«Πρόωρα γονείς σαν πρόωρα παιδιά»

Τη μεγαλύτερη φρίκη την έφαγα όταν 1,5 έτους χρειάστηκε να νοσηλευτεί με βρογχιολίτιδα. Ένα κρύωμα ελαφρύ, καθόλου πυρετό, αλλά πολύ μπούκωμα, μόλις μία ημέρα. Φεύγω για το γραφείο και το μεσημέρι με καλούν να γυρίσω πίσω. Τη βρίσκω εξαντλημένη, το στήθος της να πηγαίνει μέσα έξω, να βήχει και να πέφτει στις αγκαλιές. Η γιατρός μας στέλνει νοσοκομείο. Στον δρόμο δεν κινείται φύλλο – κάποιος έκλεισε πάλι το Κέντρο – είμαστε κολλημένοι 1 ώρα και η Γιόννα ημιλιπόθυμη στην αγκαλιά μου (έχω πει ότι συν τοις άλλοις την ενοχλεί το αυτοκίνητο;) δεν ανταποκρίνεται σε κανένα κάλεσμά μου. Στροφάρω κάπως (άγνωστο πώς) και παίρνω το 100. Ζητάω να μου ανοίξουν δρόμο. Εκείνη την κούρσα προς το μαιευτήριο/νοσοκομείο όπου περάσαμε και τις πρώτες εφιαλτικές μέρες της ζωής της δεν θα την ξεχάσω ποτέ.
Οδηγεί ο πατέρας μου, ένα βήμα πριν από το επεισόδιο, χέρι έξω από το παράθυρο για να μας αφήσουν να περάσουμε, οι σειρήνες της Αμέσου Δράσεως να τσιρίζουν, το κόκκινο των φρένων να μου πονάει τα μάτια…. Φτάνουμε εγκαίρως.

Από τότε κάθε φορά που η Γιόννα την αρπάζει, εγώ απλώς δεν την παλεύω. Επειδή μέχρι τότε πίστευα ότι μπορούσα να την προφυλάξω. Επειδή φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να προσέξω την επιδείνωση ενός κρυολογήματος, ότι κάποιον έλεγχο θα είχα, αλλά διαπίστωσα για μία ακόμη φορά ότι είναι πολλές οι περιπτώσεις που δεν τον έχω. Και αποφασίζω να ζητήσω τη βοήθεια ενός ειδικού, γιατί το πράγμα έχει ζορίσει ακόμη κι όταν δεν είναι άρρωστη. Με τη σκέψη ότι μπορεί και να… Επειδή δεν θέλω να περιορίζω το παιδί μου, ούτε να υποφέρω αιωνίως. Αλλά κυρίως επειδή ξέρω πως δεν φταίει η αίσθηση της απώλειας του ελέγχου.

Προχτές κατάφερα να την πάω στο πρώτο της χειμωνιάτικο πάρτι. Και αυτό εδώ θα μπορούσε να είναι ένα ποστ για την τεράστια επιτυχία μου που συνοδεύτηκε φυσικά από κοριτσάκι με μύξες με το οποίο η Γιόννα είχε περιπτύξεις. Αλλά θα με περνάγατε για τρελή. Τελικά, είναι ένα ποστ για το τεράστιο βάρος που προσθέτει στην ψυχή ενός γονιού η προωρότητα. Διότι όπως σοφά είπε η φίλη μου, που με ξέρει από 4 ετών και δεν μου χάιδεψε ποτέ τα αφτιά, η ίδια που διοργάνωσε το πάρτι και ρώτησε για χάρη μου όλες τις κυρίες αν τα παιδιά τους είναι άρρωστα: «αυτό που βίωσες ισοδυναμεί με θάνατο». Πήγα λοιπόν στην ειδικό για να μπορώ κάθε μέρα που περνάει να παίζω μπουνιές με την πάρτη μου και να με δικάζω. Για να μπορώ να ξεχωρίζω τη δική μου λόξα από τα αντικειμενικώς επικίνδυνα και να της χαρίζω μια ζωή απαλλαγμένη από τους φόβους μου. Δύσκολο πολύ, αλλά αν υπάρχει ένας λόγος για να τα βάλω με τον εαυτό μου, αυτός είναι εκείνη.

Η ψυχική υγεία του γονιού είναι τεράστια υπόθεση. Η ψυχική υγεία ενός ανθρώπου που βίωσε την προωρότητα είναι κεφαλαιώδης. Εξίσου σημαντική με την υγεία του πρόωρου μωρού του. Και, ναι, την αφήνουμε σε δεύτερη μοίρα, γιατί μας πιάνει από τα μαλλιά μια δύσκολη καθημερινότητα. Αλλά κυρίως επειδή κανείς δεν φροντίζει να υπάρχει μια στήριξη δίπλα μας, όταν βιώνουμε τις δυσκολότερες μέρες της ζωής μας. Η ανάγκη μας για ψυχολογική στήριξη φάνηκε και από την εδώ κουβέντα μας. Και για καλή μου τύχη, ανάμεσα στις ιστορίες σας, έλαβα και την ιστορία ενός πατέρα που τυχαίνει να είναι ψυχολόγος. Ο Πάτροκλος Παπαδάκης είναι ένας υπέροχος μπαμπάς και ένας ακούραστος επαγγελματίας που δέχτηκε να ενώσουμε δυνάμεις. Σκεφτήκαμε λοιπόν να διοργανώσουμε μία ομαδική θεραπεία, συνάντηση, όπως θέλετε πείτε τη, για να βρεθούν μαζί γονείς που έζησαν ή ζουν τώρα την προωρότητα και έχουν ανάγκη να μιλήσουν σε κάποιον ειδικό. Η δράση: «Πρόωρα γονείς σαν πρόωρα παιδιά» έχει σκοπό να μας εξοικειώσει με τον πόνο και να μας μάθει να μοιραζόμαστε και να ξεπερνάμε. Η συνεδρία θα προσφερθεί εντελώς δωρεάν σε γονείς που είδαν ή βλέπουν τώρα το παιδί τους στη μονάδα και θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 25 Ιανουαρίου, σε τόπο και χρόνο που θα ανακοινωθούν σύντομα. Εσείς απλώς δηλώνετε συμμετοχή είτε στο ksokou@gmail.com, είτε στη σελίδα του 31ebdomades σε προσωπικό μήνυμα με τίτλο «Για τη συνάντηση Πρόωρα Γονείς».

Κείμενο της Κέλλυς Σώκου

Η Κέλλυ Σώκου είναι δημοσιογράφος στο ΒΗΜΑ και τις περιοδικές εκδόσεις του, ενώ διατηρεί και το blog 31 εβδομάδες στο οποίο πρωτοδημοσίευσε το παραπάνω κείμενο. Στις 31 εβδομάδες γράφει (κυρίως) κείμενα σχετικά με την κόρη της, τη Γιόννα, που γεννήθηκε πρόωρα, μόλις 31 εβδομάδων.

Πηγή: τaλκ