρει να μείνει η γεύση του στις μνήμες μας για ολόκληρη την εβδομάδα, “υπόσχεση” για μία ίδια repetition, την άλλη Κυριακή. Και την άλλη. Και όλες τις επόμενες... Και από δίπλα, συνήθως, μία γαβάθα μακαρόνια. Θεέ μου!! Από τότε μου άρεσαν οι “στρουμπουλές”; Ούτε που το ‘χα σκεφθεί… Και όσο πιο “στρουμπουλή” και μεγάλη η γαβάθα, τόσο καλύτερες οι προοπτικές που ανοίγονταν για ένα αξέχαστο γεύμα.
Και, αν εκείνο το κρέας το θυμούνται και το αναπολούν όλοι, τα μακαρόνια των παιδικών μας Κυριακών, ποιος τα θυμάται; Ποιος αναπολεί εκείνα τα λευκά, χοντρά πολλές φορές, μακαρόνια που μόλις έπεφταν στο σουρωτήρι, τρέχαμε να πλύνουμε στα γρήγορα τα χέρια μας (“...μέχρι ψηλά, με πολύ σαπούνι, μη κλέβεις”....) γιατί “είχε έρθει η ώρα”;
Τι το ιδιαίτερο είχαν εκείνα τα μακαρόνια ; Το ότι δεν είχαν τίποτα. Ή, “σχεδόν τίποτα”. Μακαρόνια τσιγαρισμένα με φρέσκο βούτυρο. Αλλά τι βούτυρο !!! Και ίσως και λίγο τυρί από πάνω. Όχι parmigiano, ούτε pecorino και κεφαλογραβιέρες “μικρών κτηνοτρόφων” από τις πεδιάδες της Μακεδονίας. Απλή μυζήθρα, σκληρή και πικάντικη, να μυρίζει βούτυρο και η ίδια.
Η συνταγή που ακολουθεί είναι αφιερωμένη στους μπαμπάδες-συζύγους, “θύματα” των νοστιμότατων, τέλειων, πρωτότυπων, γευστικών, γουάου, άπαικτων, καταπληκτικών, γκουρμέ, εμπνευσμένων συνταγών των Συνταγών της Παρέας (ΣτΠ), που όμως θα ήθελαν πολύ, μία φορά, να βρουν στο τραπέζι τους απλά μ α κ α ρ ό ν ι α με φ ρ έ σ κ ο β ο ύ τ υ ρ ο .....
Διαβάστε τη συνταγή στον ιστότοπο Συνταγές της Παρέας, από όπου και το παραπάνω κείμενο
Τραπέζια με κρέας, λιγότερο σύνηθες τότε (αλλά περισσότερο γευστικό από σήμερα). Κρέας από λιγότερο ευγενή κομμάτια (αλλά μαγειρεμένο με πολύ περισσότερη “ευγένεια”, χρόνο και ηρεμία). Κρέας που δεν χρειαζόταν περίτεχνες σάλτσες για να καταφέρει να μείνει η γεύση του στις μνήμες μας για ολόκληρη την εβδομάδα, “υπόσχεση” για μία ίδια repetition, την άλλη Κυριακή. Και την άλλη. Και όλες τις επόμενες... Και από δίπλα, συνήθως, μία γαβάθα μακαρόνια. Θεέ μου!! Από τότε μου άρεσαν οι “στρουμπουλές”; Ούτε που το ‘χα σκεφθεί… Και όσο πιο “στρουμπουλή” και μεγάλη η γαβάθα, τόσο καλύτερες οι προοπτικές που ανοίγονταν για ένα αξέχαστο γεύμα.
Και, αν εκείνο το κρέας το θυμούνται και το αναπολούν όλοι, τα μακαρόνια των παιδικών μας Κυριακών, ποιος τα θυμάται; Ποιος αναπολεί εκείνα τα λευκά, χοντρά πολλές φορές, μακαρόνια που μόλις έπεφταν στο σουρωτήρι, τρέχαμε να πλύνουμε στα γρήγορα τα χέρια μας (“...μέχρι ψηλά, με πολύ σαπούνι, μη κλέβεις”....) γιατί “είχε έρθει η ώρα”;
Τι το ιδιαίτερο είχαν εκείνα τα μακαρόνια ; Το ότι δεν είχαν τίποτα. Ή, “σχεδόν τίποτα”. Μακαρόνια τσιγαρισμένα με φρέσκο βούτυρο. Αλλά τι βούτυρο !!! Και ίσως και λίγο τυρί από πάνω. Όχι parmigiano, ούτε pecorino και κεφαλογραβιέρες “μικρών κτηνοτρόφων” από τις πεδιάδες της Μακεδονίας. Απλή μυζήθρα, σκληρή και πικάντικη, να μυρίζει βούτυρο και η ίδια.
Η συνταγή που ακολουθεί είναι αφιερωμένη στους μπαμπάδες-συζύγους, “θύματα” των νοστιμότατων, τέλειων, πρωτότυπων, γευστικών, γουάου, άπαικτων, καταπληκτικών, γκουρμέ, εμπνευσμένων συνταγών των Συνταγών της Παρέας (ΣτΠ), που όμως θα ήθελαν πολύ, μία φορά, να βρουν στο τραπέζι τους απλά μ α κ α ρ ό ν ι α με φ ρ έ σ κ ο β ο ύ τ υ ρ ο .....
Διαβάστε τη συνταγή στον ιστότοπο Συνταγές της Παρέας, από όπου και το παραπάνω κείμενο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου