Πόσοι από εμάς κάνουμε αυτό που ονειρευόμασταν; Κάτι στο οποίο είμαστε στ’ αλήθεια καλοί και μας επιτρέπει να αναπτύξουμε όλη τη βεντάλια των δυνατοτήτων μας; Και πόσοι από εμάς ακολουθήσαμε μια «έτοιμη», «στρωμένη» δουλειά, αυτό που επέλεξαν για εμάς οι γονείς μας, περίμενε από εμάς η κοινωνία ή απλώς αυτό που μας προσέφερε ασφάλεια βάζοντας τα παιδικά μας όνειρα στην άκρη; Η ανοιξιάτικη ανηφόρα ως τις Πανελλήνιες αποτελεί για όλους μας ευκαιρία για αναστοχασμό, μήπως γι’ αλλού κινήσαμε κι αλλού η ζωή μας πήγε;
Ο καθηγητής Φυσικής Κώστας Ζαμπέλης τα σκέφτηκε όλα αυτά όταν σε ένα τραπέζι ένας αγαπημένος του φίλος ευχήθηκε για την κόρη του: «Άντε να την δούμε και επιστήμονα». «Δεν ξέρω, κάπως μου ακούστηκε», λέει μιλώντας στην «Κ». «Έτσι για να αστειευτώ είπα “γιατί όχι και χορεύτρια”. “Ε όχι και χορεύτρια”, ήταν η αντίδραση».
Θυμήθηκε όταν εκείνος ήταν παιδί. Η επιρροή στο σπίτι ήταν ξεκάθαρη προς τις θετικές επιστήμες. Διόλου τυχαία και ο μικρός του αδερφός έγινε φυσικός. Ο προορισμός του Κώστα στη ζωή όμως δεν ήταν αυτός -ή έστω ακριβώς αυτός. Αυτό που στ’ αλήθεια ήθελε να κάνει ήταν να συνεργάζεται με παιδιά, γι’ αυτό και αποφάσισε να συνδυάσει τη φυσική με την εκπαίδευση. «Ζούμε όμως με τα ίδια στερεότυπα όπως τότε», λέει. «Το παιδί που “πρέπει” να γίνει αρχιτέκτονας, γιατρός, δικηγόρος άντε και μηχανολόγος». Ήταν αυτοί οι προβληματισμοί, αλλά και οι σχετικές συζητήσεις με τους μαθητές του, που έγιναν πηγή έμπνευσης για το πρώτο του παραμύθι.
Το «Βγες απ’ το καβούκι σου!» (2022, 24 γράμματα) είναι μια μουσική ιστορία, σε εικονογράφηση Κατερίνας Χονδρομπίλα και αφήγηση Κωστή Ρασιδάκι, για τις επιθυμίες ή τους φόβους που προβάλλει ο περίγυρος πάνω στα παιδιά. “Κοίταξε γύρω σου” προτρέπει ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας. “Μπορείς να βρεις αμέτρητα παραδείγματα από φίλους που άλλο ήθελαν να σπουδάσουν, άλλο σπούδασαν κι άλλο τελικά ασκούν σαν επάγγελμα. Το δύσκολο είναι να βρεις ανθρώπους που ακολουθούν το παιδικό τους όνειρο”».
Στο τιμόνι με μουσική υπόκρουση
Πέτυχα τον Γιώργο πάνω στο τιμόνι. Στα 26 του, έχει πια βρει αυτό που τον ικανοποιεί -είναι η οδήγηση. Η οδήγηση και η μουσική. «Μεγάλωσα σε ένα κλασικό στρεσογόνο ελληνικό περιβάλλον» λέει. «Έτρωγα πολύ πίεση να είμαι καλός στα μαθήματα. “Να διαβάζεις και να μη δίνεις δικαιώματα στο σχολείο”, ήταν η μόνιμη προτροπή των γονιών μου. Αυτό μου δημιούργησε πολύ μεγάλο στρες, με αποτέλεσμα κάποια στιγμή να τα παρατήσω. Από αντίδραση άρχισα να μην ασχολούμαι καθόλου με το σχολείο». Στις Πανελλήνιες πέρασε σε ΤΕΙ Πολιτικών Μηχανικών. «Δεν μου άρεσε και πώς να είσαι καλός σε κάτι που δεν σου αρέσει;» Αφού άλλαξε πολλές δουλειές, δοκίμασε διαφορετικά πράγματα, κατέληξε να γίνει οδηγός. «Μου αρέσει γιατί δουλεύω μόνος μου, είμαι συνεχώς έξω, βλέπω εικόνες, έχω περιθώριο να σκεφτώ». Μπορεί να ζει από το τιμόνι, αλλά εκφράζεται από τη μουσική και τη μπάντα του. Σταδιακά οι δικοί του αποδέχθηκαν την επιλογή του. «Ηθελαν να με δουν επιτυχημένο, αλλά όχι με την έννοια που θέλει η κοινωνία. Για να μην ταλαιπωρούμαι». Συχνά πυκνά τους καθησυχάζει ότι είναι ευτυχισμένος.
Αφησε το φαρμακείο για την έρευνα
Ο Κώστας Γαρδίκης, 44, είναι από τους ελάχιστους στην Ελλάδα που απέρριψαν τη δουλειά στο φαρμακείο. Από σόι φαρμακοποιών, η πορεία του ήταν σχεδόν προδιαγεγραμμένη. «Δεν μπορώ να πω ότι πιέστηκα από τους δικούς μου γιατί είχα κι εγώ πολύ πάθος με τη βιολογία, τη φυσική και τη χημεία, οπότε ήταν ένας καλός συνδυασμός», λέει στην «Κ».
«Όμως τη δουλειά στο φαρμακείο δεν τη μπορούσα και έτσι τελικά η επιχείρηση πουλήθηκε, μολονότι υπήρχε από το ’39. Το να είμαι σε ένα κουτί 14 ώρες την ημέρα, Δευτέρα με Σάββατο, μου φαινόταν αδιανόητο ακόμα και με τα 20πλάσια χρήματα. Άλλους δεν τους πειράζει. Είναι τι μπορείς να υποστηρίξεις». Αντί για το φαρμακείο, ο Κώστας ασχολήθηκε με την φαρμακευτική έρευνα, αλλά και τη μουσική. Σήμερα είναι διευθυντής έρευνας και ανάπτυξης στην Apivita ενώ είναι ο συνθέτης και περφόρμερ του συγκροτήματος μεταφυσικής ποπ Dance with Invisible Partners. «Για να πεις στην επόμενη γενιά “κάνε αυτό που νομίζεις”, πρέπει πρώτα να το έχεις κάνει ο ίδιος».
Πέρασε στο Χημικό, θα γίνει φυσικοθεραπεύτρια
Η Ματίνα Γκούμα ήταν αφού πέρασε στο Χημικό του ΕΚΠΑ που κατάλαβε πως δεν είχε καμία σχέση με το αντικείμενο. «Συνειδητοποίησα ότι ο λόγος που δήλωσα τη σχολή ήταν η υψηλή της βάση.
Ήταν κίνητρο», λέει στην «Κ» η 23χρονη φοιτήτρια, που ήταν πάντα καλή μαθήτρια. Τελικά έκανε αίτηση μετεγγραφής και μπήκε στη Φυσικοθεραπεία στην Αθήνα. «Μου αρέσει πολύ και ήδη τελειώνω». Οι γονείς της ήταν αρχικά αντίθετοι να φύγει από το ΕΚΠΑ. «Ήταν μια υψηλόβαθμη σχολή ενώ η Φυσικοθεραπεία ήταν παλιά ΤΕΙ. Όμως πήγα κόντρα και μου βγήκε σε καλό».
Στρατιωτικός αντί για αγρότης
Ο Δημήτρης, 42, είναι στρατιωτικός. «Ήταν μια ορθολογική επιλογή» λέει με ειλικρίνεια. Με πατέρα ετεροεπαγγελματία αγρότη και γραμματέα στην κοινότητα του χωριού, μεγάλωσε με την αντίληψη ότι η αγροτιά είναι δύσκολη, ένα επάγγελμα χωρίς προοπτική. «Αυτό που είχαν βιώσει οι γονείς μου δεν ήθελαν να το περάσουν και τα παιδιά τους. Διαβάστε να κάνετε κάτι καλύτερο μας έλεγαν». Στην περιοχή η τάση προς τις στρατιωτικές σχολές ήταν έντονη. «Προσέφεραν σταθερό μισθό, εξασφάλιση. Σκέφτηκα ότι δεν θα επιβαρύνω την οικογένεια μου. Εκείνη την εποχή δεν γινόταν επαγγελματικός προσανατολισμός στο σχολείο, δεν ήξερα τι άλλες προοπτικές έχω».
Θυμάται τη μητέρα του στα επισκεπτήρια να του λέει «έλα να σε πάρω να φύγουμε». Με το ένστικτο καταλάβαινε ότι ίσως υπάρχει κάτι άλλο για το παιδί της έξω από τα στρατόπεδα. Όμως η ανασφάλεια υπερίσχυσε. Και ο Δημήτρης ήταν ευχαριστημένος που ξεκινούσε τη ζωή του νωρίς, χωρίς να εξαρτάται από κανέναν. «Το μόνο ότι έχω απωθημένο τη φοιτητική ζωή, να έχω εργασίες, να παρακολουθώ διαλέξεις. Είχα απολυτήριο 18,7, μπορούσα να περάσω σε μια σχολή. Αυτό που διαπίστωσα στο στρατό είναι ότι τα περισσότερα παιδιά δεν βρέθηκαν εκεί γιατί ήθελαν να ακολουθήσουν το επάγγελμα αλλά για βιοποριστικούς λόγους».
Πηγή: Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου