Μέχρι τώρα, η ιστορία έχει γραφτεί πολλές φορές. Παιδάκι εμφανίζεται το 2018 στο σχολείο του κακοποιημένο. Το σχολείο ειδοποιεί και το παιδί δίνεται σε ανάδοχη οικογένεια. Το ότι το αδελφάκι του βρισκόταν θαμμένο, ήδη έναν χρόνο, στην ταράτσα, ήταν κάτι που ουδείς γνώριζε, καθώς αστυνομία και εισαγγελείς, από το 2018 μέχρι το 2022, πριν φτάσουμε στους πηχυαίους τίτλους για τη Μήδεια της Κυψέλης, επέλεξαν να παραλείψουν να ασχοληθούν, όπως μάλλον συνηθώς συμβαίνει στις τυπικές περιπτώσεις κακοποίησης.
Και εμείς, εδώ που τα λέμε, προτιμούμε να μένουμε στη σεναριακή φρίκη, αυτή που σε κάνει να αποστασιοποιείσαι, λες και βλέπεις θρίλερ στο Netflix. Ακόμη όμως και στην Ελλάδα, τη χώρα της ατιμωρησίας, θα ήταν ίσως πιο χρήσιμο να μας απασχολεί ότι ούτε ένας από τους δύο ενήλικες, που κακοποιούσαν χρόνια, πέρασε μια μέρα στη φυλακή. Μπορείς, δηλαδή, να χτυπάς ένα εφτάχρονο βάναυσα, να είσαι αναμφίβολα, ακραία βίαιος και επικίνδυνος για το κοινωνικό σύνολο και να κυκλοφορείς ελεύθερος, μέχρι να αποδειχθεί το προφανές: ότι είσαι ικανός για πολύ χειρότερα.
Η ανακοίνωση του Χαμόγελου του Παιδιού για το ζήτημα αποτελεί αντιπροσωπευτικό έγγραφο οργανισμού που έκανε τη δουλειά του μέχρι εκεί που του αναλογεί και ξέρει να κρατά καλά αρχεία.
«Στις 10 Σεπτεμβρίου 2008, Το Χαμόγελο του Παιδιού πραγματοποίησε επιτόπια παρέμβαση της τότε ανήλικης, Χριστίνας-Κλαούντια (μητέρα του δολοφονημένου παιδιού), η οποία τότε ήταν 15 ετών. Η επιτόπια πραγματοποιήθηκε κατόπιν καταγγελίας που έλαβε ο Οργανισμός από πολίτη».
Αν δεν είσαι κοινωνικός λειτουργός, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς. Πώς μπορείς να βοηθήσεις μια ανήλικη έγκυο «με επιτόπια παρέμβαση»; Η σκληρότητα «αυτής» της πραγματικότητας έχει δικά της μεγέθη που σου σφίγγουν το στομάχι πριν φτάσεις στα υπόλοιπα σπαρακτικά.
«Δέκα χρόνια αργότερα, το 2018, έπειτα από καταγγελία, Το Χαμόγελο του Παιδιού έστειλε αναφορά στην Εισαγγελία Ανηλίκων ότι η κόρη της Κλαούντια (η αδελφή του δολοφονημένου παιδιού) βίωνε σωματική κακοποίηση και παραμέληση. Την επόμενη μέρα, ο διευθυντής του σχολείου κάλεσε τη Γραμμή SOS και άμεσα ενημερώθηκε η Αστυνομία».
Το «άμεσα» εδώ φαίνεται να σημαίνει ότι το παιδί πηγαινοερχόταν με τους μώλωπες και οι δάσκαλοι ήταν οι δεύτεροι που «αναγκάστηκαν» να σηκώσουν το τηλέφωνο.
«Κατόπιν εισαγγελικής εντολής, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο με τη μητέρα της και εθελοντές του Οργανισμού βρίσκονταν κάθε λεπτό κοντά της για τη φροντίδα και ανακούφισή της. Ωστόσο, η μητέρα αρνιόταν ότι ο σύντροφός της κακοποιεί τη μικρή».
Με λίγα λόγια, αν αρνηθείς ότι δέρνεις το δαρμένο παιδί σου, οι εθελοντές σου συμπαραστέκονται και οι εισαγγελείς, που δεν είναι εθελοντές, κάνουν τα στραβά μάτια μπροστά στο έγκλημα.
«Στις 27 Ιουνίου 2018, το Χαμόγελο του Παιδιού έλαβε αίτημα φιλοξενίας για την ανήλικη», καταλήγει ο κατάλογος, αποκαλύπτοντας ότι ένας μήνας ταλαιπωρίας θεωρείται μάλλον αρκετός, ώστε για το παιδί που έτρωγε ξύλο να αναζητηθεί ένα ασφαλέστερο περιβάλλον. Ούτε λόγος για επιτόπιες παρεμβάσεις, αν και το Χαμόγελο του Παιδιού είναι πιθανότατα το τελευταίο που φταίει και έχει καταγγείλει τις τρύπες στο σύστημα.
Ποιο όμως είναι αυτό, το αόρατο σε εμάς τους υπόλοιπους, σύστημα; Ποιες υπηρεσίες, σε ποια γραφεία και σε πιο κτίριο, ενδιαφέρονται για τα κακοποιημένα παιδιά και τα αδέλφια τους, ενώ απαλλάσσουν τους απαίσιους γονείς τους; Δεν χωράνε οι φυλακές και πρέπει να χωρέσουν τα ιδρύματα και οι τάφοι;
Σάββατο πρωί, για τα τηλεοπτικά πρωινά πάνελ, όλα αυτά είναι ψιλά γράμματα. Οι ρεπόρτερ αναφέρουν όσα γράφουν από την προηγουμένη τα sites: «Ηταν χρήστης ο φίλος της μάνας», «κουβάλαγε τα κόκαλα σε ένα κουτί», ενώ οι παρουσιαστές ασχολούνται με όσα σοκάρουν τους ίδιους: «Η μάνα έμεινε έγκυος ανήλικη;», «οι γείτονες ήξεραν και δεν μιλούσαν;».
Η αυτόματη ατάκα για την έλλειψη ευαισθησίας των γειτόνων γαρνίρει όπως ο μαϊντανός όλα τα κοινωνικά θέματα. Εδώ δεν ασχολήθηκε όπως έπρεπε η αστυνομία… Τι να πουν οι ένοικοι της πολυκατοικίας στην Κυψέλη, που είναι πια γκέτο; Να πάρει τηλέφωνο τη Γενική Αστυνομική Διεύθυνση ο αλλοδαπός που δεν έχει χαρτιά; Να καλέσει τον εισαγγελέα ανηλίκων η γριούλα που δεν έχει να φάει, να πάρει το Χαμόγελου του Παιδιού να εξηγήσει την κακοποίηση ο τοξικομανής; Και όμως, κάτι τέτοιο πρέπει τελικά να συνέβη, το σύστημα ήταν εκείνο που απέτυχε.
Πηγή: Protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου