 |
| Favianna Rodriguez |
«Γιατί δεν προσπαθείτε να χάσετε λίγο βάρος;» ψιθύρισε ένας μαθητής μου. Και παρόλο που ήταν ένας ψίθυρος, ένιωσα τα λόγια του να κόβουν τον αέρα και να με διαλύουν. Αυτή η φράση προσπάθησε να με βγάλει από τον εαυτό μου, τον ενήλικα εαυτό μου, τη δασκάλα και επεδίωξε να με στείλει ξανά στον δωδεκάχρονο εαυτό μου, ένα θλιμμένο και φοβισμένο χοντρό παιδί στο σχολικό εστιατόριο. Ευτυχώς, είμαι γερή και χοντρόπετση και, παρά το σοκ μου, παρέμεινα όρθια.
Δεν θα ξεφύγω ποτέ από τις επιθέσεις των ανθρώπων ενάντια στο χοντρό μου σώμα. Δεν θα είμαι ποτέ αρκετά μεγάλη, πετυχημένη, με εξουσία, ώστε το μαλακό, χοντρό, στρογγυλό μου σώμα να μην αποτελεί σημείο αδυναμίας και επίθεσης. Ακόμη και στο ρόλο μου ως δασκάλα, είμαι πάλι μία χοντρή δασκάλα.
Πιθανόν να το γνωρίζετε ήδη, αλλά η Αμερική μισεί τους χοντρούς ανθρώπους. Η Αμερική μισεί τους χοντρούς ανθρώπους. Το μίσος προς τους χοντρούς ανθρώπους είναι εθνικό χόμπι. Είναι στις ταινίες μας, στα σόου μας, στα βιβλία μας. Είναι στα αστεία μας, τις συμπεριφορές μας, τα επίμονα βλέμματα, τις κρίσεις μας. Είναι στη μόδα μας και στα φαγητά μας. Είναι στις αξίες μας, στις θρησκείες μας και στην πνευματικότητα μας. Είναι και στα σχολεία μας.
Ήμουν αρκετά τυχερή να μεγαλώσω σε ένα σπιτικό που εκτιμούσε τα χοντρά άτομα. Προέρχομαι από χοντρούς γονείς, και ιδιαίτερα η μαμά μου ήταν πολύ θετική απέναντι στο πάχος. Δεν υπήρχαν ζυγαριές στο σπίτι μας και δεν επέτρεπε στον οικογενειακό γιατρό μας να με ζυγίσει. Παράγγελνε περιοδικά με θέμα την αποδοχή του πάχους, γεμάτα με φωτογραφίες ολοστρόγγυλων πανέμορφων ανθρώπων που ζούσαν τις υπέροχες ζωές τους. Ως χοντρό παιδί ανήκα στη χοντρή μου οικογένεια. Ήμασταν όλοι χοντροί και για εμένα ήταν κάτι κανονικό.
Όμως όλη η αγάπη και αποδοχή που έπαιρνα από την οικογένειά μου δεν έφταναν για να μετατρέψουν το σχολείο σε ένα ασφαλές για εμένα μέρος, τόσο όταν ήμουν μαθήτρια, όσο και τώρα που είμαι δασκάλα. Όταν ήμουν ένα χοντρό παιδί, με κορόιδευαν συνέχεια τα παιδιά. Οι δάσκαλοι μου έκαναν κήρυγμα για να χάσω βάρος. Δεν μπορούσα να χωρέσω στα θρανία που ήταν προσκολλημένα με το κάθισμα. Δεν χωρούσα στη στολή της ορχήστρας και δυσκολευόμουν να συμμετέχω πλήρως στο μάθημα της γυμναστικής. Τώρα, ως χοντρή δασκάλα, δεν μπορώ να καθίσω στο τραπέζι των συναντήσεων των εκπαιδευτικών, γιατί δεν χωράω. Δεν μπορω να φορέσω στολή προσωπικού, γιατί δεν υπάρχει στο νούμερό μου. Δεν μπορώ να ξεφύγω από τα σχόλια, τις κακίες και την παρενόχληση για το χοντρό μου σώμα από τους συναδέλφους μου και από τους μαθητές μου. Διαρκώς υπάρχουν όλα αυτά τα στοιχεία να μου υπενθυμίσουν ότι δεν ανήκω εδώ.
Δεν χρειάζεται όμως να είναι έτσι τα πράγματα. Μπορούμε καλύτερα για τους χοντρούς μαθητές, συναδέλφους και μέλη της κοινότητας. Αλλά πρέπει αρχικά να πω αυτό: Τα χοντρά παιδιά δεν χρειάζονται να τα σώσετε από το να είναι χοντρά. Χρειάζονται να τα σώσετε από τα δικά σας συναισθήματα για το πάχος και τη χοντροφοβική μας κουλτούρα. Δίδασκα ένα εργαστήριο για εκπαιδευτικούς, ενώ ακόμα ήμουν εκπαιδευόμενη δασκάλα, για τη χοντροφοβία στα σχολεία και τι μπορούν να κάνουν οι δάσκαλοι για να βοηθήσουν τους χοντρούς μαθητές τους. Ενώ συζητούσαμε για το στίγμα και τις στάσεις απέναντι στους χοντρούς ανθρώπους, ομαδοποιώντας σχόλια σε κατηγορίες μίσους, αφομοίωσης και αποδοχής του πάχους, βλέποντας τις στατιστικές ώστε να εξαλείψουμε το στιγμα και εξετάζοντας το πρόγραμμα μαθημάτων για παραδείγματα μίσους του πάχους, μία δασκάλα ρώτησε: «Μα πώς θα μιλήσω στους χοντρούς μαθητές μου για το βάρος τους; Πώς θα το κάνω υποστηρικτικά; Ή υπονοείτε ότι δεν θα το κάνω;»
«Ακριβώς» είπα. «Δεν θα το κάνετε».
Θα ξεκινήσουμε εύκολα με τα πράγματα που μπορείτε να δείτε, τα σημεία που μπορείτε να αλλάξετε αύριο, αμέσως και στη συνέχεια θα περάσουμε στα πιο δύσκολα ζητήματα- τι χρειάζεται να αναθεωρήσετε στο εκπαιδευτικό σας πρόγραμμα, να αναθεωρήσετε τα μαθήματά σας και να σκεφτείτε περισσότερο τις λέξεις που χρησιμοποιείτε στην τάξη. Μετά θα σας πω το μεγάλο μου όνειρο για τα χοντρά παιδιά παντού.
Σωματικοί παράγοντες
Οι χοντροί άνθρωποι, στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και τα χοντρά παιδιά, έχουν διαφορετικές σωματικές ανάγκες ανάλογα με το μέγεθός τους. Τα διεθνή πρότυπα σχεδιασμού ενθαρρύνουν την κανονικοποίηση ότι οι άνθρωποι κάνουν τα πράγματα με διαφορετικούς τρόπους, όσο περισσότερο κανονικοποιούμε τις φυσικές ανάγκες των διαφορετικών μαθητών και εργαζομένων, τόσο καλύτερες συνθήκες μπορούμε να δημιουργήσουμε για όλους. Όπως οι ράμπες στα πεζοδρόμια επιτρέπουν την πρόσβαση σε χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων, αλλά επωφελούνται και πολλά άλλα άτομα όπως άνθρωποι με παιδικά καρότσια, καρότσια αγορών, μπαστούνια, ή οποιοδήποτε άτομο αντιμετωπίζει δυσκολία να ανέβει ή να κατέβει από το πεζοδρόμιο, οι προσαρμογές που που κάνουμε για τους χοντρούς ανθρώπους στο φυσικό χώρο μπορούν να ωφελήσουν και άλλα άτομα.
Διαρρύθμιση θέσεων – Τα θρανία και τα τραπέζια πρέπει να έχουν αρκετή απόσταση μεταξύ τους, ώστε να επιτρέπουν τα χοντρά σώματα να κινούνται ανάμεσά τους. Μήπως τα γραφεία σας είναι τόσο κοντά μεταξύ τους, ώστε κάποια άτομα αναγκάζονται να στρέφουν τα σώματά τους για να περάσουν; Υπάρχει επαρκής χώρος ανάμεσα στις σειρές, αν χρειαστεί να πάει η καρέκλα κάποιου προς τα πίσω. Υπάρχει αρκετό κενό ώστε τα παιδιά που χωράει το ένα τους πόδι κάτω από το θρανίο, να μπορούν να κουνήσουν το άλλο πόδι στο πλάι; Όλα αυτά μπορούν να βοηθήσουν και τους χρήστες αναπηρικών αμαξιδίων, πι, μπαστουνιών και πατερίτσων
Τα ίδια τα καθίσματα – Θέλω να κάψω κάθε θρανίο με ενωμένο κάθισμα που βλέπω, Θυμάμαι να στριμώχνω σε αυτά το χοντρό μου σώμα στο δημοτικό και το γυμνάσιο, την άκρη του θρανίου να κόβει το στομάχι μου και την κοιλιά μου να περισσεύει πάνω στην ήδη μικρή επιφάνεια του θρανίου. Χωρίς αρκετό χώρο για να αναπνεύσω. Χωρίς αρκετό χώρο για τα χέρια μου ή τα φυλλάδια μου ή αρκετό χώρο για να γράψω. Χωρίς αρκετό χώρο για να μάθω.
Πιθανόν να μην είστε υπεύθυνοι για το τι είδους θρανία καταλήγουν στην αίθουσά σας, ωστόσο αν είναι ενωμένα με τα καθίσματα, χρειάζεστε και μερικά θρανία ή τραπέζια με καρέκλες που να είναι ανεξάρτητα μεταξύ τους. Ορισμένα χοντρά παιδιά ίσως να μην θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν, για να μην ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα, όμως είναι απαραίτητο να υπάρχει αυτή η εναλλακτική. Βεβαιωθείτε ότι οι καρέκλες είναι ανθεκτικές με υψηλό όριο στο βάρος που αντέχουν. Το κάθισμα απευθείας στο πάτωμα ενδέχεται να προκαλεί δυσφορία σε κάποια χοντρά σώματα. Εάν οι μαθητές σας κάθονται στο πάτωμα της αίθουσας (όπως σε κάποιες μικρές τάξεις του δημοτικού), φροντίστε να υπάρχει η δυνατότητα να καθίσουν κάπου χαμηλά, κοντά στο ύψος των υπολοίπων, και να συμπεριλαμβάνονται στην ομάδα, χωρίς να χρειάζεται να καθίσουν απευθείας στο πάτωμα (φουσκωτές πολυθρονίτσες-μαξιλάρια, χαμηλοί πάγκοι κλπ). Σε περίπτωση που ζητάτε από τα παιδιά να καθίσουν στο πάτωμα οκλαδόν, έχετε υπόψη σας ότι δεν έχουν όλα τα χοντρά πόδια την ευλυγισία που απαιτείται και ενθαρρύνετε τους μαθητές σας να καθίσουν με τρόπους που να είναι αυτοί άνετοι. Ενδεχομένως να καταλαμβάνουν περισσότερο χώρο, με τα πόδια και τα χέρια απλωμένα, αλλά αυτό δεν είναι κάτι φοβερό.
Σχολικές στολές, μπλούζες στην ώρα της γυμναστικής, στολές ορχήστρας/χορωδίας/μπάντας κλπ. - Κάθε φορά που απαιτείται από τους μαθητές να φορέσουν συγκεκριμένο ρουχισμό που τους προμηθεύει το σχολείο, πρέπει να προσφέρεται ένα μεγάλο εύρος μεγεθών (ακόμα και μεγαλύτερο από 3XL) και εναλλακτικός σχεδιασμός στην περίπτωση που κάποιος μαθητής δεν καλύπτεται από τα προσφερόμενα μεγέθη. Πάντοτε υπάρχει κάποιος που χρειάζεται μεγαλύτερο νούμερο από τη μεγαλύτερο διαθέσιμο και θα πρέπει να είστε σε θέση να προσφέρετε τον απαραίτητο ρουχισμό. Ήμουν αρκετά τυχερή και είχα μία μαμά που διεκδίκησε για εμένα ώστε να να έχω ειδικά φτιαγμένο στο μέγεθός μου το γιλέκο της ορχήστρας που συμμετείχα, αλλά δεν έχουν όλα τα χοντρά παιδιά τέτοιες μαμάδες. Σε αυτήν την περίπτωση, μπορείτε εσείς να διεκδικήσετε για τους χοντρούς μαθητές. Δεν είναι δίκαιο όλη η χορωδία να είναι ντυμένη σε γυαλιστερά μπλε φορέματα, αλλά η χοντρή μαθήτρια να φοράει ένα απλό μπλε φόρεμα που αγόρασε στο Walmart. Δεν είναι σωστό να παίρνουν μπλουζάκι του σχολείου για την σχολική εκδρομή όλα τα παιδιά, εκτός από το χοντρό παιδί. Όλοι αξίζουν να ανήκουν (στο σύνολο) και όλοι αξίζουν να είναι στο σύνολο φορώντας τα ίδια ρούχα με τους υπόλοιπους.Δεν θα έπρεπε να υποχρεώνεται ο μαθητής ή η οικογένειά του να ζητήσει ειδική μεταχείριση και διευκόλυνση αναφορικά με το μέγεθος του ρούχου. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που ο ρουχισμός δίνεται σαν βραβείο ή ανταμοιβή (για παράδειγμα μπλουζάκια σε σχολικές συνελεύσεις): Υπάρχουν διαθέσιμα μεγέθη για όλους; Θα ήταν λυπηρό και απογοητευτικό να κερδίσεις ένα διασκεδαστικό βραβείο μπροστά σε όλους τους φίλους σου και πρακτικά να μην μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και να το φορέσεις. Είναι ακόμα ένας τρόπος να νιώσεις ότι δεν ανήκεις εκεί.
Εκδρομές και περιορισμοί μεγέθους/βάρους. - Κάποια σχολεία έχουν τη δυνατότητα να οργανώνουν πραγματικά διασκεδαστικές εκδρομές και να κάνουν απίθανες δραστηριότητες, όπως ράφτινγκ κλπ. Κάποια σχολεία στις εκδρομές τους χρησιμοποιούν αεροπλάνο. Κατά τον σχεδιασμό των εξορμήσεων και των ξεχωριστών αυτών δραστηριοτήτων, ενημερωθείτε για περιορισμούς που ενδέχεται να υπάρχουν αναφορικά με το βάρος και μεριμνήστε να υπάρχουν επιλογές για διαφορετικές δραστηριότητες, ώστε όλοι να συμπεριλαμβάνονται με ασφάλεια.
Συμμετείχα ως ασκούμενη δασκάλα σε μία εκδρομή με ράφτινγκ και αναγκάστηκα να ρωτήσω τον υπεύθυνο συνοδό εάν υπήρχε πιθανότητα να βύθιζα τη βάρκα. Μπορεί να ακούγεται αστείο, αλλά τέτοιες σκέψεις είναι πραγματικότητα για τους χοντρούς ανθρώπους. Και ναι μεν δεν βύθισα τη βάρκα, αλλά η δική μου πλευρά είχε ένα λιγότερο άτομο. Ο δάσκαλος-μέντοράς μου είχε προνοήσει και τους είχε τηλεφωνήσει νωρίτερα για να επιβεβαιώσει ότι θα δοκίμαζα νωρίτερα τη στολή για να βεβαιωθώ ότι μου κάνει (Ούτε που γνώριζα ότι οι στολές αυτές έχουν και μεγάλα νούμερα!). Ήταν πολύ υποστηρικτικός μαζί μου. Κι εσείς μπορείτε να διεκδικήσετε για και να υποστηρίξετε τους χοντρούς μαθητές σας. Εάν μία εκδρομή περιλαμβάνει ειδικό εξοπλισμό, θα τους κάνει; Πώς μπορείτε να το μάθετε; Ποιο είναι το σχέδιό σας σε περίπτωση που δεν τους κάνει; Εάν η σχολική εκδρομή περιλαμβάνει ταξίδι με αεροπλάνο, χρειάζονται όλοι οι μαθητές μία θέση ή κάποιοι χρειάζονται δύο; Πώς μπορεί το σχολείο να φροντίσει για όλους τους μαθητές του; Η εξόρμησή σας περιλαμβάνει πολύ περπάτημα; Κάποια παχιά άτομα χρειάζονται διαλείμματα όταν περπατούν ή ασκούνται, καλό είναι επομένως να ενθαρρύνετε την επιβράδυνση και τα διαλείμματα, σεβόμενοι με αυτόν τον τρόπο τα όρια των μαθητών σας στην περίπτωση που αυτοί δεν μπορούν να περπατήσουν μακρινές διαδρομές. Εάν η εκδρομή περιλαμβάνει πολύ περπάτημα, βεβαιωθείτε ότι οι μαθητές γνωρίζουν εκ των προτέρων την απόσταση που είναι προγραμματισμένη και δώστε τους εναλλακτικές λύσεις σε περίπτωση που δεν μπορούν να την καλύψουν.
Προκαλώντας την κουλτούρα της χοντροφοβίας
Ζούμε σε μία κουλτούρα χοντροφοβίας και θα πρέπει συνειδητά να την αμφισβητήσουμε στις τάξεις μας. Οι χοντροί άνθρωποι είμαστε εκτεθειμένη στη χοντροφοβία και στην αρνητική κριτική του σώματός μας σε κάθε έκφανση της ζωής μας. Τα σχολεία μπορούν να συμβάλλουν στην εξάλειψη της χοντροφοβίας στη σχολική κουλτούρα.
Πρόγραμμα σπουδών - Πολλά στοιχεία και υλικό στο πρόγραμμα σπουδών διδάσκουν απροκάλυπτα μίσος για το πάχος. Εξετάστε το πρόγραμμα σπουδών σας και ελέγξτε το για χοντροφοβικά χαρακτηριστικά πριν το εφαρμόσετε στους μαθητές σας. Για παράδειγμα, στη διδασκαλία της αναλογίας στα μαθηματικά, το να χρησιμοποιηθεί το πόσα πατατάκια τρώει κάποιος με το πόσο παχαίνει διαιωνίζει το επιβλαβές στερεότυπο ότι όλοι οι χοντροί άνθρωποι είναι υπερφαγικοί. Μαθήματα αγγλικών και γλώσσας περιλαμβάνουν ερωτήματα προς επιχειρηματολόγηση όπως “Θα έπρεπε να απαγορευτεί το πρόχειρο φαγητό στα σχολεία”, τα οποία συχνά οδηγούν στην επιβλαβή εντύπωση ότι το πάχος είναι κάτι που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία. Τα παραδείγματα είναι ατελείωτα, αλλά εσείς μπορείτε να εξετάσετε αρχικά το πρόγραμμα σπουδών σας για το γενικότερο μήνυμα που έχει για το σώμα, το βάρος και το φαγητό, τα οποία συχνά είναι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά/ Παρουσιάζονται τα χοντρα άτομα ως κακά; Παρουσιάζεται το πάχος σαν κάτι που πρέπει να αποφεύγεται; Αν ναι, είναι χοντροφοβικό.
Δείτε τα βιβλία στη βιβλιοθήκη της τάξης σας - οι χοντροί χαρακτήρες είναι μόνο δευτερεύοντες, χαρωποί φίλοι ή η εικόνα πώς ήταν “πριν” σε κάποια “λυτρωτική” ιστορία αδυνατίσματος; Παρουσιάζονται τα χοντρά άτομα με τραγικότητα, σαν είναι το πάχος τους σύμπτωμα κάποιου ελαττώματος του χαρακτήρα τους; Ή, ακόμα χειρότερα, οι μόνοι χοντροί χαρακτήρες που υπάρχουν, παρουσιάζονται ως κακοί, τεμπέληδες και χαζοί; Αυτή είναι η δική μου εμπειρία μεγαλώνοντας. Θυμάμαι να αναζητώ σε βιβλία, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές για κάποιον χαρακτήρα που να μου έμοιαζε, που να ήταν χοντρός όπως εγώ και οι μόνοι που έβρισα ήταν ο Τζάμπα Χατ, η μάγισσα Ούρσουλα (στη Μικρή Γοργόνα) και η Άγκαθα Τραντσμπαλ, η διαβολική διευθύντρια στη Ματίλντα. Όλοι αξίζουν να ανήκουν σε βιβλία και ιστορίες. Όλοι οι άνθρωποι αξίζουν να βλέπουν θετικές παραστάσεις των εαυτών τους, ειδικά τα χοντρά παιδιά, που τους είναι απαραίτητο για να αντισταθμίσουν τα βλαβερά στερεότυπα που αντιμετωπίζουν καθημερινά στον υπόλοιπο κόσμο τους.
Κοιτάξτε τις εικόνες στα εικονογραφημένα βιβλία, στην τάξη και στο υλικό των μαθημάτων σας, Υπάρχουν χοντροί άνθρωποι; Παρουσιάζονται θετικά; Το να υπάρχει ποικιλία στους σωματότυπους, το μέγεθος και τη φόρμα των σωμάτων μπορεί να ενθαρρύνει τους μαθητές και τις μαθήτριες να δουν την παχυσαρκία με ένα πιο φυσικό τρόπο, σαν μία εκδοχή των πολλών φυσικών διαφορών της ανθρωπότητας.
Στο δικό σας λόγο. - Είναι σημαντικό το πώς μιλάτε για το δικό σας σώμα. Έχει σημασία το αναφέρεστε σε αυτά που τρώτε. Όπως και να νιώθετε εσείς για το σώμα σας και για το τι τρώτε, πρέπει να το κρατήσετε δικό σας. Δεν επαρκεί ο χώρος αυτού του άρθρου για να καταγράψω όλους τους τρόπους και τους λόγους για τους οποίους θα πρέπει να δουλέψετε εσωτερικά τη δική σας χοντροφοβία, αλλά αν είναι κάτι με το οποίο κι εσείς δυσκολεύεστε, είναι καλύτερα να το κρατήσετε για τον εαυτό σας. Μην επιτρέπετε τα δικά σας ζητήματα να μεταφερθούν στους μαθητές και τις μαθήτριές σας. Ούτε βοηθάει, ούτε είναι καλό παράδειγμα το να συζητάτε για οποιεσδήποτε δίαιτες με τους μαθητές και τις μαθήτριές σας. Δεν δίνετε το καλό παράδειγμα - αλλά προετοιμάζετε το έδαφος για διατροφικές διαταραχές. Ακομα και μικρά σχόλια όπως το “Μμμ.. θα ήθελα να το φάω, αλλά μετά τις διακοπές προσέχω πόση ζάχαρη τρώω” διδάσκει στα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων και των χοντρών παιδιών, βλαβερά μηνύματα για το ποια σώματα είναι υγιή και έχουν αξία. Σημαντικό είναι επίσης και το πώς μιλάτε για τα σώματα των άλλων ατόμων. Κρατήστε για τον εαυτό σας τα σχόλια για τα σώματα των άλλων. Η επισήμανση αλλαγών του βάρους άλλων, σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και οι ενήλικες στο σχολείο, ενισχύει την πεποίθηση ότι η αξία των σωμάτων σχετίζεται με το μέγεθος και τη φόρμα.
Ο τρόπος με τον οποίο μιλάτε για το πάχος έχει σημασία.Εάν φοβάστε να χρησιμοποιήσετε τη λέξη χοντρός και καταφεύγετε σε λέξεις όπως “υπέρβαρος” ή “παχύσαρκος” ή “plus size”, δοκιμάστε να πείτε τη λέξη “χοντρός” με ουδέτερο τρόπο. Πολλά χοντρά άτομα βρίσκουν προσβλητικούς τους όρους “υπέρβαρος” και “παχύσαρκος” και προτιμούν τη λέξη “χοντρός”. Για την ακρίβεια η λέξη χοντρός είναι μια ουδέτερη λέξη!
Σταματάτε τη χοντροφοβία στην τάξη σας - Μερικές φορές τα παιδιά λένε πολύ άσχημα και κακεντρεχή πράγματα για τους χοντρούς ανθρώπους. Και οι ενήλικες συχνά τα αφήνουν ασχολίαστα είτε γιατί συμφωνούν, είτε επειδή δεν σκέφτονται τον αντίκτυπο που έχουν στα υπόλοιπα παιδιά στην αίθουσα, συμπεριλαμβανομένων και των χοντρών παιδιών. Υπάρχει η αντίληψη ότι είναι κακό να πει κανείς κάποιον χοντρό μπροστά του (λέξη η οποία είναι ουδέτερα περιγραφική), αλλά επιτρέπετε τα ανεκδοτα για χοντρούς; Σταματάτε τη δημιουργία αίσθησης ντροπής για το σώμα ενός ατόμου και το μίσος για το πάχος τη στιγμή που συμβαίνει.
Όταν ο μαθητής μου σχολίασε ότι χρειάζεται να χάσω βάρος, σταμάτησα το μάθημα και απευθύνθηκα σε όλη την τάξη. “Κοίτα, εγώ είμαι ενήλικας και σίγουρη για το ποια είμαι και δεν πληγώθηκα” θυμάμαι να λέω στο αγόρι. “Αλλά αυτό που δεν μου αρέσει είναι ότι άλλα άτομα μπορεί να ακούσουν τι λες και να νιώσουν άσχημα για τον εαυτό τους. Άλλα παιδιά σε αυτό το σχολείο. Δεν είναι σωστό να σχολιάζουμε τα σώματα άλλων ατόμων”.
Οι μαθητές και οι μαθήτριές μου πολλές φορές έχουν κάνει μπροστά μου σχόλια άσχημα και αδαή που πληγώνουν, επειδή με πολλούς τρόπους δεν βλέπουμε τους χοντρούς ανθρώπους- είτε δεν τους βλέπουμε καθόλου, είτε δεν τους βλέπουμε ως χοντρούς. “Α, ο τύπος στο σόου που έτρωγε κάθε μέρα ΜακΝτόναλντς και ήταν ετοιμοθάνατος και ήταν περίπου διακόσια κιλά;!” είπε ο Πωλ, ο μαθητής μου, γελώντας κάνοντας πλάκα με τον Ντέρεκ.
“Πωλ. Είμαι εδώ.” του είπα. “Η δασκάλα σου είναι χοντρή!”
“Όοοοοοοχι. Δεν είστε χοντρή!” απάντησε, προσπαθώντας να με καθησυχάσει. Αυτό που εννοούσε ήταν ότι δεν ήμουν όλα αυτά που η κουλτούρα μας σχετίζει με το πάχος - μου έλεγε ότι δεν με έβλεπε σαν μία από αυτούς τους χοντρούς ανθρώπους: τους τεμπέληδες, αηδιαστικούς, απεχθείς, διαβολικούς και άπληστους. Με έβλεπε σαν ένα άτομο με θετικά χαρακτηριστικά. Στη χοντροφοβική μας κουλτούρα ο ανθρωπισμός και το πάχος είναι αμοιβαία αποκλειόμενες ιδιότητες.
“Είμαι χοντρή,” επέμεινα ευγενικά. “Είμαι χοντρή και δεν τρώω ΜακΝτόναλτς κάθε μέρα και δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι επειδή είναι χοντροί.” Ήθελα να του πω ότι στην πραγματικοτητα και εγώ είμαι 200 κιλά, αλλά δεν ήμουν έτοιμη για τόση ειλικρίνεια. “Γνωρίζω ανθρώπους που είναι 200 κιλά και δεν τρώνε ΜακΝτόναλτς κάθε μέρα και είναι μια χαρά, δεν είναι κάτι αξιοσημείωτο.” Με τις λέξεις μου προσπαθούσα να συνδέσω στο πάχος την ιδιότητα του ανθρώπου.
Με τρομοκρατεί η σκέψη ότι αν λένε αυτά τα πράγματα μπροστά σε εμένα που είμαι δασκάλα, και με συμπαθούν, τι λένε μπροστά στα χοντρά παιδιά του σχολείου μας; Τι λένε σε αυτά; Επομένως, εάν ακούσετε κάτι, διακόψτε το και σταματήστε το. Βοηθήστε να μάθουν οι μαθητές και οι μαθήτριές σας ότι και οι χοντροί άνθρωποι είναι άνθρωποι.
Ο Εφιάλτης και το Όνειρο
Το άρθρο δεν επικεντρώνεται στη Φυσική Αγωγή, καθώς υπάρχει ολόκληρη βιβλιογραφία για το πόσο επιβλαβές μπορεί να είναι στα χοντρά παιδιά ένα παραδοσιακό μάθημα Φυσικής Αγωγής. Δεν μπορώ όμως να το παραλείψω, γιατί όποτε μιλάμε με ενήλικες χοντρές φίλες και φίλους μου για το τι θα ήθελαν να είναι διαφορετικό στο σχολείο, η πιο συχνή και άμεση απάντηση είναι το μάθημα της γυμναστικής. Και αυτό, επειδή είναι το μέρος σε ένα σχολείο που προκαλείται το μεγαλύτερο πλήγμα στα χοντρά παιδιά. Και ακόμα κι αν δεν είστε καθηγήτρια και καθηγητής Φυσικής Αγωγής, χρειάζεται να γνωρίζετε τι συμβαίνει στις χοντρές μαθήτριες και μαθητές σας. Πρέπει να γνωρίζετε τον εφιάλτη στον οποίο μπορεί να εξελιχθεί για τα χοντρά παιδιά.
Το υπόλοιπο σχολείο διδάσκει στα χοντρά παιδιά όλους τους τρόπους με τους οποίους δεν ταιριάζουν και δεν ανήκουν στην κοινότητα. Στη Γυμναστική μαθαίνουν επιπλέον ότι ούτε τα σώματά τους τους ανήκουν.
Αλλάζουν ρούχα στα αποδυτήρια κάτω από τα βλέμματα των συμμαθητριών και συμμαθητών τους, και νιώθουν τα μάτια τους σαν μαχαίρια που χαράζουν τις κοιλιές, τους μηρούς και τις δίπλες τους. Τυποποιημένες δοκιμασίες που πρέπει να περάσουμε, να εκτελέσουμε και να αποτύχουμε δημόσια, η αποτυχία των σωμάτων μας ποσοτικοποιείται και καταγράφονται όλοι οι τρόποι με τους οποίους δεν είμαστε στους σωστούς αριθμούς. Η φυσική αγωγή που λαμβάνουμε δεν είναι τι μπορούν να κάνουν τα σώματά μας, η χαρά της ζωής και της κίνησης των σωμάτων μας, αλλά το πώς τα κορμιά μας αποτελούν ντροπιαστικές αποτυχίες. Κι έτσι, πολλά χοντρά άτομα μαθαίνουν να αποστασιοποιούνται από τα σώματά τους. Μαθαίνουν να περιφέρουν τα σώματα τους σαν αποσκευές και όχι να ζουν μέσα σε αυτά. Μαθαίνουν ότι η κίνηση δεν είναι για αυτά, η άσκηση δεν είναι για αυτά, τα ίδια τους τα σώματα δεν είναι για αυτά. Τα σώματά τους είναι κάτι διαφορετικό από αυτά, κάτι που πρέπει να αλλάξει, να διορθωθεί, να θεραπευτεί μέσα από την τιμωρία της άσκησης και της δίαιτας.
Κατάφερα να θεραπεύσω τη σχέση μου με το σώμα μου, όταν ενηλικιώθηκα. ΄Έπρεπε να μάθω ότι το χοντρό μου σώμα μπορούσε να κινηθεί με τρόπους που ένιωθα καλά. Έπρεπε να μάθω ότι αξίζω να ασκούμαι με τρόπους που δεν ήταν τιμωρία επειδή είμαι χοντρή και ότι η άσκηση μπορούσε να είναι μια τελετουργία για όλο μου το χοντρό σώμα. Μακάρι να μην είχα χάσει τόσα χρόνια προσπαθώντας να αποκοπώ από το σώμα μου.
Μακάρι οι γυμνάστριες και οι γυμναστές να είχαν κανονικοποιήσει ότι οι άνθρωποι κάνουν τις δραστηριότητες με διαφορετικούς τρόπους. Μακάρι να είχα διδαχθεί ότι τα αθλήματα δεν χρειάζεται να είναι ανταγωνιστικά, ότι δεν πρέπει να είμαστε όλες και όλοι νικητές, ότι το να περπατάς απλώς είναι αποδεκτό, ότι δεν υπάρχει πρόβλημα να κάνεις διαλείμματα, ότι το να κινείται το σώμα σου με διαφορετικό τρόπο που σου ταιριάζει είναι φυσιολογικό. Μακάρι να υπήρχε ένας χώρος με ιδιωτικότητα να αλλάζω. Μακάρι τα ρούχα της γυμναστικής να μου έκαναν καλύτερα. Μακάρι οι γυμνάστριες και οι γυμναστές μου να με έβλεπαν ως άτομο. Μακάρι όλες οι δασκάλες και οι δάσκαλοί μου να με έβλεπαν σαν άνθρωπο. Μακάρι να μπορούσα να ανήκω στο σχολείο και στον εαυτό μου.
Και αυτό είναι το όνειρο. Θέλω έναν κόσμο στον οποίο τα χοντρά παιδιά ανήκουν στο σχολείο. Όπου χωράνε στις τάξεις τους, στα θρανία, στις στολές. Όπου ταιριάζουν στην κοινότητα, τα εκτιμούν και τα σέβονται ακριβώς για αυτό που είναι. Και θέλω έναν κόσμο, στον οποίο τα χοντρά παιδιά να μπορούν να ανήκουν στους εαυτούς τους στο σχολείο, όπου ζουν στα χοντρά τους σώματα,ακριβώς αυτά που είναι.
Ο καλός μου φίλος ο Κάιλ, αστειευόμενος είχε πει ότι όλα τα χοντρά παιδιά θα πρέπει αυτόματα να ανατίθενται σε μια περιποιητική κυρία υπεύθυνη για το φαγητό, η οποία θα τα προστατεύει και θα τα φροντίζει και θα τα κάνει να αισθάνονται ασφαλή. Κάνει πλάκα, αλλά… μπορείτε εσείς να γίνετε αυτό το άτομο για τις μαθήτριες και τους μαθητές σας;
Οι χοντροί μαθητές και μαθήτριές σας χρειάζονται να αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι, πλήρεις άνθρωποι, τέλειοι άνθρωποι, άνθρωποι με σώματα. Οι χοντροί μαθητές, οι χοντροί συνάδελφοι, τα χοντρά μέλη της κοινότητας πρέπει να ξέρουν ότι ανήκουν στο σχολείο, ότι ανήκουν στην κοινότητά τους και ότι ανήκουν στους εαυτούς τους. Και αυτό είναι η χοντρή αλήθεια.
Ακολουθεί, αμετάφραστο, το ποίημα που αφιερώνει η συγγραφέας του άρθρου, Katy Alexander, στους χοντρούς ανθρώπους (της).
For My Fatties
By Katy Alexander
For my people, my fatties
Our thunder thighs
Our bountiful breasts
Our arm rolls, back rolls, belly rolls, thigh rolls
Our dimples on our cheeks, and knees, and cheeks
Our glorious fat feet
Our chubby fingers
Our sweet double, triple chins
Pudgy tummies
Wide hips
For my people
Big beach babes in bare-it-all bikinis
Who eat ice cream, bravely on park benches where everyone can see
Who break chairs
Who take up space
Who lift the armrest in movie theaters
And on planes
Who get whipped cream on their coffee, anyway
For my people, my lovely fat people
When the darkness seeps in
For my people
Who are stuck with
Stares
Glares
Fatcalls on the street
Who put up with
Doctors who refuse to touch us
People who would rather die than be like us
Loved ones who want to change us
Employers who want to fire us
Our fat, lazy asses
Surgeons who want to cut, trim,
Amputate us
Dietitians who want to drain us
Of our love, body, and money
A world that wants us
To stop existing
For my crying fat people
When the darkness seeps in
Self-loathing in front of the mirror
Who want to stop feeling
For my fatties who say, “Screw it!”
And dance and swim and hike and kayak and canoe and snowshoe and ski and play soccer and wrestle and do yoga and run marathons and lift weights and play football and win Olympic medals
And delight in their physical perfection
For the fatties who are ALSO perfect
With high blood pressure, asthma, heart
disease, who use mobility devices, who have depression and anxiety and eating disorders
Who say, “Yes, I have diabetes and it doesn’t make me any less of a person”
Who deserve health care and respect
Because there are no bad fatties here
Because the shape of our health is as varied and miraculous and infinite as the shape of our bodies
Who all deserve to live
And my fatties who say, “Heck yeah!”
Who flirt and kiss and fall in love
Who break hearts, who tantalize and tease
Who make love and make babies and make homes with fat families
Who create community and create safe harbors
For my fatties who can’t say the word fat yet, you too
For my fatties who comfort
With warm soft love
Squishy hugs
Sharing clothes
Getting close
“Diet Industry Dropouts”
“Team Still Fats”
“I’m Fat, Let’s Party” queens
We band together, we hold each other
And sing the stories of our bodies with love
Απόδοση του άρθρου How Schools Teach Contempt for Fat People — and What We Can Do About It, της Katy Alexander, δασκάλας ειδικής αγωγής στο Πόρτλαντ του Όρεγκον.
Ευλαμπία Αγγέλου
Ανεξάρτητη ερευνήτρια
Διερμηνέας Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου