Κλειστό το ειδικό σχολείο της Φιλοθέης

Σας παραθέτουμε το κείμενο του κυρίου Νικόλα Ρουσόπουλου σχετικά με το Δημόσιο Σχολείο Κωφών και Βαρηκόων Φιλοθέης, όπως αναρτήθηκε στο ιστολόγιο Ακίδα:

Άνοιξαν τα σχολεία μετά τις διακοπές του Πάσχα, όχι όμως για όλα τα παιδιά. Το Δημόσιο Σχολείο Κωφών και Βαρηκόων Φιλοθέης παραμένει κλειστό! Κι αυτό γιατί αποφασίστηκε να μετακομίσει, μεσούσης της σχολικής χρονιάς (είναι νόμιμο αυτό; το έχετε ξανακούσει;), σε άλλο κτίριο στην Πεύκη.
Η μετακόμιση δεν έγινε μέσα στις διακοπές του Πάσχα, ώστε να μην χάσουν τα παιδιά τα μαθήματά τους, αλλά αποφασίστηκε να γίνει την επόμενη εβδομάδα που το σχολείο θα έπρεπε να λειτουργεί κανονικά. Εμείς οι γονείς των παιδιών που φοιτούν στο σχολείο, ειδοποιηθήκαμε καθυστερημένα -μετά το Πάσχα- και δεν είχαμε τη δυνατότητα να αντιδράσουμε. Και πάλι όμως, ενώ το σχολείο παραμένει κλειστό, η μετακόμιση δεν γίνεται γιατί δεν μπορεί να βρεθεί το κονδύλι που θα πληρώσει τα φορτηγά που θα κάνουν τη μετακόμιση! Δεν μπορούν να βρεθούν 1-2 χιλιάρικα! Μιζέρια, γραφειοκρατία, ανευθυνότητα! 

Το σχολείο που προσπαθεί με πενιχρά μέσα, μετατοπίζει την ευθύνη στη νομαρχία Αθηνών. Στη νομαρχία μίλησα με τον διευθυντή της επιτροπής παιδείας κ. Ασπρουλάκη, ο οποίος διέθεσε ευγενικά το χρόνο του και μου εξήγησε ότι η νομαρχία πρόθυμα θα πληρώσει τη μίσθωση του κτιρίου, αλλά είναι παράνομο να πληρώσει τη μετακόμιση! Φτάνουμε λοιπόν στο παράδοξο, να είναι παράνομο να εξυπηρετήσει η πολιτεία τους πολίτες της και δη τους μαθητές που χρήζουν ειδικής αγωγής! 

Σε επικοινωνία μου με το υπουργείο παιδείας, μίλησα μεταξύ άλλων με την κα. Εξαρχάκου η οποία αν και δεν γνώριζε το θέμα, μου είπε ότι θα ασχοληθεί προσωπικά και θα μου τηλεφωνήσει. Και όντως πράττοντας σαν σωστή δημόσια λειτουργός μου τελεφώνησε, δίνοντάς μου όμως την πληροφορία ότι τα σχολεία έχουν περάσει στην τοπική αυτοδιοίκηση και πρέπει να πληρώσουν οι δήμοι. 

Μα καλά εγώ νόμιζα ότι η παιδεία είναι εθνική υπόθεση και όχι θέμα των δήμων, που όπως κάποιος κακοπροαίρετος θα πει δεν έχουν όλοι τις ίδιες οικονομικές δυνατότητες. Και πάλι όμως ποιός δήμος θα έπρεπε να πληρώσει; της Φιλοθέης από όπου φεύγει το σχολείο ή της Πεύκης όπου πηγαίνει το σχολείο; Οι δήμοι αυτοί δηλώνουν ότι δεν διαθέτουν φορτηγά (δεν είμαστε και ψηφοφόροι τους) και μόνο οι υπεύθυνοι του παρακείμενου δήμου Αμαρουσίου διέθεσαν ευαισθητοποιούμενοι και χωρίς να έχουν υποχρέωση 3 μικρά φορτηγά για μια μέρα, που όπως που είπαν από το σχολείο έκαναν τη μετακόμιση μιας και μόνο τάξης. 

Από την άλλη ο νομός 2817 για την εκπαίδευση των ατόμων με ειδικές ανάγκες στην παράγραφο 10 του άρθρου 1 γράφει ρητά ότι "το υπουργείο παιδείας είναι αποκλειστικός φορέας για την ειδική αγωγή ατόμων με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες", άρα η ευθύνη βαραίνει αυτό. Απευθύνθηκα λοιπόν στο γραφείο της υπουργού, όπου μίλησα με μια ευγενική κοπέλα (δεν χρειάζεται να αναφέρω το όνομά της), ζητώντας μια παρέμβαση της υπουργού για να λυθεί το κωμικοτραγικό αυτό πρόβλημα της εξεύρεσης του ευτελούς (για τον προϋπολογισμό του υπουργείου) ποσού για να γίνει η μετακόμιση και να μπορέσουν τα παιδιά να επιστρέψουν στα μαθήματά τους. Η υπάλληλος με παρέπεμψε κάπου αλλού, για να αρχίσει ένας καινούργιος κύκλος επαφών και να παίξουμε την κολοκυθιά από την αρχή. 

Απευθύνω λοιπόν αυτή τη δημοσίευση με το αίτημα μου προς την κυρία υπουργό, γιατί μέχρι τώρα έπεσα σε ώτα κωφών, που βάλθηκαν να αποδείξουν ότι υπάρχουν περισσότεροι κουφοί έξω και όχι μέσα στο ειδικό σχολείο κωφών και βαρηκόων. 

Και πάω κόντρα σε καλό μου φίλο που είπε, μην περιμένεις να ακουστείς από την υπουργό, αυτή στέλνει το παιδί της σε ιδιωτικό σχολείο και σκασίλα της για τη δημόσια εκπαίδευση. 

Στέλνω λοιπόν δημοσίως αυτή την πρόκληση προς την υπουργό να αποδείξει ότι η παιδεία μας δεν είναι ρατσιστική (γιατί αν δεν είναι ρατσισμός η διαφορετική αντιμετώπιση των ατόμων με αναπηρία, τότε τι είναι;) κι ότι υπάρχει πολιτική βούληση και ανθρώπινη ευαισθησία για να λυθεί το πρόβλημα αυτό.

Νικόλας Ρουσόπουλος

nikolas.roussopoulos@gmail.com

ΥΓ; Είμαι πρόθυμος για να προσφέρω κάθε πληροφορία που μπορώ σχετικά με για την ειδική εκπαίδευση κωφών και βαρηκόων στην πράξη (όχι στα "χαρτιά"), όπως την ζω καθημερινά 9 χρόνια τώρα.