Το δελτίο τύπου που έχει έρθει αναφέρει: «Η Athens Kallithea FC ετοιμάζεται να ανακοινώσει ότι ο σύλλογος θα κατεβάσει ομάδα ποδοσφαίρου γυναικών από τη σεζόν 2024/25. Για να γιορτάσει αυτό το ιστορικό βήμα, η AKFC διοργάνωσε έναν φιλικό αγώνα στο Στάδιο Γρηγόρης Λαμπράκης μεταξύ δύο ερασιτεχνικών ποδοσφαιρικών ομάδων γυναικών, την τοπική ΦΣ Άμπαλος και τη Victoria Park Vixens με έδρα στο Λονδίνο, η οποία ταξίδεψε στην Αθήνα για την περίσταση.
Η AKFC προσκάλεσε την Kappa, με την οποία συνεργάζεται, να υποστηρίξει τον αγώνα, και η ιταλική εταιρεία sportswear παρήγαγε κατά παραγγελία εμφανίσεις εντός και εκτός έδρας τόσο για τον Άμπαλο όσο και τη Victoria Park, τις οποίες σχεδίασαν οι ίδιες οι ομάδες». Και μόνο το γεγονός ότι το γήπεδο -που σου δίνει την εντύπωση ότι βρίσκεται στο Φαρ Ουέστ (μία πολυκατοικία απέναντι από τις κερκίδες είναι σκαρφαλωμένη πάνω στον βράχο, αναρρηχιτικά φυτά καλύπτουν την ακαταστασία του τοπίου)- υποδέχεται για πρώτη φορά στην ιστορία του ομάδα του εξωτερικού αρκεί για να κάνει τον αγώνα "must to watch". Έτσι τον χαρακτηρίζουν τα μηνύματα που λαβαίνω τις τελευταίες μέρες. Και όπως αποδείχτηκε, όντως άξιζε την πρωινή ταλαιπωρία.
Η ιστορία που ζήσαμε ξεκινάει κάπως έτσι:
Είναι δέκα το πρωί και στο Δημοτικό Στάδιο Καλλιθέας «Γρηγόρης Λαμπράκης», το γνωστό στους ποδοσφαιρόφιλους ως «Ελ Πάσο», οι διαστάσεις του γηπέδου έχουν οριοθετηθεί με τέτοιο τρόπο ώστε να χρησιμοποιείται ακριβώς το μισό. Στο φρεσκοτοποθετημένο, απ’ ό,τι φαίνεται, γρασίδι, που θα ζήλευαν και γήπεδα ομάδων Α’ Εθνικής, δυο ομάδες από κορίτσια με διαφορετικές στολές κάνουν ζέσταμα προτού ξεκινήσει ο αγώνας που έχει πάρει μεγάλη δημοσιότητα και είναι το γεγονός της ημέρας, τουλάχιστον στον κύκλο τους.
Η γαλάζια είναι ο Άμπαλος, ο λόγος που έχουμε έρθει μέχρι εδώ, και η βυσσινί οι Victoria Park Vixens, μια αγγλική ομάδα από το ανατολικό Λονδίνο, πρωταθλήτρια φέτος στην ίδια κατηγορία (ερασιτεχνική), με μεγαλύτερη εμπειρία, που είναι «δύσκολος αντίπαλος». Στο γήπεδο έχουν μαζευτεί ήδη οπαδοί και των δύο ομάδων (Αγγλίδες αλλά και Άγγλοι που έχουν έρθει ομαδικά να σαπορτάρουν τις κοπέλες τους) και εμφανίζονται τα πανό με τα συνθήματα (του Άμπαλου λένε «Άμπαλέ μου, βάλε ένα γκολάκι, λουκουμάκι, λουκουμάκι»).
Η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή και χαρούμενη σε όλο το μήκος και το πλάτος του γηπέδου, καθόλου ανταγωνιστική, ίσως επειδή αυτή είναι η βασική φιλοσοφία και των δύο ομάδων, αλλά κυρίως του Άμπαλου: αλληλεγγύη, team spirit, φιλία, εκτόνωση και διασκέδαση που κάνουν τον αγώνα να διαφέρει από αυτούς που έχουμε συνηθίσει. Η χαρά στα πρόσωπα όλων είναι φανερή, η ομαδικότητα αποθεώνεται μέσα από το παιχνίδι (που είναι κυριολεκτικά παιχνίδι, χωρίς ανταγωνιστικότητα και φανατισμό) και ακόμα και όταν χάνουν (το αποτέλεσμα είναι 7-8, με τις Vixens νικήτριες) ακούγονται περισσότερο επευφημίες παρά επιφωνήματα αγανάκτησης.
Ο αγώνας μεταξύ γυναικείων ομάδων είναι πραγματικά μια εμπειρία που αξίζει να ζήσει όποιο άτομο αγαπάει το ποδόσφαιρο και ο Άμπαλος (με έμβλημα το τριαντάφυλλο) είναι μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση στο ελληνικό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο. Αυτός είναι ο πρώτος τους αγώνας με ξένη ομάδα, και μάλιστα πρωταθλήτρια, οπότε το σκορ είναι κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό, είναι ένας θρίαμβος, πόσο μάλλον που πρώτη φορά έπαιζαν σε γήπεδο με γρασίδι!
«Ο Άμπαλος φτιάχτηκε τον Φεβρουάριο του 2022 με πρωτοβουλία του Τομά, τoυ Γάλλου προπονητή μας», λέει η Τατιάνα Ζάγαρη, μία από τις παίκτριες. «Δημιουργήθηκε ένα Instagram post στο προφίλ του που καλούσε γυναίκες όλων των ηλικιών, ανεξαρτήτως επιπέδου, να μάθουν ποδόσφαιρο. Δεν χρειαζόταν καμία άλλη προϋπόθεση, πέραν του να μπορούν να δεσμευτούν ότι θα έρχονται στις προπονήσεις. Το όνομα νομίζω πως ήταν ιδέα της Fiji. Όταν εξήγησαν στον Τομά τι σημαίνει η λέξη “άμπαλος”, ενθουσιάστηκε. Ταιριάζει απόλυτα στον χαρακτήρα της ομάδας και ακόμα και το Φ.Σ. αντί του Π.Σ. είναι επίτηδες, για να τονίσει την καταρχάς ασχετοσύνη μας με το άθλημα.
Αρχικά, η ομάδα αποτελούνταν στο 97% από κορίτσια που είχαν δει ίσως κάποιους αγώνες ποδοσφαίρου στην τηλεόραση ή είχαν παίξει κάποιες φορές στο δημοτικό, όταν τα αγόρια τούς έκαναν τη χάρη. Δύο-τρεις είχαν ξαναπαίξει και είχαν αρκετά καλό επίπεδο, αλλά σε γενικές γραμμές, στις πρώτες προπονήσεις, ο Τομά, ο Άλεξ και ο Χρήστος λίγο αργότερα προσπαθούσαν να μας μάθουν τα βασικά. Για μένα είναι η πρώτη φορά που συμμετέχω σε ένα ομαδικό άθλημα και αυτό από μόνο του έκανε τεράστια διαφορά».
«Tο προπονητικό team απαρτίζεται από τον Τομά, τον Άλεξ και μένα», λέει ο Χρήστος Αρβανιτάκης, ένας από τους προπονητές της ομάδας. «Τον Άμπαλο τον ανακάλυψα από τη φίλη μου τη Νεφέλη, την τερματοφύλακά μας, και με έκανε να κολλήσω σε αυτόν το υπέροχο κλίμα συμπερίληψης, η διάθεση να μάθουμε όλοι μαζί το όμορφο άθλημα του ποδοσφαίρου και το αίσθημα παρέας και υποστήριξης.
Ως τώρα η ομάδα μού έχει δώσει πολλές στιγμές χαράς. Ειδικά το συναίσθημα του πρώτου φιλικού αγώνα, όπου ουσιαστικά είδαμε αυτά που τόσο καιρό δουλεύαμε να πραγματοποιούνται στο γήπεδο, ήταν πρωτόγνωρο. Τα κορίτσια είναι πάντα με όρεξη για προπόνηση, με ενδιαφέρον να μάθουν ακόμα και τα πιο βαρετά στοιχεία του ποδοσφαίρου, π.χ. την τακτική. Επιπλέον, υπάρχει αλληλοϋποστήριξη μέσα στην ομάδα, με τη λέξη “μπράβo” να ακούγεται συνεχώς».
«Οι άνθρωποι γύρω μας μάς αντιμετωπίζουν με περιέργεια και με χαρά, θέλουν να μάθουν περισσότερες λεπτομέρειες», συνεχίζει η Τατιάνα. «Φάνηκε από την αρχή ότι μας δίνει τρομερή ικανοποίηση αυτή η καινούργια ενασχόληση και όλοι τη σχολίασαν θετικά. Κοινωνικά υπάρχουν ακόμα στερεότυπα και προκαταλήψεις που επηρεάζουν κυρίως τις κοπέλες που θα ήθελαν να ασχοληθούν σε επίπεδο πρωταθλητισμού με σπορ όπως το ποδόσφαιρο.
Στην Ελλάδα είμαστε αρκετά βήματα πίσω σε σχέση με άλλες χώρες του εξωτερικού. Ακόμα δεν πουλάνε γυναικεία παπούτσια ποδοσφαίρου στα καταστήματα με αθλητικά και πρέπει να παίζουμε με αντρικά. Μόλις πέρσι τον Σεπτέμβριο εμφανίστηκαν στην αγορά τα πρώτα γυναικεία, ενώ σε αρκετά σχολεία δίνουν στα παιδιά μπάλα και τα χωρίζουν σε κατηγορίες: τα αγόρια παίζουν μπάλα, τα κορίτσια, βόλεϊ.
Ο Άμπαλος είναι σαν ένα “group therapy” όπου ο καθένας με τη προσωπικότητά του και την “τρέλα” του βοηθάει τους υπόλοιπους. Είναι ταυτόχρονα άθληση, ψυχαγωγία και η ψυχολογική μας ανάταση. Πίνουμε μπίρα όλες μαζί μετά τη προπόνηση. Είμαστε socially active σε μικρότερες υποομάδες και μέσω της ομάδας έχουν δημιουργηθεί πολλές φιλίες, ερωτικές σχέσεις ακόμα και επαγγελματικές συνεργασίες. Το ποδόσφαιρο σίγουρα βοηθάει ώστε να εξαλειφθούν οι διακρίσεις. Σίγουρα υπάρχει απόλυτη αποδοχή της διαφορετικότητας του καθενός στην ομάδα.
Πρώτη φορά παίξαμε ένα φιλικό πέρσι με τον Αδέσποτο Εξαρχείων και από τότε έχουμε παίξει δύο ακόμα αγώνες με άλλες γυναικείες ομάδες. Αν και δεν ήταν πρωταρχικός στόχος, οι αγώνες είναι απαραίτητοι για την εξέλιξή μας και, φυσικά, πολύ διασκεδαστικοί!»
«Δεν είναι μόνο η μπάλα που παίζουμε», προσθέτει η Έλλη Αλεξανδροπούλου. «Δεν είναι η νίκη το ζητούμενο. Είναι οι σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ μας και με τις άλλες ομάδες. Το ποδόσφαιρο μπορεί να ενώσει ανθρώπους χωρίς να κοιτάζει από πού προέρχεται ο καθένας. Είναι εκπληκτικό το πόσο θετικά επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Δυστυχώς, στους περισσότερους φαίνεται περίεργο να βλέπουν γυναίκες να παίζουν και αυτό που ακούω συνεχώς είναι πως είναι επικίνδυνο άθλημα, όχι για γυναίκες. Υπάρχει η αντίληψη ότι είναι ανδρικό σπορ. Δείτε μόνο τους μισθούς των ποδοσφαιριστριών σε παγκόσμιο επίπεδο σε σύγκριση με τους αντίστοιχους των ποδοσφαιριστών. Η διαφορά είναι ακραία».
«Τα στερεότυπα για το φύλο, αν και δεν έχουν χώρο στον αθλητισμό, ακόμα υπάρχουν», λέει η Σεμέλη. «Αν και είναι μεγαλύτερη η αποδοχή ατόμων ανεξαρτήτως φύλου σε αυτό το άθλημα, ακόμα υπάρχει και εκφράζεται η αντίληψη ότι είναι ανδρικό σπορ».
«Είναι η εβδομαδιαία ψυχοθεραπεία μας αναμφίβολα», συνεχίζει η Έλλη. «Σκέφτομαι πόσες φορές είτε δεν έχω καλή διάθεση είτε μπορεί να νιώθω κουρασμένη, αλλά μετά την προπόνηση είναι όλα καλύτερα. Αυτό που παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στο να είμαστε όλες χαρούμενες σε αυτή την ομάδα είναι πως δεν υπάρχει καθόλου ανταγωνισμός και πως ο κύριος στόχος μας είναι, πρώτ’ από όλα, να περνάμε καλά – και το καταφέρνουμε!».
«Το ποδόσφαιρο ανέκαθεν ήταν το άθλημα του λαού, γι’ αυτό και είναι το δημοφιλέστερο στον κόσμο», λέει η Hope DiKappa. «Είναι γεγονός ότι στην ποδοσφαιρική και ανθρώπινη ιστορία, χάρη σε αυτό έχουν διακοπεί πόλεμοι, έχουν γίνει τεράστιες δωρεές και φιλανθρωπίες και σε αρκετά μέρη έχει μειωθεί η βία στα γήπεδα. Ωστόσο, ο σεξισμός παραμένει μεγάλο αγκάθι, η οπαδική βία εντός και εκτός γηπέδων επίσης, καθώς και τα οικονομικά συμφέροντα του μοντέρνου ποδοσφαίρου που έχουν αντικειμενοποιήσει σε μεγάλο βαθμό ποδοσφαιρίστριες και ποδοσφαιριστές.
Όταν η κοινωνία μας γίνει πιο ανοιχτή στον ίδιο τον άνθρωπο και στη μοναδικότητα κάθε ατόμου, είμαι σίγουρη πως το ποδόσφαιρο θα είναι το πρώτο που θα αποδεχτεί την εξάλειψη όλων των διακρίσεων. Ο πρώτος αγώνας του Άμπαλου ήταν τον Απρίλιο του ’23 με την ομάδα του Αδέσποτου Αθηνών. Ήταν ένα υπέροχο παιχνίδι και ο πρώτος μας νικηφόρος αγώνας. Εγώ, δυστυχώς, λόγω τραυματισμού δεν μπόρεσα να αγωνιστώ, αλλά η κερκίδα μας ήταν έντονη και με ρυθμό. Ο επόμενος αγώνας μας τον Σεπτέμβριο του ’23 με τις Beaverly Hills ήταν και ο πρώτος μου με την ομάδα, και φυσικά είναι αυτός που ξεχωρίζω. Το κλίμα και η ατμόσφαιρα στο γήπεδο, ήταν πραγματικά φωτιά!
Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα που συνδυάζει τόσο την αγωνιστικότητα όσο και το παιχνίδι, σαφέστατα και την ψυχοθεραπεία – είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με αυτή. Είναι το στήριγμά μου οτιδήποτε κι αν συμβαίνει, καθώς μια καλή προπόνηση διατηρεί το μυαλό καθαρό. Διανύοντας τον ενδέκατο χρόνο ως ενεργή ποδοσφαιρίστρια στα ελληνικά γήπεδα, μπορώ να πω ότι το ποδόσφαιρο γυναικών έχει εξελιχθεί αρκετά από τότε που ξεκίνησα, ειδικά τα τελευταία 3-4 χρόνια.
Πλέον υπάρχει μεγαλύτερη ορατότητα σε θέματα που απασχολούν τις γυναίκες και τις θηλυκότητες στα γήπεδα και στην ποδοσφαιρική καθημερινότητα των αθλητριών, κι αυτός είναι ένας σοβαρός λόγος για να αισιοδοξούμε στον χώρο αυτό. Δυστυχώς η πατριαρχική κοινωνία μας δεν είναι ακόμα έτοιμη να αποδεχθεί ότι ένα άθλημα δεν έχει φύλο. Το ποδόσφαιρο είναι ένα, κι εμείς όλες, όλοι και όλα είμαστε οι αθεράπευτα ρομαντικοί φίλαθλοι».
Στην κερκίδα των Άγγλων αρχίζει να ακούγεται ένα σύνθημα υπέρ του Άμπαλου και αυτό κάνει τους πάντες να χαμογελάσουν. Ο Άμπαλος χάνει 5-0, αλλά ξαφνικά η κατάσταση αντιστρέφεται και βάζει τέσσερα απανωτά γκολ!
«H Victoria Park Vixens είναι μια ομάδα με αρκετά μεγάλη εμπειρία, αφού συμμετέχει σε τουρνουά 7x7 και 11x11 κάποια χρόνια τώρα και είμαι πολύ χαρούμενη που μας δίνεται η ευκαιρία να παίξουμε μαζί τους σε αυτές τις ιδιαίτερες συνθήκες», λέει η Τατιάνα. «Έχουν επίσης σημαντική δράση όσον αναφορά την ενίσχυση των γυναικών στο ποδόσφαιρο και obviously great style!
Κάθε αγώνας είναι μια ευκαιρία να μάθουμε αλλά και να φανεί η πρόοδος που έχουμε κάνει. Πάντα κοιτάμε να το διασκεδάσουμε και να το απολαύσουμε σε φιλικό κλίμα και με καλή διάθεση. Χάρη στην πρωτοβουλία της ομάδας της Καλλιθέας και τη Κappa Sports μας δίνεται η ευκαιρία να ζήσουμε μια δυνατή εμπειρία που φάνταζε αδύνατη πριν από έναν χρόνο».
Τη ρωτάω για τη νέα γαλάζια στολή τους, που τις κάνει να φαίνονται πολύ διαφορετικές, και πολύ πιο cool απ’ ό,τι πριν. «Η Kappa Sports και η AKFC μας πρότειναν μια καινούργια εμφάνιση με αφορμή αυτό τον αγώνα και το τελικό αποτέλεσμα μας ενθουσίασε», λέει.
«Είναι πολύ σημαντικό οι μεγάλες εταιρείες και ομάδες να υποστηρίζουν το γυναικείο ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο και να μας βοηθούν να συνεχίσουμε. Πέρα από αγάπη για το ποδόσφαιρο, υπάρχει και πολύ δημιουργικότητα στην ομάδα, με ανθρώπους από διάφορα δημιουργικά επαγγέλματα και πολλές ιδέες που ελπίζουμε να μας δοθεί η ευκαιρία να υλοποιήσουμε και σε επόμενες συνεργασίες».
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
Πηγή: LiFO
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου