Ο παγκόσμιος πρωταθλητής στο άλμα εις μήκος ΑμεΑ περιγράφει στη LiFO πώς έχασε σε ένα τροχαίο τα άκρα του, φόρεσε τεχνητά μέλη και κατάφερε να ξαναγεννηθεί.
Ένα τροχαίο. Μια καθοριστική στιγμή. Δύο ακρωτηριασμένα πόδια. Μια νέα ζωή. Ήταν τέλη καλοκαιριού, ξημερώματα, πριν από έξι χρόνια, όταν ο Στέλιος Μαλακόπουλος επέστρεφε σπίτι του οδηγώντας στην περιφερειακή οδό της Θεσσαλονίκης. Χωρίς να θυμάται λεπτομέρειες για το τι ακριβώς συνέβη, έχασε τον έλεγχο του αυτοκινήτου του και προσέκρουσε στις προστατευτικές μπάρες του δρόμου. Χωρίς τις αισθήσεις του, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο και για πέντε μέρες παρέμενε ναρκωμένος.
Όταν ξύπνησε, συνειδητοποίησε ότι και τα δυο του πόδια είχαν ακρωτηριαστεί. Για μεγάλο χρονικό διάστημα παρέμεινε καθηλωμένος σε ένα κρεβάτι, είτε στο νοσοκομείο είτε στο σπίτι του. Έκτοτε, όλα άλλαξαν για εκείνον και η εξέλιξη αυτή έμελλε να αποτελέσει μια νέα αφετηρία. Όσο κρατούσε ο εγκλεισμός, προκειμένου να ξεπεραστούν τα τραύματα, δεν απογοητεύτηκε, δεν αναρωτήθηκε ποτέ «γιατί σ’ εμένα;» και, κυρίως, δεν το έβαλε κάτω. Σκέφτηκε, αναθεώρησε και αξιοποίησε στο έπακρο αυτόν τον νεκρό χρόνο για να λάβει αποφάσεις που θα καθόριζαν το μέλλον του. Κάπως έτσι έμαθε για τα τεχνητά μέλη και αργότερα ξεκίνησε το επιτυχημένο ταξίδι του στον στίβο. Μια διαδρομή που στέφεται διαρκώς με επιτυχίες, φέρνοντας μετάλλια και αλλεπάλληλα ρεκόρ.
Ο Στέλιος Μαλακόπουλος γεννήθηκε τον Σεπτέμβριο του 1996 στη Θεσσαλονίκη. Από πολύ μικρός αγαπούσε το μπάσκετ και οι προπονήσεις ήταν μέρος της ζωής του. Είναι απόφοιτος του τμήματος Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας και σήμερα συνεχίζει τις σπουδές του στη Νομική του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου. Παράλληλα, το 2018, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ΑμεΑ που διεξήχθη στο Βερολίνο, κατέκτησε δύο μετάλλια, ένα ασημένιο στα 200 μέτρα και ένα χάλκινο στα 400, ενώ πέτυχε παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στην κατηγορία Τ62. Τον Ιούλιο του 2020 έσπασε για τρίτη φορά το δικό του –και παγκόσμιο– ρεκόρ, φτάνοντας τα 6,87 μέτρα, ενώ φέτος έγινε ο πρώτος αθλητής με διπλό ακρωτηριασμό που έσπασε το φράγμα των επτά μέτρων, κάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ.
Κατάλαβα ότι σε αυτήν τη ζωή είμαστε περαστικοί. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ακόμα κι αν τα έχεις όλα, από στιγμή σε στιγμή μπορεί να τα χάσεις. Τόσο απλά. Θέλησα, λοιπόν, όταν θα μου δινόταν η ευκαιρία, να ξαναπερπατήσω, να κυνηγήσω όλα τα όνειρα που είχα και με όλες μου τις δυνάμεις.
Στη συζήτησή μας ο Στέλιος ξεχωρίζει για την ευγένεια, τον ήρεμο λόγο και το αλτρουιστικό του πνεύμα. «Η ζωή μας αποτελείται από στιγμές. Και συνήθως λησμονούμε αυτές που έχουν πραγματική αξία. Τις θυμόμαστε μόνο στα βαθιά γεράματα, όταν πλέον είναι δύσκολο να αλλάξουμε την τροχιά της ζωής μας. Πιστεύω, όμως, πως η πανδημία θα μας κάνει να συνειδητοποιήσουμε, πριν να είναι αργά, όσες μετράνε πραγματικά. Αυτές τις στιγμές θα αρχίσουμε να τις συλλέγουμε με μεγαλύτερη ευλάβεια, να τις ζούμε πιο έντονα και σίγουρα δεν θα τις αφήνουμε να περνάνε έτσι απλά» λέει, εξηγώντας τι του έμαθε η υγειονομική κρίση.
Την πρώτη φορά που φόρεσε τα τεχνητά μέλη και περπάτησε ξανά θυμάται ότι ζαλίστηκε. Για την ακρίβεια, είχε ξεχάσει πώς είναι να στέκεσαι στα πόδια σου. «Μπορεί να μην ήμουν ο ίδιος, αλλά είχα γίνει σίγουρα πιο δυνατός» επισημαίνει. Για το τροχαίο που του άλλαξε τη ζωή αφηγείται: «Ήταν μια απότομη αλλαγή στη ζωή μου. Προσπάθησα, όμως, αυτή η αλλαγή να μη σταθεί εμπόδιο στην εκπλήρωση των στόχων μου. Είναι, νομίζω, απαραίτητο να αποδεχτούμε και να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί να μας συμβεί το οτιδήποτε ανά πάσα στιγμή. Αυτό, άλλωστε, μπορεί να μας βοηθήσει να ζούμε την κάθε στιγμή».
Όση ώρα μιλάμε, σκέφτομαι ότι είναι ένας άνθρωπος που αναγκάστηκε να μείνει για μεγάλο χρονικό διάστημα μόνος, χωρίς να μπορεί να περπατήσει. Ποιες σκέψεις πέρασαν από το μυαλό του και για ποια πράγματα αναθεώρησε; Με απόλυτη σιγουριά, υποστηρίζει: «Κατάλαβα ότι σε αυτήν τη ζωή είμαστε περαστικοί. Τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ακόμα κι αν τα έχεις όλα, από στιγμή σε στιγμή μπορεί να τα χάσεις. Τόσο απλά. Θέλησα, λοιπόν, όταν θα μου δινόταν η ευκαιρία, να ξαναπερπατήσω, να κυνηγήσω όλα τα όνειρα που είχα και με όλες μου τις δυνάμεις. Ακόμα και σήμερα νιώθω ευλογημένος γι’ αυτήν τη δεύτερη ευκαιρία που μου έδωσε ο Θεός».
Ο Στέλιος οδήγησε ξανά πριν από περίπου έναν χρόνο. Για μεγάλο χρονικό διάστημα δίσταζε και απέφευγε να το προσπαθήσει ξανά και ο λόγος ήταν ο φόβος, όπως μου λέει. Ωστόσο, ένας πολύ καλός του φίλος τον παρότρυνε να δοκιμάσει πάλι. Κάτι που θα του θυμίζει πάντα το σοβαρό τροχαίο είναι τα τεχνητά μέλη. Τι σηματοδοτούν γι’ αυτόν; «Είναι η αφετηρία της νέας μου ζωής. Όπως συνηθίζω να λέω, η τεχνολογία συνέβαλε στο να ξαναγεννηθώ. Ο μόνος τρόπος για να ξεπεράσουμε τις φοβίες μας είναι να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτές. Μόνο αν αντιμετωπίσεις κάτι μπορείς να το νικήσεις».
Όσο ήταν καθηλωμένος στο κρεβάτι, είχε δίπλα του την οικογένειά του, την κοπέλα του και τους φίλους του. «Κανένας δεν με άφησε να νιώσω μόνος σε αυτή την περιπέτεια. Τα λόγια τους ήταν το στήριγμά μου στις δύσκολες στιγμές» τονίζει και προσθέτει ότι ποτέ δεν διέκρινε υποτιμητικά βλέμματα ή ρατσιστικές συμπεριφορές, από κανέναν.
Εμείς δημιουργούμε τις ευκαιρίες στη ζωή μας ή αυτές μάς βρίσκουν; «Θεωρώ πως το να περιμένεις μια ευκαιρία να σου χτυπήσει την πόρτα είναι σαν να περιμένεις να κερδίσεις το λαχείο. Το λαχείο το αγοράζουν χιλιάδες άνθρωποι, αλλά ελάχιστοι είχαν τη χαρά να το κερδίσουν. Προσωπικά, δεν πιστεύω καθόλου στην τύχη. Νομίζω πως οι ευκαιρίες πηγάζουν από την ικανότητά μας να τις δημιουργούμε» απαντά. Στο ερώτημα τι χρειάζεται να κάνει ένας άνθρωπος για να πετύχει τους στόχους του, ο Στέλιος είναι ξεκάθαρος: «Να δουλεύει σκληρά και να μην απογοητεύεται ποτέ όταν αποτυγχάνει σε κάποιους από αυτούς. Να είναι αποφασισμένος ότι θα τα καταφέρει, όσες ενδείξεις κι αν έχει για το αντίθετο».
Μία από τις αγαπημένες του ασχολίες είναι να επισκέπτεται σχολεία και κοινότητες. Αυτός είναι και ο λόγος που τον ρωτάω πώς βλέπει τους νέους σήμερα, αν θεωρεί ότι διεκδικούν τα όνειρά τους ή απλώς εφησυχάζουν. Με ένα ήρεμο χαμόγελο θα πει: «Νομίζω πως σε όλες τις γενιές υπάρχουν αυτοί που έχουν φλόγα στα μάτια. Αυτοί που είναι αποφασισμένοι ότι θα πετύχουν, όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, όσες κι αν είναι οι αντιξοότητες. Υπάρχουν και αυτοί που έχουν παραδώσει τα όπλα. Πάντα υπήρχαν. Δεν μπορώ να πω όμως πως σε γενικό επίπεδο οι νέοι δεν διεκδικούν».
Από μικρό παιδί λάτρευε τον αθλητισμό σε οποιαδήποτε μορφή του. «Πράγματι, από μικρή ηλικία το πάθος μου εστιαζόταν σε οτιδήποτε σχετιζόταν με τη σωματική καλλιέργεια. Κι όταν συνέβη το τροχαίο, θέλησα αμέσως να γυρίσω στα γήπεδα. Νομίζω πως ο αθλητισμός για εμένα είναι τρόπος ζωής. Αυτό, όμως, που με γοητεύει περισσότερο είναι το να βλέπω ανθρώπους να εξελίσσονται μέσω αυτού. Επίσης, μου αρέσει πολύ να παρατηρώ ανθρώπους οι οποίοι ανακάλυψαν τον εαυτό τους». Δεν έχει κόστος ο πρωταθλητισμός; «Δεν μπορώ να δω το κόστος που έχει στη ζωή μου ο πρωταθλητισμός. Δεν θεωρώ ότι κάνω θυσίες, δεν πιστεύω πως στερούμαι, ίσως γιατί λατρεύω αυτό που κάνω. Πιθανόν, γιατί αυτά που μοιάζουν ως θυσίες και στερήσεις στους περισσότερους, για μένα αποτελούν τον τρόπο να πραγματοποιήσω τα όνειρά μου».
Η πιο σημαντική συμβουλή που του έχουν δώσει είναι να κάνει υπομονή και να σέβεται τον συνάνθρωπό του. Μάλιστα, σπεύδει να διευκρινίσει ότι αυτό που τον ενοχλεί στα δημόσια πράγματα δεν είναι άλλο από «την αυθάδεια κάποιων ανθρώπων απέναντι στους συνανθρώπους τους, στα ζώα και στη φύση. Με ενοχλεί όσο τίποτα η έλλειψη σεβασμού».
Μαθαίνουμε από τα λάθη και τις ήττες ή από τις νίκες; «Δεν νομίζω ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που να διδάχτηκε κάτι νικώντας. Θεωρώ πως είναι στη φύση μας να αναζητούμε τη βελτίωση μόνο όταν κάτι δεν έχει πάει καλά. Οι ήττες και οι αποτυχίες είναι μέρος της διαδικασίας της εξέλιξής μας».
Ο νεαρός αθλητής δεν αποχωρίζεται ποτέ τον σταυρό του, η δική του κινητήρια δύναμη είναι η πίστη του στον Θεό. Τα όνειρά του, τη δεδομένη στιγμή, επικεντρώνονται στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και, φυσικά, στην επιθυμία του να κερδίσει ένα μετάλλιο σε αυτούς. Στο σημείο αυτό υποστηρίζει: «Το ωραίο με τα όνειρα είναι πως δεν τελειώνουν ποτέ. Συνέχεια αυξάνονται και παρόλο που στον δρόμο μας μπορεί να βρεθούν άνθρωποι που θα προσπαθήσουν να τα περιορίσουν και να τα υποβαθμίσουν, πάντα έχουμε τη δυνατότητα να προστατεύουμε τα υπάρχοντα και να κάνουμε νέα».
Λίγο πριν κλείσουμε τη συζήτησή μας, τον ρωτώ τι θεωρεί σημαντικό στη ζωή κι εκείνος καταλήγει: «Νομίζω πως σήμερα έχουμε καταλάβει όλοι περισσότερο από ποτέ πως η υγεία είναι το σημαντικότερο αγαθό που διαθέτουμε. Από εκεί ξεκινούν όλα. Αν πρόσθετα κάτι στη μυστική συνταγή, θα ήταν η αγάπη».
To άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Πηγή: LIFO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου