Οταν ήταν μικρή διαγνώστηκε με ολική αναπηρία. Στα 17 της είχε ήδη κάνει τρεις ατομικές εκθέσεις φωτογραφίας, αθλητισμό, κολύμβηση και πολλά ακόμη. Σε 15 χρόνια η αναπηρία της μειώθηκε κατά 15 μονάδες: το γεγονός ότι ζούσε τη ζωή της έτσι όπως ήθελε καθόρισε τη νέα διάγνωση. «Το 53% των Ατόμων με Αναπηρία έχουν έναν έως κανέναν φίλο, αναφέρουν οι έρευνες.
Νιώθω πολύ τυχερή που δεν ανήκω σε αυτό το 53% γιατί έχω υπέροχους φίλους. Κατάφερα να ξεφύγω από αυτό το ποσοστό γιατί ένα γεγονός μου άλλαξε τη ζωή, καθόρισε το ποια είμαι. Γεννήθηκα το 1998, ούτε καν ξέρω από πού κατάγομαι. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα στο κέντρο βρεφών “Μητέρα”. Στην ηλικία των τεσσάρων υιοθετήθηκα από τους γονείς μου και μετακομίσαμε στη Ρόδο. Κατάφερα να ξεφύγω από αυτό το ποσοστό λόγω της ασφάλειας που μου παρείχαν, της αγάπης και της φροντίδας τους.
Του πόσο ανοιχτόμυαλοι είναι και αποφασισμένοι να μου μάθουν ότι η αναπηρία μου δεν αποτελεί κανένα εμπόδιο, ότι μπορώ να έχω μια ζωή ανεξάρτητη. Φιλομαθής στα πρώτα χρόνια του σχολείου, ήμουν πολύ κοινωνικό παιδί. Στα 10 μου κατάλαβα ότι η αναπηρία θα αποτελούσε εμπόδιο, ωρίμασα απότομα και απέφευγα τα παιδιά της ηλικίας μου. Υπήρχαν εκφοβισμός, σχόλια, περιθωριοποίηση, στιγματισμός, ζήλια, οίκτος.
Κρυβόμουν με ρούχα, στα διαλείμματα έμενα στους διαδρόμους και στις τουαλέτες του σχολείου απομονωμένη, όμως η έμφυτη αυτοπεποίθησή μου λειτουργούσε υπόγεια. Εβλεπα διαρκώς ταινίες των Λαρς φον Τριερ και Φελίνι διαμορφώνοντας την οπτική μου, τον τρόπο που θα έβλεπα τον κόσμο τον οποίο θα αποτύπωνα με την κάμερά μου.
Σε ηλικία 12 ετών έκανα την πρώτη μου ατομική έκθεση και συνέχισα με τους ίδιους ασταμάτητους ρυθμούς. Σε ένα διαρκές κυνήγι της αριστείας, πέρασα στη Νομική Σχολή Αθηνών, πήρα υποτροφία, έκανα παράλληλες σπουδές στην Επικοινωνία στα 17 μου. Το σώμα μου επαναστάτησε και διάλεξε να το κάνει με έναν απίστευτα σκληρό τρόπο, όταν το 2019 εμφάνισα ινομυαλγία και αναγκάστηκα να μείνω στο κρεβάτι με ισχυρούς πόνους. Ηταν το πιο χαμηλό που έχω φτάσει, αλλά ήταν και το σημείο καμπής.
Κατάλαβα ότι πρέπει να βάλω σε προτεραιότητα εμένα, την υγεία μου, τα θέλω μου. Είχα επιλέξει να παραβλέψω την αγάπη μου για την τέχνη και να επιλέξω το κοινωνικά αποδεκτό. Οταν ένιωσα να πνίγομαι μέσα στους τέσσερις τοίχους διαβάζοντας, βρήκα ως τρόπο διαφυγής την κάμερα και με μοναδικό είδωλο τον εαυτό μου άρχισα να δημιουργώ αυτοπορτρέτα.
Δεν είχα μπάτζετ, έκανα τα πάντα μόνη μου, make-up, φωτισμό, μαλλιά, ρούχα, κάδρο, το μοντέλο», διηγείται η Νάσια με αφοπλιστική ειλικρίνεια που προκαλεί δέος γι' αυτή την 24χρονη νεαρή με ομορφιά και τρόπους που θυμίζουν την Γκρέις Κέλι.
«Επιμονή, συνειδητότητα, τι άλλο σε χαρακτηρίζει;», τη ρωτάω θέλοντας να τη γνωρίσω πέρα από τις φωτογραφίες που απεικονίζουν το αριστοκρατικό πρόσωπό της. «Θέλω να πιστεύω ότι η αυθεντικότητα, η δημιουργικότητα, η ενσυναίσθηση και η ανάγκη για αυτοβελτίωση είναι μερικά στοιχεία μου. Και σίγουρα η αγάπη μου για την τέχνη σε όλες της τις εκφάνσεις.
Ενα απόφθεγμα του Τζόζεφ Κάμπελ λέει ότι “Η ζωή είναι χαρούμενη συμμετοχή στις θλίψεις του κόσμου”. Αποφασίζουμε να συμμετέχουμε στη ζωή. Το να σηκωθούμε από το κρεβάτι, να ντυθούμε, να βγούμε έξω, όσο φοβισμένοι κι αν είμαστε, είναι πράξη συμμετοχής. Η στάση αυτή βασίζεται στην τόλμη, στην αφοσίωση και στην προθυμία να εκτεθείς παρά τον φόβο της κριτικής ή της αποτυχίας. Η συμμετοχή στη ζωή με όλες τις προκλήσεις και τις χαρές της είναι από μόνη της μια πράξη αυθεντικότητας».
Αμέτρητες εκθέσεις, πρότζεκτ και συνεργασίες από την ιταλική «Vogue» έως εταιρείες-κολοσσούς εντυπωσιάζουν όσο και η ίδια. Παράλληλα, ανήκει στη γενιά της κοινωνικής δικτύωσης, όπου όμως έχει επιβάλει τη δική της αισθητική. «Τα κοινωνικά δίκτυα έχουν ανοίξει νέους δρόμους έκφρασης, επικοινωνίας και διάδοσης της τέχνης. Ωστόσο, από τη μία προσφέρουν άμεση σύνδεση και έμπνευση από διαφορετικές κουλτούρες και ιδέες, αλλά από την άλλη μπορούν να περιορίσουν την αυθεντικότητα και να υποβιβάσουν την τέχνη σε επιφανειακές τάσεις.
Με ικανοποιεί να βλέπω νέους δημιουργούς να βρίσκουν τη φωνή τους μέσω των social media, είμαι ένας από αυτούς. Είναι σημαντικό όμως να διατηρείται η ουσία και η ειλικρίνεια στην τέχνη, πέρα από την αισθητική των κοινωνικών δικτύων», λέει, τονίζοντας ότι κάθε καλλιτέχνης συνδέεται βαθιά με την εποχή του. «Βρίσκεσαι στον σωστό τόπο και χρόνο σημαίνει να βρίσκεις τη φωνή σου και να αναγνωρίζεις τη θέση σου μέσα στο σύγχρονο γίγνεσθαι.
Αισθάνομαι ότι είμαι συμβατή με την εποχή. Νοσταλγώ όμως και μια εποχή και αισθητική που δεν έχω ζήσει. Εμπνέομαι από σκηνοθέτες όπως οι Μπέργκμαν, Φελίνι, Κισλόφσκι, Αλμοδόβαρ και από φωτογράφους όπως ο Τιμ Γουόκερ».
Στις χαρισματικές ομιλίες της η Νάσια υποστηρίζει όλες τις μειονότητες. «Η ενσυναίσθηση είναι για μένα ένα θεμελιώδες στοιχείο στην τέχνη. Μου επιτρέπει να συνδέομαι βαθύτερα με τους ανθρώπους και τις ιστορίες τους. Μου αρέσει να προσεγγίζω το υποκείμενό μου με ενσυναίσθηση και σεβασμό γιατί αυτό θα προσδώσει ειλικρίνεια, βάθος και αυθεντικότητα στο έργο. Αφορά όχι μόνο την τέχνη, αλλά την κοινωνία ολόκληρη. Οταν βλέπουμε τον κόσμο μέσα από τα μάτια των άλλων η ζωή μας γίνεται πιο πλούσια και οι σχέσεις πιο ουσιαστικές».
Για τη Νάσια τίποτα δεν είναι ατάκτως ερριμμένο, η επιτυχία της έχει αγώνα, μέτρο και σοφία. Αισθάνεσαι δύναμη και αισιοδοξία όταν την ακούς. «Μέσα από τη φωτογραφία έμαθα ότι ο χρόνος μπορεί να σταματήσει με ένα κλικ και να δημιουργήσει τη διάρκεια που τροφοδοτεί τις αναμνήσεις μας. Οι δυσκολίες είναι στιγμές που ο χρόνος πάγωσε και μου έδωσαν την ευκαιρία να αλλάξω πορεία. Από αναμνήσεις φτιάχνεται το τώρα και το μέλλον»
Συνέντευξη Πηνελόπη Μασούρη.
Πηγή: Πρώτο Θέμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου