Ήμουν μαθήτρια της Β’ Γυμνασίου ακόμη, όταν, την τελευταία μέρα των σχολικών εξετάσεων, είδα στην πόρτα του σχολείου μου κάποιον, ο οποίος μοίραζε διαφημιστικά φυλλάδια.
«Προπονητής τένις», έγραφε στο φυλλάδιο, «θα μάθει το άθλημα σε νέους και παιδιά. Οι προπονήσεις θα γίνουν τα Σαββατοκύριακα στα δυο γηπεδάκια του χωριού (σ.σ. Σταυρός Θεσσαλονίκης). Οι ενδιαφερόμενοι μπορούν να δηλώσουν συμμετοχή…».
Η ιδέα, απ’ το φυλλάδιο που πήρα στα χέρια μου, είχε έρθει στην πιο κατάλληλη στιγμή!
Οι σχολικές υποχρεώσεις μου μόλις είχαν ολοκληρωθεί κι εγώ, απαλλαγμένη πια από το άγχος που είχα όλη την χρονιά, θεώρησα πως είχα βρει τον ιδανικό τρόπο διασκέδασης και ενασχόλησης στο διάστημα των καλοκαιρινών μηνών και μετέπειτα!
Δεν έχασα καθόλου χρόνο! Έτρεξα στο σπίτι μου, έδειξα το φυλλάδιο στους γονείς μου και τους ζήτησα να με πάνε το ερχόμενο Σαββατοκύριακο στο γήπεδο να γνωρίσουμε τον προπονητή και, φυσικά, να έρθω επιτέλους σε επαφή με το άθλημα!
Το τένις πάντα μου τραβούσε την προσοχή. Με εντυπωσίαζε ο τρόπος παιχνιδιού, αλλά, κυρίως, η ικανότητα των αθλητών να “ανεβοκατεβαίνουν” στο γήπεδο με μια ρακέτα, προσπαθώντας να στείλουν την μπάλα στην απέναντι πλευρά του αντιπάλου τους.
Έβλεπα τους αγώνες στην τηλεόραση και σκεφτόμουν πώς θα ήταν αν βρισκόμουν στη θέση τους.
Μου άρεσε πολύ ο Ρότζερ Φέντερερ! Έχει την ηρεμία στο πρόσωπο του και την ικανότητα να δείχνει γαλήνιος την ώρα του αγώνα, καλύπτοντας τα αρνητικά του συναισθήματα, τα οποία, αν φανούν, μπορεί να τον κάνουν ευάλωτο στα “χέρια” του αντιπάλου.
Όταν έδειξα το φυλλάδιο στους γονείς μου, εκείνοι δεν έφεραν καμία αντίρρηση. Γνώριζαν πόσο πολύ μου άρεσε ο αθλητισμός. Δεν είχα αφήσει, άλλωστε, και άθλημα που να μην είχα δοκιμάσει. Μπάσκετ, στίβο, βόλεϊ, ακόμα και ποδόσφαιρο έπαιζα με τα παιδιά της γειτονιάς. Εκεί, στον Σταυρό Θεσσαλονίκης. Ένα χωριό που τα καλοκαίρια “έσφιζε” από ζωή, με τα παιδιά να κυκλοφορούν ελεύθερα και ανέμελα στους δρόμους, χωρίς να παραμονεύει κάποιος κίνδυνος.
Οι περισσότεροι, εξάλλου, λίγο-πολύ ήμασταν γνωστοί. Και η οικογένειά μου ακόμα περισσότερο, μιας και η μητέρα μου είχε κτηνιατρείο στην περιοχή.
Ο πατέρας μου, από την άλλη, παλαιότερα ήταν αθλητής του στίβου. Ίσως αυτό να ήταν και η αφορμή, για να ασχοληθώ με τον αθλητισμό. Ήθελα, κατά κάποιον τρόπο, να ακολουθήσω τα βήματά του. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, βέβαια, η ενασχόλησή μου με διάφορα αθλήματα μπορεί να ήταν κι ένας τρόπος, για να μην κάθομαι στο σπίτι να διαβάσω. Τότε, δεν ήμουν και τόσο καλή μαθήτρια…
Βάζοντας, πάντως, το τένις από εκείνο το καλοκαίρι στη ζωή μου, αποφάσισα να αφοσιωθώ σ’ αυτό.
Στην αρχή, έπαιζα για μένα. Για την “πλάκα” μου και για εκτόνωση από το διάβασμα.
Όταν μετακόμισα στη Θεσσαλονίκη και γράφτηκα στον σύλλογο Πρωταθλητών Θεσσαλονίκης, περιστασιακά συμμετείχα και σε κάποια πρωταθλήματα, χωρίς, όμως, να σημειώσω κάποια επιτυχία. Αντιμετώπιζα το άθλημα ως χόμπι.
Μέχρι που κάποια μέρα, έμαθα τυχαία για την Ολυμπιάδα Κωφών. «Τι είναι η Ολυμπιάδα Κωφών;», ρώτησα την κοπέλα που μου μίλησε για τη διοργάνωση, λέγοντάς μου ότι δεν γνώριζε αν θα αγωνιζόταν σ’ αυτήν. Κι αφού μου εξήγησε, ενημερώνοντάς με ότι στο εξωτερικό υπήρχαν δεκάδες αγώνες διαφόρων αθλημάτων για Κωφούς, την επόμενη μέρα άρχισα να ψάχνω στο ίντερνετ για περισσότερες πληροφορίες.
Η αναζήτησή με “έβγαλε” στον Αθλητικό Σύλλογο Κωφών Βόρειας Ελλάδας, στη Θεσσαλονίκη. Επικοινώνησα μαζί τους, πήγα, τους είδα, γράφτηκα ως αθλήτρια του συλλόγου και, σύντομα, ξεκίνησα εντατικές προπονήσεις.
Το χόμπι, πλέον, έγινε “λατρεία”! Άρχισα να αντιμετωπίζω το τένις με διαφορετικό τρόπο, θέτοντας, παράλληλα, τους πρώτους στόχους μου.
Ως αθλήτρια αντισφαίρισης του Συλλόγου Κωφών Βόρειας Ελλάδας, το 2009, επιλέχθηκα από την Ελληνική Ομοσπονδία Αθλητισμού Κωφών στην Ολυμπιακή ομάδα Κωφών να αγωνιστώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ταϊπέι. Και, από τότε μέχρι σήμερα που έχω πάρει μεταγραφή στον Αθλητικό Όμιλο Κωφών, έχω συμμετάσχει με τη βοήθεια πάντα της Ομοσπονδίας, σε όλες τις διεθνείς διοργανώσεις και μεγάλες διοργανώσεις.
Ποτέ δεν θεώρησα ότι το πρόβλημα με την ακοή μου θα αποτελούσε εμπόδιο στην αθλητική σταδιοδρομία μου.
Η βαρηκοϊα, είχε γίνει αντιληπτή από τους γονείς μου, όταν ήμουν 1.5 ετών. Τα αίτια δεν ήταν κληρονομικά. Ούτε οφειλόταν σε κάποια ίωση. Το πιο πιθανό είναι η βλάβη να προήλθε από παρενέργεια φαρμάκου που μου χορηγήθηκε, όταν ήμουν μωρό, προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια ουρολοίμωξη. Μάλλον, επηρεάστηκαν ο κοχλίας και κάποια από τα νεύρα του αφτιού. Λέγεται, μάλιστα, ότι το ίδιο φάρμακο είχε προκαλέσει προβλήματα στην ακοή και άλλων παιδιών. Έξι μήνες μετά τη διάγνωση, έβαλα ακουστικά.
Μεγαλώνοντας, στην αρχή ένιωθα μειονεκτικά, γιατί δεν άκουγα καλά. Με τον καιρό, όμως, και μέσα από την ενασχόλησή μου με τον αθλητισμό, άρχισα να αποκτώ αυτοπεποίθηση.
Να πιστεύω στον εαυτό μου και, το βασικότερο, να αποδεχτώ αυτό που είμαι. Το οποίο, σε καμιά περίπτωση, δεν θα με εμπόδιζε να κάνω τα όνειρά μου πραγματικότητα. Ούτε στην προσωπική, ούτε στην αθλητική ζωή μου! Δεν θα πω, βέβαια, ότι δεν υπάρχουν δυσκολίες στην καθημερινότητά μου. Σαφώς και υπάρχουν, όπως σε όλους τους ανθρώπους που έχουν χάσει την ακοή τους ή φορούν ακουστικά βαρηκοΐας. Απλώς, διαφέρουν από άτομο σε άτομο.
Στη δική μου περίπτωση που φοράω ακουστικά βαρηκοΐας και στα δύο αφτιά, αρκετοί δεν πιστεύουν ότι έχω πρόβλημα ακοής. Κυρίως, γιατί έχω καλό προφορικό λόγο. Θα το καταλάβουν, μόνο όταν μου μιλήσουν χαμηλόφωνα ή όταν η συνομιλία καλύπτεται από θόρυβο, ο οποίος επηρεάζει την απόδοση των ακουστικών. Σ’ αυτήν την περίπτωση, με βοηθάει η χειλανάγνωση, αν και την χρησιμοποιώ σχεδόν πάντα, ώστε να είμαι σίγουρη ότι έχω ακούσει σωστά τις λέξεις.
Στο κομμάτι του αθλητισμού, μέχρι στιγμής, δεν έχω αντιμετωπίσει κάποια ιδιαίτερη δυσκολία. Στα επίσημα παιχνίδια Κωφών, όπου δεν φοράμε τα ακουστικά και δεν μπορώ να ακούω το χτύπημα της μπάλας στη ρακέτα ή αν έχει πάρει φάλτσα, βασίζομαι πιο πολύ στην όραση μου! Στη προπόνηση, όμως, φοράω ελεύθερα τα ακουστικά μου. Επομένως, είμαι σε θέση να ακούσω είτε τις οδηγίες του προπονητή, είτε αυτά που θέλουν να μου πουν οι συμπαίκτες μου. Εντάξει… Υπάρχουν και φορές που μπορεί να μην ακούσω, αλλά υπάρχει κατανόηση από όλους.
Το ίδιο ισχύει και στην προσωπική μου ζωή. Εκεί, όπου, παράλληλα με τον αθλητισμό, κατάφερα να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στο Παιδαγωγικό Τμήμα Επιστημών Προσχολικής Αγωγής & Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και να τις συνεχίζω μέχρι σήμερα, ως φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, στο Τμήμα Εκπαιδευτικής & Κοινωνικής Πολιτικής.
Το σχολικό έτος 2020-2021, μάλιστα, εργάστηκα για πρώτη φορά ως Νηπιαγωγός (αναπληρώτρια) σε Νηπιαγωγείο της Καλαμαριάς. Επάγγελμα, το οποίο -εξαρχής- ήθελα να ακολουθήσω και -μελλοντικά- ελπίζω να το συνδυάσω με το τένις, ως προπονήτρια σε μικρά παιδιά.
Η ουσία είναι να πιστεύεις στον εαυτό σου! Αν πιστεύεις σ’ αυτόν, όλα μπορούν να γίνουν. Κι όλα μπορούν να ξεπεραστούν!
Ακόμα και τα αρνητικά σχόλια, τα οποία μπορεί να γίνουν για τους ανθρώπους που έχουν προβλήματα ακοής. Κάποιες φορές, αυτά μπορεί να σταθούν η αφορμή για ορισμένους ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα όνειρά τους και τα “πιστεύω” τους. Ανθρώπους που ίσως να έχουν χαμηλή αυτοπεποίθηση. Μπορεί, όμως, να επηρεάσουν και ανθρώπους που έχουν δυνατό χαρακτήρα, αλλά είναι ευάλωτοι σε κάποιες καταστάσεις. Κι αν τύχει και βρεθούν σε μια στιγμή αδυναμίας, τότε τα παρατάνε όλα!
Σ’ εκείνο το κρίσιμο σημείο, όμως, πρέπει να βρουν τη δύναμη να μη το βάλουν κάτω! Να συνεχίσουν να προσπαθούν ακόμα περισσότερο! Κι αν το πετύχουν, είμαι σίγουρη πως κάποια στιγμή θα ανταμειφθούν! Αρκεί να το επιθυμούν πραγματικά! Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα.
Προσωπικά, ο αθλητισμός με οδήγησε σ’ ένα σημείο όπου ούτε η ίδια πίστευα. Ποτέ δεν φανταζόμουν πως θα συνέβαιναν όλα, όσα ακολούθησαν από εκείνο το καλοκαίρι στον Σταυρό Θεσσαλονίκης. Το Χάλκινο μετάλλιο, το οποίο κατέκτησα στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Κωφών που διεξήχθη στην Κρήτη, και η παρουσία μου στην 8η θέση στον πίνακα της Παγκόσμιας Κατάταξης επιτεύχθηκαν, χάρη στην επιμονή μου, την πίστη κάποιων ανθρώπων στις δυνατότητές μου και την σκληρή δουλειά!
Συνεργάστηκα και συνεργάζομαι με ανθρώπους, οι οποίοι πιστεύουν σ’ αυτά που μπορώ να πετύχω. Μέσα από την συνεργασία αλλά και την επικοινωνία μου με όλους, όσοι έχουν βρεθεί και εξακολουθούν να βρίσκονται δίπλα μου (Βασιλεία Αρβανιτίδου, Ιωάννης Ιωαννίδης, Παναγιώτης Τσακλής, Ιωάννης Αθαναηλίδης), μου δίνεται ένα επιπλέον κίνητρο να δουλέψω ακόμα πιο πολύ.
Να ξέρετε πως η σκληρή δουλειά και οι κόποι ανταμείβονται! Κι από την στιγμή που πέτυχα να φτάσω μέχρι εδώ, στο μέλλον δεν θα συμβιβαστώ με τίποτα λιγότερο από ένα Χρυσό μετάλλιο!
Για μένα, άλλωστε, ένα είναι το μότο της ζωής: «Ποτέ μην τα παρατάς»!
Επιμέλεια κειμένου: Έλενα Βογιατζή
Πηγή: athletstories
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου