Στην φωτογραφία της Μαρίας Μαράκη φαίνεται καθαρά αν και διακριτικά. Ένας άντρας κρατάει στην αγκαλιά του ένα παιδί και του δείχνει πώς να μουντζώνει τη Βουλή. Και ο μπόμπιρας, τι να κάνει, μουντζώνει ο πατέρας του, μουντζώνει και αυτός. Ανάλογες εικόνες είδαμε μετά την πρώτη συγκέντρωση των «αγανακτισμένων». Μικρά παιδιά στους ώμους των πατεράδων τους να προσπαθούν να φωνάξουν ρυθμικά «κλέφτες - κλέφτες» χειρονομώντας ταυτόχρονα προς το μέρος των τεράτων (δηλαδή της Βουλής). Και οι γονείς τους, να χαμογελούν γεμάτοι υπερηφάνεια στον τηλεοπτικό φακό της μεσημεριανής εκπομπής, με τον ρεπόρτερ να μην μπορεί να κρύψει –και αυτός - τη χαρά του. Από τους χιλιάδες «αγανακτισμένους» βρήκε τους πέντε - δέκα γελοίους που συμπεριφέρονταν σαν παίκτες ρεάλιτι.
Το ίδιο θέαμα το έχω δει και στα γήπεδα. Παιδιά του δημοτικού, όρθια πάνω στα καθίσματα να επιτίθενται στους «αντιπάλους» τους με λέξεις και χειρονομίες που δεν καταλαβαίνουν αλλά που γεμίζουν ικανοποίηση τους γονείς τους που χασκογελούν στα πίσω καθίσματα.
Και τότε και τώρα αναρωτιέμαι τι γονείς είναι αυτοί.