Χάρη στην τάση για ήπια γονεϊκότητα, η έννοια των «μεγάλων/έντονων συναισθημάτων» έχει γίνει πολύ δημοφιλής στο διαδίκτυο, και ως επί το πλείστον το βλέπω θετικά (Το “Big Feelings” δεν είναι το μόνο τραγούδι που αντικατοπτρίζει αυτή την πολιτισμική μετατόπιση. Το animation Small Potatoes στο CBeebies έχει ένα τραγούδι που λέει «Feelings / I've got so many feelings», το οποίο ο σύζυγός μου αρέσει να μου τραγουδάει όταν είμαι προεμμηνορροϊκή). Ως γονέας, είναι δύσκολο να αποφύγεις τα έντονα συναισθήματα: τα νιώθεις, το μικρό παιδί στο σπίτι σου τα νιώθει και το ίδιο κάνουν και μυριάδες άλλα παιδιά στη ροή των κοινωνικών σου μέσων.
Πράγματι, τα πλάνα με μωρά και παιδιά να κλαίνε είναι τόσο συνηθισμένα σε ορισμένες πλατφόρμες που πολλοί γονείς δεν το αμφισβητούν καν. Δεν έχω TikTok και ο αλγόριθμός μου στο Instagram επικεντρώνεται κυρίως σε σούπες και στη μαγεία, αλλά όταν μια συνάδελφος μου είπε ότι βρήκε την τάση ανησυχητική, έως και ηθικά αμφίβολη, παρακολούθησα και η ίδια μερικά από τα βίντεο.
Αυτό που βρήκα ήταν αλλεπάλληλα βίντεο με παιδιά στην πιο ευάλωτη κατάστασή τους. Κλαίνε, φωνάζουν, ουρλιάζουν και μερικές φορές ξεσπούν σωματικά. Φυσικά, έχω γίνει μάρτυρας αυτών των στιγμών στο δικό μου σπίτι, αλλά το να βλέπεις το παιδί κάποιου άλλου να το περνάει είναι εξαιρετικά άβολο, ειδικά όταν αυτό το παιδί δεν παρηγορείται από τον δικό του γονέα. Από τα χειρότερα είναι ένα είδος βίντεο στο οποίο οι μητέρες υποβάλλουν τα παιδιά τους σε καθαρισμό των ιγμορείων, ενώ το μωρό ή το νήπιό τους κλαίει και ουρλιάζει απευθείας στην κάμερα. Πρέπει να πούμε ότι τα περισσότερα βίντεο δεν είναι έτσι, και όμως υπάρχει κάτι φρικτό σε όλα αυτά.
Φυσικά, τα «μεγάλα συναισθήματα» δεν είναι πάντα εντελώς τραυματικά. Όταν το παιδί σας είναι ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο συντετριμμένο από τη συνειδητοποίηση ότι η τούρτα δεν είναι άπειρη, μπορεί να είναι δύσκολο να κρατήσετε το πρόσωπό σας ειλικρινές. Πολλοί από εμάς έχουμε ακούσει ιστορίες για ιδιαίτερα εμβληματικές δικές μας εκρήξεις θυμού. Η δική μου περιλάμβανε φωνές «ΔΩΣΤΕ ΜΟΥ ΟΛΑ ΣΑΣ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!» στο λόμπι του Ινστιτούτου Σύγχρονων Τεχνών στο κεντρικό Λονδίνο. Το να πειράζετε παιχνιδιάρικα το παιδί σας για μια στιγμή που είχε μια κρίση ή να γελάτε γι' αυτήν με τον σύντροφό σας μόλις πάει για ύπνο, είναι ένα πράγμα. Το να βιντεοσκοπείτε ένα παιδί σε μια στιγμή ευαλωτότητας και να το ανεβάζετε στο διαδίκτυο για να το δουν όλοι χωρίς τη συγκατάθεσή του είναι εντελώς διαφορετικό θέμα.
Έπειτα, υπάρχουν οι τάσεις που είναι απλώς δυσάρεστες, όπως αυτή που περιελάμβανε την αντίδραση μωρών που τους πετούσαν μια φέτα κασέρι στο μέτωπό τους ή έσπαζαν ένα αυγό πάνω τους. Ένα τέτοιο περιεχόμενο φαίνεται να στοχεύει στην ταπείνωση των παιδιών. Σε ένα άρθρο για τους New York Times, η Amanda Hess έγραψε: «Το πιο ανατριχιαστικό μέρος αυτών των βίντεο [είναι ότι] οι γονείς μόλις που αλληλεπιδρούν με τα παιδιά τους. Αντίθετα, σχετίζονται με μια κατοπτρική εικόνα των παιδιών τους που διαδίδουν στο διαδίκτυο. Και απολαμβάνουν την εξουσία τους πάνω σε αυτήν την εικόνα».
Υπάρχουν δημιουργοί βίντεο που θα απεχθανόντουσαν αυτό το είδος περιεχομένου. Ισχυρίζονται ότι βιντεοσκοπούν τα παιδιά τους στην πιο ευάλωτη κατάστασή τους, όχι για να τα κοροϊδέψουν, αλλά επειδή προσπαθούν να δημιουργήσουν διδακτικές στιγμές - «απλώς κοιτάξτε πόσο ήρεμα και υπέροχα κατάφερα να εκτονώσω το ξέσπασμα αυτού του παιδιού χρησιμοποιώντας αυτές τις τεχνικές». Κάποιοι προσπαθούν ακόμη και να αποτρέψουν την αναπόφευκτη κριτική. «Αυτό το βίντεο κοινοποιείται για να εκπαιδεύσει και να ευαισθητοποιήσει - όχι για έγκριση ή απόψεις», αναφέρει ένα βίντεο, που δημοσιεύτηκε από την @babybearhealth (το διαχειρίζεται παιδίατρος). Το μήνυμα που ακολουθεί είναι από τις πιο μεγάλες ανοησίες που έχω διαβάσει στο διαδίκτυο. «Αν δεν ζεις τη ζωή, μην κρίνεις τη στιγμή».
Τι θα λέγατε να μην δημοσιεύσετε τη στιγμή; Πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται. Γιατί κρίνω αυτούς τους ανθρώπους; Αυτό που βλέπω, όταν παρακολουθώ ένα βίντεο με ένα μικρό παιδί που βρίσκεται σε κίνδυνο, είτε ο γονιός του το παρηγορεί είτε όχι, είναι μια παράλειψη καθήκοντος - το καθήκον να είσαι παρών για το παιδί σου. Και αναρωτιέμαι τι μήνυμα στέλνει, όταν το παιδί σου αρχίζει να εκφράζει ένα «μεγάλο συναίσθημα», εσύ βγάζεις το τηλέφωνό σου. Τι λέει αυτό στο μωρό σου για τα εντελώς φυσικά συναισθήματά του; «Το να μοιράζεσαι πραγματικές στιγμές είναι μέρος της μάθησης», προφανώς.
Καθώς ο σύζυγός μου και εγώ αρχίζουμε να επισκεπτόμαστε σχολεία για τον γιο μας, είναι δύσκολο να μην αναλογιστούμε πώς έχουν αλλάξει οι προσεγγίσεις στην ανάπτυξη του παιδιού από τότε που ήμασταν εμείς παιδιά. Υπάρχει μια αυξανόμενη κατανόηση του γεγονότος ότι τα «μεγάλα συναισθήματα» είναι κάτι συνηθισμένο για τα μικρά παιδιά. Στις μέρες μας, πολλοί ενήλικες προσπαθούν να επικυρώσουν αυτά τα συναισθήματα και να προσφέρουν στα παιδιά έναν ασφαλή χώρο για να εκφραστούν. Ωστόσο, παρά τα όσα ισχυρίζονται οι ευγενικοί influencers γονεϊκότητας, δεν πιστεύω ότι μπορείτε πραγματικά να παρέχετε έναν ασφαλή χώρο για το παιδί σας εάν βιντεοσκοπείτε τις στιγμές ευαλωτότητάς του και παραβιάζετε την ιδιωτικότητα και την αξιοπρέπειά του κατά την έκφρασή του. Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν πολλά να μας διδάξουν για το ρόλο του γονέα.
Υπάρχουν κάποιοι που θα το βρουν αυτό ακραίο, που θα δίσταζαν με το γεγονός ότι κατά κάποιο τρόπο προτιμώ να βάλω μια φέτα κασέρι στο μέτωπο του γιου μου για αστείο, παρά να εκμεταλλευτώ την αγωνία του ως μια διδακτική στιγμή για κλικ. Αλλά σε αυτούς θα έλεγα το εξής: αν «όλες οι συμπεριφορές είναι επικοινωνία», τι ακριβώς προσπαθούν να πουν αυτοί οι ενήλικες;
Απόδοση του άρθρου Parents who film their children crying for clicks should take a good look at themselves
Ευλαμπία Αγγέλου
Διερμηνέας Ελληνικής Νοηματικής Γλώσσας
Ανεξάρτητη Ερευνήτρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου