Πριν από καιρό είδα στο πάρκο δύο πιτσιρίκια να παίζουν ενθουσιασμένα με ένα παράξενο (και χαζό κατά τη γνώμη μου) παιχνίδι: είχαν μια πλαστική μπάλα τύπου ράγκμπυ δεμένη με σχοινιά και τα τραβούσαν από τέσσερις πλαστικές λαβές, εναλλάξ. Η αλήθεια είναι ότι δεν έδωσα πολλή σημασία, αν και τα παιδιά φαινόταν να το απολαμβάνουν, μούσκεμα στον ιδρώτα. Προχθές το είδα σε υποκατάστημα μιας αλυσίδας καταστημάτων και από περιέργεια και μόνο το πήρα και προσπάθησα να το παίξω. Βρήκα από το διαδίκτυο ελάχιστες πληροφορίες και σκέφτηκα άλλη μια –πιο εύκολη και καταλληλότερη για παιδιά με κάποια αναπηρία – εκδοχή του.
Σύμφωνα με το διαδίκτυο, το παιχνίδι παίζεται ως εξής: Οι δύο παίκτες κρατούν τις λάβές και τοποθετείται η Swoosh Ball στο ένα άκρο των σκοινιών. Ο παίκτης, στην πλευρά του οποίου είναι η μπάλα, ανοίγει τα χέρια του (και κατ' επέκταση τα σκοινιά), στέλνοντάς την στον αντίπαλο, ο οποίος πρέπει να αντιδράσει άμεσα (κάνοντας την ίδια κίνηση), προτού η μπάλα φτάσει στα δάχτυλά του.
Σύμφωνα με τη δική μου εκδοχή, οι παίκτες δεν είναι αντίπαλοι, αλλά συμπαίκτες. Συνεργάζονται προκειμένου να κάνουν την πλαστική μπάλα του ράγκμπυ να κινείται συνεχώς. Είναι λιγότερο κουραστικό και λιγότερο απαιτητικό.
Το δοκίμασα με δύο διαφορετικά παιδιά: με τον Α., ένα παιδί με ΔΕΠΥ (12 ετών) και τον Κ., παιδί με κινητική αναπηρία (8 ετών).
-800x800.jpg)
Με τον Α. παίξαμε την κλασική εκδοχή του. Διαπιστώσαμε αμέσως ότι πρόκειται για ένα ιδιαίτερα απαιτητικό παιχνίδι ταχύτητας, συντονισμού και δύναμης στα άνω άκρα. Είναι ένας πολύ καλός τρόπος εκτόνωσης που μπορεί να γίνει και μέσα στο σπίτι, χωρίς να είναι επικίνδυνο. Στην ιδανική περίπτωση που οι δύο παίκτες έχουν περίπου την ίδια μυϊκή δύναμη μπορεί να συνεχιστεί για πολλή ώρα, προσφέροντας χαρά, εκτόνωση και γυμνάζοντας το σώμα του παιδιού.
Με τον Κ. παίξαμε την απλοποιημένη εκδοχή, της συνεργασίας. Η αλήθεια είναι ότι εγώ δεν ενθουσιάστηκα (λογικό), αλλά ο 8χρονος συμπαίκτης μου το καταχάρηκε. Και μην νομίζετε ότι είναι εύκολο να πει κάτι θετικό για τα παιχνίδια που του προτείνω. Συνήθως είναι μέσα στα μούτρα. Πρόκειται για έναν πιτσιρίκο μέσα στη ζωντάνια και την ενεργητικότητα που έχει μεγάλη δυσκολία στην κίνηση στα κάτω άκρα και σχετικά μικρή δυσκολία στα άνω άκρα.
Αντί να το παίξουμε όρθιοι, το παίξαμε καθισμένοι στο ξύλινο πάτωμα. Στην αρχή δυσκολευτήκαμε να συντονιστούμε, αφού οι δύο παίκτες πρέπει να βάζουν περίπου την ίδια δύναμη με τον ίδιο ρυθμό προκειμένου να κυλάει η μπάλα χωρίς πρόβλημα. Αφού καταφέραμε να συντονιστούμε (να μπούμε στη θέση του άλλου και να προσαρμοστούμε στις δυνατότητές του) άρχισε το εκτονωτικό μέρος της δραστηριότητας. Αν και έλειπε το στοιχείο της ταχύτητας, παρέμενε ένας πολύ όμορφος και διασκεδαστικός τρόπος εκτόνωσης και εκγύμνασης των χεριών. Η αλήθεια είναι ότι σπάσαμε πολλή πλάκα, ιδίως όταν ο ένας μας μετακινούσε τον άλλον (όταν κάθεσαι, γλιστράει το άτιμο το ξύλο). Νιώθαμε όλο μας το σώμα να συμμετέχει, ακόμα και καθισμένοι στο πάτωμα.
Τελικά, μερικά παιχνίδια δεν σου γεμίζουν το μάτι, αλλά σου γεμίζουν την ημέρα και την ψυχή!
Σημείωση: Κοστίζει 3 ευρώ, μπορείτε να το βρείτε στη Θεσσαλονίκη από γνωστή αλυσίδα καταστημάτων από τη Δανία.
Απευθύνεται σε παιδιά 4 ετών και πάνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου