Το πράσινο βανάκι ή «πώς να εφαρμόσετε αναποτελεσματικά το benchmarking στην ανατροφή του παιδιού σας».

Είναι γνωστό ότι πολλές φορές ως γονείς καταφεύγουμε σε τεχνάσματα και τεχνικές αντιπερισπασμού, ώστε τα βλαστάρια μας να «ξεκολλήσουν» από κάτι. Είναι επίσης γνωστό ότι οι ακραίες περιστάσεις απαιτούν ακραία μέτρα.

Σε μία τέτοια περίπτωση βρέθηκα πρόπερσι το καλοκαίρι, ένα κυριακάτικο απόγευμα στη Χαλκιδική, όταν ο μπαμπάς του Μεγάλου Αφεντικού (Μ.Α.) έπρεπε να επιστρεψει στη Θεσσαλονίκη και το Μ.Α. σπάραζε στο κλάμα.

Σημείωση για τον αναγνώστη: από τον πρώτο κιόλας χρόνο, το Μ.Α. έχει μανία με κάθε είδους όχημα.

Σε μια πρωτοφανή κρίση εξάντλησης λογικών επιχειρημάτων (τι πιο ταιριαστό για ένα δίχρονο) και υπαρκτών αντιπερισπασμών, κατέφυγα σε μία πρακτική που ακολουθούσε επιτυχώς η γιαγιά του και φώναξα με φοβερό ενθουσιασμό την ερώτηση που θα με στοίχειωνε για αρκετό καιρό: «είδες το πράσινο βανάκι που πέρασε;»

2η σημείωση για τον αναγνώστη: παραθερίζουμε σε ένα μέρος που τα μόνα οχήματα που περνούν είναι το απορριματοφόρο και ο ψαράς μια φορά την εβδομάδα.

Φυσικά το κλαμα σταμάτησε μαχαίρι. Η ανακούφιση ωστόσο κράτησε περίπου 10 δευτερόλεπτα (μόλις που πρόλαβα να με συγχαρώ), καθώς μετά άρχισε νέος άθλος: η αναζήτηση του εν λόγω πράσινου βαν.

Πήραμε λοιπόν το δρομί-δρομάκι και περπατούσαμε (εις μάτην φυσικά) για μισή ώρα κατά την οποία το μόνο όχημα που είδαμε ήταν το δικό μας παρκαρισμένο αυτοκίνητο.

Το ένα ψέμα (αναγκαστικά) φέρνει το άλλο και κατέληξα να σκαρφιστώ μια ολόκληρη περιπέτεια για το πράσινο βανάκι, την οποία και αφηγούμουν πρωί – μεσημέρι- βράδυ, ολόκληρο το καλοκαίρι, μέχρι που επιστρέψαμε Θεσσαλονίκη. Το μαρτύριό μου περιορίστηκε σε βραδινή αφήγηση μόνο όταν, έπειτα από πολλή αναζητηση και ακόμη περισσότερη τύχη το βρήκαμε μπροστά μας (το επόμενο βήμα ήταν να πάω το Μ.Α. σε μάντρα αυτοκινήτων).

Την ίδια ιστορία (με το ευτυχές τέλος) διηγούμαι ακόμη και τώρα, έπειτα από παραγγελία του Μ.Α. κι ας έχουν περάσει κοντά δυο χρόνια (οι αμαρτίες προφανώς πληρώνονται και σε βάθος χρόνου). 

Η απορία μου είναι μια. Η μαμά μου (aka «γιαγιάκα») πώς τα καταφέρνει και έχει δείξει μέχρι και «αερόστατα» που περνούν πάνω από το μπαλκόνι και το Μ.Α. δεν έχει ζητήσει ποτέ απτές αποδείξεις; Τι έκανα λάθος στην εφαρμογή της τεχνικής;

Ευλαμπία Αγγέλου