Χτες ήταν η Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία (ΑμεΑ). Ήδη απ’όταν πήγαινα στο γυμνάσιο -καμιά δεκαριά χρόνια πριν- αυτή η «γιορτή» με εκνεύριζε. Τώρα με θλίβει κιόλας.
Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, ξυπνάω και διαβάζω στο διαδίκτυο άρθρα και κείμενα με τίτλους του στιλ: «Σήμερα είναι ημέρα γιορτής», «Παγκόσμια μέρα δύναμης» κι άλλες τέτοιες μπαρούφες. Και μάλιστα από σελίδες για ΑμεΑ πολλές φορές. Ποστάρουν στα social media αφιερώματα και φωτογραφίες για την «δική μας μέρα». Στο σχολείο μου μάλιστα, όπως και σε άλλα σχολεία, κάνουν και γιορτή. Αν έχετε το Θεό σας!
Μα τι στον κόρακα σκέφτονται; Πολλοί ΑμεΑ χαίρονται που υπάρχει μέρα αφιερωμένη σε εμάς, γιατί λένε «μας θυμούνται». Εγώ δεν χαίρομαι καθόλου. Ποιος ο λόγος; Στο μυαλό μου, ειδική μέρα σημαίνει πως αυτός που «γιορτάζει» είναι ιδιαίτερος, ξεχωριστός. Πως δεν είναι σαν τους άλλους. Πως τον αντιμετωπίζουν αλλιώς. Άρα κάνουν διάκριση. Αυτό θέλουμε;
Δεν ξέρω για τους άλλους, αλλά εγώ όχι. Δεν θέλω να με θυμούνται μια μέρα τον χρόνο. Θέλω να το κάνουν όταν παρκάρουν σε μια ράμπα (αν υπάρχει, που συνήθως δεν υπάρχει) , όταν με βλέπουν να πηγαίνω από το δρόμο για αυτόν ακριβώς τον λόγο, όταν χτίζουν κτήρια, όταν ανοίγουν τις επιχειρήσεις τους, όταν αφήνουν τα λεωφορεία χαλασμένα, όταν είναι να με προσλάβουν, όταν… Θέλω να με θυμούνται μόνιμα, μέχρι να «εκπαιδευτούν», μέχρι να γίνουν έτσι τα πράγματα που δεν θα χρειαστεί να με θυμούνται καθόλου γιατί πλέον θα είμαι σαν και αυτούς. Ίσος.
Σήμερα, που γράφω, δεν είναι 3 Δεκέμβρη, δεν είναι η Παγκόσμια Ημέρα των Ατόμων με Αναπηρία. Και πάλι υπάρχουμε.
Υ.Γ. Εννοείται πως το να είσαι ξεχωριστός δεν είναι κακό. Όλοι είμαστε. Το θέμα είναι να μην είναι η αναπηρία ο παράγοντας που το προσδιορίζει αυτό.
Ο Καμίλ Γκουνγκόρ (@kamiloulis) είναι δημοσιογράφος
Πηγή: protagon
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου