Η σταδιακή μείωση της ακοής του Μπετόβεν μέχρι και η ολοκληρωτική κώφωση του, είχαν ως αποτέλεσμα να επηρεαστούν σημαντικά οι μουσικές συνθέσεις του. Έρευνα του κέντρου μεταβολισμικής του Λάϊντεν, δείχνει πως όσο επιδεινωνόταν η κατάστασή του μεγάλου συνθέτη, χρησιμοποιούσε όλο και περισσότερο χαμηλής συχνότητας νότες, αλλά όταν πια κουφάθηκε τελείως, τότε επέστρεψε ξανά στις υψηλές νότες.
Οι ερευνητές του Λάϊντεν, ανέλυσαν εξονυχιστικά τα κουαρτέτα εγχόρδων του Μπετόβεν, τα οποία κατέταξαν σε τέσσερις ομάδες, από τα πιο πρώιμα (1798-1800) έως τα τελευταία του (1824-1826). Ο μεγάλος συνθέτης ανέφερε για πρώτη φορά, το 1801, ότι είχε πρόβλημα ακοής, σε ηλικία 30 ετών, πράγμα που τον δυσκόλευε να ακούσει τις υψηλής συχνότητας νότες τόσο των μουσικών οργάνων. Το 1812 οι άλλοι γύρω του έπρεπε να φωνάζουν για να τους ακούσει και το 1818 άρχισε πλέον να επικοινωνεί με γραπτά σημειώματα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του το 1827 η κώφωσή του ήταν πλήρης.
Οι ερευνητές μελέτησαν τα κουαρτέτα που εμφανίζονται νότες με συχνότητα άνω των 1.568 Hertz και διαπίστωσαν ότι αυτές οι υψηλές νότες μειώνονταν συνεχώς όσο χειροτέρευε η απώλεια της ακοής του. Στη θέση τους, ο Μπετόβεν χρησιμοποιούσε σταδιακά όλο και περισσότερες νότες με μεσαίες και χαμηλές συχνότητες, τις οποίες ήταν σε θέση να ακούει καλύτερα, όταν παιζόταν η μουσική του. Όμως στα τελευταία πια κουαρτέτα του, όταν ήταν τελείως κουφός, οι υψηλές νότες επέστρεψαν. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, από τη στιγμή που δεν μπορούσε να ακούσει τίποτε, στράφηκε αποκλειστικά στο εσωτερικό του αυτί. Έτσι, απελευθέρωσε τον εσωτερικό μουσικό κόσμο του και επέστρεψε στις αρχικές μουσικές εμπειρίες του.
Πηγή: Αγγελιοφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου