Έλαβα την παρακάτω επιστολή από την αναγνώστρια Σ.
Άρη, καλησπέρα.
Αυτό που θέλω να σου πω (πέρα από τα κλασικά συγχαρητήρια για τη στήλη σου, την οποία λατρεύω) δεν είναι μικροπράγμα αλλά μόλις το έζησα και θέλω να το μάθεις και αν είναι δυνατόν να το αναρτήσεις, να το δουν όσο περισσότεροι γονείς και εκπαιδευτικοί γίνεται και να ασχοληθούν όσο γίνεται περισσότερο με τα παιδιά τους. Περπατούσα το απόγευμα στη γειτονιά μου (μία ήσυχη γειτονιά στα Δυτικά προάστια της Αθήνας) και πέρασε από δίπλα μου μία παρέα 4 παιδιών που υπολογίζω ότι δεν ήταν πάνω από 10-11 ετών. Η ατάκα του ενός που μου τράβηξε την προσοχή ήταν: "Στα αρχ... μου, ρε μαλ.... Θα φάω ξύλο αλλά θα ρίξω κιόλας".
Στη συνέχεια, κι αφού έχασα μερικά δευτερόλεπτα από την κουβέντα τους λόγω του μπλακάουτ που έπαθα, τους άκουγα να απομακρύνονται και να τσακώνονται μεταξύ τους για το ποιος άρχισε να παίζει ξύλο νωρίτερα, με ένα από τα παιδιά να περηφανεύεται ότι έχει αρχίσει από την Α' Δημοτικού "γιατί έτσι είναι τα πράγματα στο σχολείο του".
Δεν ξέρω πώς είναι τα πράγματα στα σχολεία σήμερα (πάνε αρκετά χρόνια που τελείωσα και δεν έχω παιδιά ώστε να έχω άμεση γνώση του σημερινού σχολείου) αλλά σκέφτομαι όλο το απόγευμα ότι αποκλείεται να είναι έτσι... Δε γίνεται να υπάρχουν 7χρονα τα οποία παίζουν ξύλο μεταξύ τους "γιατί έτσι είναι τα πράγματα". Βασικά, δε γίνεται να υπάρχουν 7χρονα τα οποία παίζουν ξύλο μεταξύ τους. Τελεία.
Δεν ξέρω αν μπορώ εγώ να κάνω κάτι (είμαι σίγουρη ότι ακόμα και αν τους μιλούσα εκείνη την ώρα - που δεν το εκανα - θα με αντιμετώπιζαν σαν τη γραφική κυρία που δεν έχει τι να κάνει κ τους πρήζει κ θα κουνούσαν κοροϊδευτικά τα κεφάλια τους φεύγοντας) αλλά δε γίνεται οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί να έχουν γνώση τέτοιων φαινομένων και μην κάνουν τίποτε!
Ζητώ συγνώμη για την κατάχρηση του χρόνου σου αλλά κάπου έπρεπε να τα πω.
UPDATE: Μετά τη δημοσίευση του παραπάνω κειμένου, μου έγραψε η Χρύσα, τα εξής.
Άρη , διαβάζοντας την επιστολή της αναγνώστριας, θα ήθελα να γράψω το εξής: Ο γιος μου πάει στη Β ΄ταξη και είναι 8. Δεν μιλάει καλά λόγω οργανικού προβλήματος και έχει και νευρολογικό πρόβλημα. Λοιπόν ναι, τον δέρνουν από πέρσι που ήταν 7, αφού είναι ο εύκολος στόχος αλλά και οι δάσκαλοι τον κατηγορούν για τα πάντα και τον τιμωρούν. Οταν λοιπόν έκλαιγε, αφού δεν ήθελε να πάει σχολείο, λόγω των όσων περναγε, και σε ερώτησή μου, πες μου τι σε αγχώνει περισσότερο αγόρι μου, η απάντησή του ήταν: Μαμά, δεν μπορώ άλλο τις τιμωρίες χωρίς να φταίω! Δυστυχώς, και ξύλο παίζουν και δυστυχώς οι δάσκαλοι, λόγω της παντελούς έλλειψης κατάρτισης για διαφορετικά παιδιά, δεν τα προστατεύουν αλλά και δεν ενδιαφέρονται. Δεν αφορά σαφώς όλουςτους εκπαιδευτικούς αυτό, αφού είναι υποκειμενική εκτίμηση, των όσων βιώνουμε εμείς. Αυτό όμως που αφορά όλους, είναι ότι στα σχολεία, θα έπρεπε εκτός από το γνωστικό κομμάτι, να ασχολούνται με την ψυχή των παιδιών και να είναι όλοι παιδαγωγοί.
[Και όταν έγραψα στη Χρύσα απορώντας με την εξοργιστική αυτή κατάσταση και ρωτώντας την πώς την αντιμετωπίζει, μου απάντησε:]
Η διευθύντρια του σχολείου μου είπε, ότι δυστυχώς στα σχολικά χρόνια θα βρεθούν καλοί αλλά και κακοί εκπαιδευτικοί! Οπότε πρέπει να συμβιβαστώ.:) Υπάρχει ένας θεσμός του Υπουργείου Παιδείας, που ονομάζεται Παράλληλη Στήριξη για παιδιά με ιδιαίτερες ανάγκες. Δηλαδή από αυτισμό μέχρι τετραπληγίες αλλά και περιπτώσεις σαν του γιου μου. Θα σου πω μόνο ότι αυτή που στάλθηκε πέρσι, τον διέλυσε ψυχολογικά, τον απομόνωσε και τον στοχοποίησε. Ετσι πια, πληρώνουμε ιδιωτικά εμείς άνθρωπο για να τον βοηθάει στο σχολείο. Προσωπικά δουλεύω για να πληρώνω την ειδική παιδαγωγό λοιπον, αφού να μην πηγαίνει σχολείο δεν γίνεται, και έχουμε συνεχή παρουσία στο σχολείο. Μια καλοπιάνεις, μια φωνάζεις, μια χτυπιέσαι. Ενας σχεδόν καθημερινός αγώνας. Είναι ζούγκλα εκεί έξω, ιδιαίτερα αν διαφέρεις.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου