Πρόσωπο: Ειρήνη Πλαγγέτη

Η Ειρήνη Πλαγγέτη, μόλις είχε τελειώσει την Δ΄ Δημοτικού όταν ένας ιός αγνώστου αιτιολογίας, εντελώς ξαφνικά της δημιούργησε αλλοιώσεις στο νωτιαίο μυελό και μέσα σε ελάχιστες ώρες την άφησε ανάπηρη. Και έκλαψε, και θύμωσε και κλείστηκε στο σπίτι μέχρι που αποφάσισε ότι θέλει να ζήσει και βγήκε να αντιμετωπίσει τον κόσμο!

Σήμερα στα 23 της παίζει στην ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο «ΑΣ Δωδεκάνησος» η οποία για δεύτερη χρονιά φέτος είναι πρωταθλήτρια Ελλάδος. Μεγάλες στιγμές και για την Ειρήνη και μια συγκίνηση που σου δίνει μόνο ο αθλητισμός.

«Είναι η δυνατή της οικογένειας» μου είπαν τα άλλα μέλη της, είναι κοκέτα, είναι οργανωτική, τους δίνει κουράγιο.

Η Ειρήνη έβαλε καλάθι από το πρώτο παιχνίδι στο οποίο μετείχε σ’ αυτό το πρωτάθλημα και συνεχίζει να δίνει μάχες μαζί με τους άνδρες συμπαίκτες της. Κι είναι αποφασισμένη να δώσει τη μεγαλύτερη: να πάρει πίσω τη ζωή της!

Μίλησέ μου για σένα, πώς έγινε και δεν περπατούσες πια;

Μέχρι την Δ’ Δημοτικού όλα ήταν μια χαρά για μένα. Το καλοκαίρι για την Ε΄ τάξη έγινε κάτι που άλλαξε όλη τη ζωή μου. Μια μέρα γυρνούσαμε από μπάνιο στη θάλασσα όλη η οικογένεια. Στη διαδρομή προς το αυτοκίνητο ξαφνικά έχασα τις δυνάμεις μου, δεν περπατούσα, έμεινα πίσω σε σχέση με τους άλλους. Στο σπίτι αισθάνθηκα κάτι σαν να λυγίζουν τα πόδια μου, «κόπηκαν» ξαφνικά, ήταν να πέσω. Το βράδυ γυρνώντας η μαμά μου από το νοσοκομείο που εργαζόταν, με πήγε στα επείγοντα του νοσοκομείου όπου ένας ειδικευόμενος γιατρός είπε ότι ίσως κουράστηκα από το πολύ ποδήλατο και να πάρω κανένα depon να κοιμηθώ. Το ίδιο βράδυ στις 3 τα ξημερώματα ξύπνησα με αφόρητους πόνους στα πόδια. Από εκείνη τη στιγμή δεν ξανασηκώθηκα.

Τι έφταιξε, ποιο ήταν το πρόβλημα;

Αν είχε γίνει τουλάχιστον μία εξέταση αίματος η οποία θα έδειχνε ότι έχω στο σώμα μου τον ιό της εγκάρσιας μυελίτιδας θα μου χορηγούσαν κορτιζόνη και δεν θα εξαπλωνόταν. Λίγες μέρες μετά πήγα στο «Αγία Σοφία» που νοσηλεύτηκα 3 μήνες και ήρθε μια παρόμοια περίπτωση μ’ ένα παιδί στο οποίο διαγνώσθηκε ο ιός από την πρώτη στιγμή και του χορηγήθηκε αμέσως η απαραίτητη φαρμακευτική αγωγή. Σ΄ ένα μήνα έφυγε περπατώντας από το νοσοκομείο. Χαίρομαι που τα τελευταία χρόνια και στο νοσοκομείο της Ρόδου σε υποβάλλουν αμέσως σε εξετάσεις αίματος, ούρων και καρδιογράφημα, με όποια συμπτώματα κι αν πας.

Στάθηκες άτυχη εσύ

Άτυχη πολύ. Αργότερα μου είπαν οι γιατροί «πιο πολλές πιθανότητες είχες να κερδίσεις λαχείο παρά αυτό που σου συνέβη».

Τότε αντιλήφθηκες τι πραγματικά σου είχε συμβεί;

Αυτό που έγινε με ωρίμασε πριν την ώρα μου. Με θυμάμαι να δίνω εγώ δύναμη στην οικογένειά μου για την οποία ξεκίνησε ένας Γολγοθάς από κείνη την ώρα. Η μητέρα μου με ακολούθησε στο Αγία Σοφία για 3 μήνες, έμειναν πίσω τ΄ άλλα παιδιά, ο πατέρας μου ερχόταν μας έβλεπε κάθε εβδομάδα… Μετά φυσικοθεραπείες, κι εδώ θέλω να ευχαριστήσω τον εργοθεραπευτή Κωνσταντίνο Μπαδάνη ο οποίος συνέβαλε καθοριστικά στην εξέλιξή μου τη σωματική και στην ψυχολογία μου. Σαν επιστήμονας και σαν άνθρωπος με βοήθησε πάρα πολύ. Έχει σημασία ποιος θα βρεθεί εκείνη τη στιγμή στο δρόμο σου. Του χρωστάω πολλά γιατί μ΄ έκανε να «ξυπνήσω» από το σοκ που έπαθα, με βοήθησε να χάσω τα κιλά που είχα πάρει ξαφνικά, να προσέξω πιο πολύ τον εαυτό μου…

Με το σχολείο τι έγινε, συνέχισες αργότερα;

Έχασα την Ε΄ δημοτικού και την ΣΤ΄ γιατί αυτά τα δύο χρόνια αφοσιώθηκα στην αποκατάστασή μου. Μετά ερχόταν δάσκαλος στο σπίτι.

Ο ιός αυτός εξαπλώνεται συνήθως; Φοβόσουν κάτι τέτοιο;

Μέσα στην ατυχία μου στάθηκα τυχερή γιατί στη δική μου περίπτωση σταμάτησε να εξαπλώνεται. Είχε περάσει από τον εγκέφαλο, δεν έκανε ζημιά εκεί και ξέσπασε στα πόδια. Αν είχε περάσει από τον εγκέφαλο αυτά τα 12 με 13 χρόνια που ακολούθησαν μέχρι σήμερα θα ήμουν σε κώμα. Γι αυτό σας λέω ότι στάθηκα τυχερή και όταν το κατάλαβα αισθάνθηκα ότι θα μπορούσαν να ήταν και χειρότερα τα πράγματα για μένα. Για δύο χρόνια όμως δεν βγήκα από το σπίτι, χτυπήθηκα, έκλαψα, δεν ήθελα να το δεχτώ ότι μου συνέβη εμένα αυτό. Μπροστά στους άλλους ήμουν δυνατή, τους έδινα θάρρος εγώ και μετά κατέβαινα από τη σκηνή και ξεσπούσα όταν ήμουνα μόνη.

Το συνέχισες όμως το σχολείο

Ναι, έχασα τα κιλά, ντυνόμουν, φτιαχνόμουν κι έφτασε η στιγμή που έπρεπε να πάω μόνη μου στο Γυμνάσιο και ν΄ αντιμετωπίσω τον έξω κόσμο. Δεν ήταν εύκολο! Τα παιδιά είναι σκληρά. Περίεργα βλέμματα, ψίθυροι… Άκουσα να λένε «η κακομοίρα είναι ανάπηρη…», άκουσα τέτοια. Αναγκάστηκα να σκληρύνω μέσα μου, να μην μ΄ αγγίζουν αυτά, να αναπτύξω άμυνες, να μην τα παίρνω κατάκαρδα. Οι Έλληνες δεν είναι εξοικειωμένοι, δεν φταίνε αυτοί, δεν υπάρχει ενημέρωση και η κατάλληλη παιδεία. Από τότε η ζωή μου κυλάει έτσι, με φυσικοθεραπείες, με υπομονή για να περιμένω τις εξελίξεις της επιστήμης, κι ένα θαύμα: όπως ξύπνησα ένα πρωί και δεν μπορούσα να περπατήσω έτσι να ξυπνήσω ένα πρωί και να περπατώ ξανά!

Στην ομάδα μπάσκετ με αμαξίδιο πότε μπήκες;

Τον Ιανουάριο που μας πέρασε, μετά από πρόταση του αρχηγού της ομάδας «ΑΣ Δωδεκάνησος», του Μιχάλη Χατζηδημητρίου. Είχα τελειώσει το Λύκειο, σκεφτόμουν τι θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου από δω και πέρα και ξαφνικά παίρνω ένα μήνυμα στο Facebook. Ήταν από το Μιχάλη και μου έλεγε αν θέλω να παρακολουθήσω τις προπονήσεις της ομάδας. Μου το είχε πει και στο παρελθόν, αλλά δεν το αποφάσισα ήμουν και πιο μικρή, ντρεπόμουν. Το μήνυμα αυτό ήρθε τη στιγμή που περνούσα ένα προσωπικό αδιέξοδο, σκεφτόμουν πώς θα συνεχίσω στη ζωή μου, τι θα κάνω… Θυμάμαι πως είχα κλείσει τον υπολογιστή και λίγα λεπτά μετά τον άνοιξα και πάλι, έτσι χωρίς λόγο. Βρήκα το μήνυμα του Μιχάλη! Πιστεύω ότι κάποιος μ΄ άκουσε εκείνη τη στιγμή, καμιά φορά το σύμπαν συνωμοτεί. Πήγα! Φαίνεται πως ήμουν πια έτοιμη να το κάνω. Ήθελα κάτι δραστικό, κάτι να διοχετεύσω την ενέργειά μου, να προσφέρω, γιατί μπορεί να πόδια μου να μην μπορούν, αλλά η ψυχή είναι σε ένταση.

Πώς σε αντιμετώπισαν στον αγωνιστικό χώρο; Είσαι η μοναδική γυναίκα μεταξύ ανδρών στην ομάδα σου και στις άλλες ομάδες είναι συνήθως μόνο άντρες. Σου… χαρίζονται;

Δεν νομίζω, μου κάνουν και τις τάπες μου, μου κάνουν και τα φάουλ μου και μάλιστα στα τελευταία δευτερόλεπτα εκείνου του πρώτου αγώνα στον οποίο έπαιξα έβαλα καλάθι! Θα θελα πολύ να έρθουν κι άλλα κορίτσια με αμαξίδιο, είναι πολλές στη Ρόδο, ώστε να δημιουργήσουμε και μία γυναικεία ομάδα μπάσκετ. Δεν είναι μόνο αθλητισμός αυτό που κάνουμε. Η άσκηση σ΄ εμάς επιβάλλεται γιατί βελτιώνει τη φυσική μας κατάσταση, αλλά ανεβάζει και τη ψυχολογία μας, κερδίζουμε πράγματα για τον εαυτό μας μέσα απ’ αυτό, ταξιδεύουμε σ΄ όλο τον κόσμο και αποκτούμε εμπειρίες.

Καμιά φορά οι «ήττες» στη ζωή ανοίγουν νέους δρόμους;

Εμένα μ’ έβαλαν σε νέους δρόμους. Αυτό που μου συνέβη με ωρίμασε, μ΄ έβαλε σ΄ άλλες διαδικασίες. Είναι στιγμές μεγάλης συγκίνησης αυτές που ζω με τις νίκες της ομάδας, με την κατάκτηση του πανελλήνιου πρωταθλήματος για δεύτερη χρονιά φέτος. Δεν τα ζεις αυτά εύκολα στα 23 σου.

Πιστεύεις πώς ό,τι είναι να γίνει στη ζωή γίνεται;

Πιστεύω ότι ερχόμαστε στη ζωή μ’ ένα βιβλίο στα χέρια στο οποίο είναι γραμμένο το πώς θα ζήσουμε. Γιατί θα συμβούν αυτά και γιατί έγιναν έτσι τα πράγματα το μαθαίνουμε στο τέλος, στην τελευταία σελίδα. Κι έχω να πω σε όλους ότι η ζωή είναι ωραία, όπως κι αν είναι. Και ότι συνεχίζεται.

Πηγή: rodiaki.gr via sportsamea