Μια ιστορία που γεμίζει ελπίδα όλους τους γονείς, για την εξέλιξη των παιδιών τους, όποια ιδιαιτερότητα κι αν έχουν αυτά, μοιράστηκε ο δάσκαλος Μάριος Μάζαρης, ενόψει της νέας σχολικής σεζόν που αρχίζει σε λιγότερο από δύο εβδομάδα. Την ιστορία ενός μικρού αγοριού με εγκεφαλική παράλυση που έμαθε να γράφει στην α’ δημοτικού, όπως και όλοι οι συμμαθητές του, παρόλο που οι ειδικοί που τον είχαν παρακολουθήσει στο παρελθόν δεν το περίμεναν. Γιατί όπως σχολιάζει ο εκπαιδευτικός στην ανάρτησή του, «η μάθηση είναι κυρίως ζήτημα αγκαλιάς και όχι νοημοσύνης, εξάσκησης ή ιστορικού».
Διαβάστε την ιστορία του:
«Πριν λίγα χρόνια, α’ δημοτικού πάλι εγώ, είχα στην τάξη μου ένα αγόρι με εγκεφαλική παράλυση. Ένα υπέροχο και πανέμορφο αγόρι, που θα το έλεγα υπέροχο και πανέμορφο ακόμα και αν δεν την είχε. Η μαμά του, εξαιρετικά αγχωμένη, πώς θα τα πάει βρε Μάριε στη ζωή, μού έλεγε συνέχεια, είχε άγχος για το τι θα μπορούσε να μάθει στο σχολείο.
»Από την πρώτη μέρα είχαμε συνδεθεί με τη μαμά, λες και γνωριζόμασταν χρόνια, ο στόχος μας ήταν κοινός. Κι εκείνη έκανε ΤΑ ΠΑΝΤΑ για να τον βοηθήσει. Εργοθεραπείες, λογοθεραπείες, ήρθε στο δημοτικό με ιδιωτική παράλληλη στήριξη, για να μην περιμένει πότε θα μεριμνήσει το δημόσιο, κι όλα αυτά με ΚΟΠΟ και ΝΟΙΑΞΙΜΟ.
»Το αγόρι όμως είχε την ατυχία να βρεθεί σε ένα μεγάλο τμήμα με 25 παιδιά, που όσοι έχουν περάσει από α’ δημοτικού καταλαβαίνουν. Τι να πρωτοκάνεις, πού να δώσεις βάρος, σε ποιο παιδί, πώς να ιεραρχήσεις τις ανάγκες 25 εξάχρονων. Έλεγα στον εαυτό μου, αν βγει αυτή η χρονιά καλά, δε φοβάμαι τίποτα πια. Κι ήμουν τυχερός. Όλα τα παιδιά αγάπησαν το αγόρι αυτό.
»Και το αγάπησε και η κοπέλα που ήταν παράλληλη στήριξή του, που η παρουσία της στην τάξη ήταν ΔΩΡΟ και για μένα. Της έλεγα συχνά, ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΘΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΑΜΕ, γιατί ο/η εκπαιδευτικός παράλληλης στήριξης θέλει πρώτα από εμάς στήριξη για να γίνει ορατός στην τάξη.
»Κάποια στιγμή προς τον Φλεβάρη, μας επισκέφτηκε η ΕΛΕΠΑΠ (Ελληνική Εταιρεία Προστασίας και Αποκαταστάσεως Ανάπηρων Προσώπων) η οποία, και μπράβο της, παρακολουθεί την πορεία παιδιών που πέρασαν από κείνη προηγούμενα χρόνια, όπως το αγόρι αυτό. Μου ζήτησαν λοιπόν την άδεια να έρθουν να δουν το αγόρι μας.
»Ψυχολόγος, θεραπευτές, παιδαγωγός, 4-5 άτομα, μιλήσαμε, τον είδαν, χάρηκε κι εκείνος πολύ για τους θυμόταν. Κάποια στιγμή, μια κυρία από την ομάδα μού λέει: Θα μπορούσα να ρίξω μια ματιά στα τετράδιά του; Ρωτάω το αγόρι και αφού μού λέει ναι, της πάω να δει.
«Κοιτάει προσεκτικά, γυρίζει σελίδες, πολύ ωραία δουλειά κάνετε, μου λέει, πολύ οργανωμένα, μπορώ τώρα να δω τα δικά του; Αυτά είναι, της λέω».
»Εκείνη την ώρα, δεν θα το ξεχάσω, έβαλε τα κλάματα. Δεν το πιστεύω, έλεγε συνέχεια. Δεν περιμέναμε ποτέ πως θα μπορούσε να μάθει να γράφει! Τα γράμματά του ήταν υπέροχα, το άλμα του παιδιού ήταν μίλια μπροστά. Και δεν υπάρχει μέρα που να μην τον βλέπω και να μην αγκαλιαζόμαστε. Γιατί ΕΜΑΘΕ την αγκαλιά από μικρός».
Δείτε την ανάρτηση:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου