Το Φλαμπουράρι του Ανατολικού Ζαγορίου, είναι ένα όμορφο πετρόχτιστο χωριό στα 1000 μέτρα υψόμετρο, 36 χιλιόμετρα ΒΔ του Μετσόβου, που απλώνεται μέσα σε δάση οξιάς και μαύρης πεύκης. Μέσα σε αυτό το ειδυλιακό περιβάλλον, ο 14χρονος Αλέξανδρος ζει τον χειμώνα μια δύσκολη καθημερινότητα, κάνοντας ένα «ταξίδι» κάθε μέρα - συχνά υπό αντίξοες συνθήκες - προκειμένου να πάει στο σχόλείο του, 56 χιλιόμετρα μακριά.
Στο Φλαμπουράρι ζουν 22 κάτοικοι και ο Αλέξανδρος είναι το μοναδικό παιδί στο χωριό. Η ζωή του δεν μοιάζει με εκείνη των συμμαθητών στα αστικά κέντρα, στις κωμοπόλεις ή τα κεφαλοχώρια. Είναι μια ξεχωριστή, ιδιαίτερη περίπτωση μαθητή, που δίνει έναν καθημερινό αγώνα.
Κάθε ξημέρωμα, μέσα στο κρύο και τον παγετό πολλές φορές το χειμώνα, ο 14χρονος μαθητής ανοίγει την πόρτα του σπιτιού του και βγαίνει στον πλάτανο της πλατείας. Το ρολόι δείχνει 06:45. Εκεί, τον περιμένει το μικρό λεωφορείο και το καθημερινό πρωινό δρομολόγιο για το σχολείο ξεκινά. Ύστερα από 56 χιλιόμετρα, θα φτάσει στο Γυμνάσιο Χρυσοβίτσας Μετσόβου. Το μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής, δεν είναι εύκολο. Ο δρόμος είναι στενός και με στροφές.
Τις ημέρες με τις μεγάλες παγωνιές το μάθημα θα το κάνει διαδικτυακά, καθώς ο δρόμος είναι επικίνδυνος τις βραδινές ώρες, αναφέρει η μητέρα του,Μαρία Βαρσάνη, ενώ ο πατέρας Χρήστος Βλαχιώτης επισημαίνει, πως η αγωνία της οικογένειας για το παιδί είναι καθημερινή, λόγω του κακού οδικού δικτύου και των δύσκολων συνθηκών του χειμώνα.
«Ο δρόμος είναι επικίνδυνος, στενός με στροφές, χωρίς προστατευτικά, με φθαρμένη άσφαλτο. Δεν έχει γίνει καμία παρέμβαση από όταν φτιάχτηκε από τη χούντα του Παπαδόπουλου», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Στη διαδρομή προς το Γυμνάσιο, το σχολικό θα περάσει από πέντε χωριά για να πάρει ακόμη 7 μαθητές.
Το μάθημα στο σχολείο τελειώνει στις 14:10. Η διαδρομή για την επιστροφή ξεκινά και ο Αλέξανδρος φτάνει στο σπίτι στις 15:30. Δύο φορές την εβδομάδα, κάθε Τρίτη και Παρασκευή, πρέπει αμέσως να ετοιμαστεί για να κατέβει στα Γιάννενα για το φροντιστήριο Αγγλικών.
Η δύναμη της ψυχής και το όνειρο να γίνει δάσκαλος
Ο Αλέξανδρος είναι μαθητής της 3ης Γυμνασίου. Είναι η θέλησή του για μάθηση, που οπλίζει τη νεανική του ψυχή με την αντοχή.
«Θέλω να γίνω δάσκαλος. Θαύμαζα τους δασκάλους μου στο Δημοτικό. Θέλω να προσφέρω γνώσεις και να διδάσκω το μάθημα, με αγάπη, σεβασμό και κατανόηση. Να πάω σε απομακρυσμένα χωριά, για να προσφέρω ό,τι έδωσαν οι δάσκαλοι μου σε έμενα». Αυτά είναι τα λόγια του Αλέξανδρου στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
«Είναι δύσκολα, αλλά προσπαθώ», λέει. «Γυρίζω αργά στο σπίτι. Πρέπει να διαβάσω, να προλάβω όλα. Κοιμάμαι νωρίς 9 το βράδυ. Έχω συνηθίσει τόσα χρόνια, από το νηπιαγωγείο. Αυτή είναι η ζωή μου εδώ».
Η συζήτηση μαζί του, αποκαλύπτει ένα παιδί που χαίρεται με αυτά τα ελάχιστα που έχει στο χωριό. Η μητέρα του θα μας πει, πως στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο του, ασχολείται με τον υπολογιστή του ή ένα playstation που αγόρασε ο ίδιος με τα χρήματα που μάζευε από τα κάλαντα. Κάποιες φορές, μπορεί να βγει στην πλατεία, να παίξει με την μπάλα ή τα ξερά φύλλα από τα πλατάνια.
Ο Αλέξανδρος, περιμένει με χαρά τα Σαββατοκύριακα, όχι γιατί δεν θα έχει σχολείο, αλλά γιατί στο χωριό, ανεβαίνει μια οικογένεια από τα Γιάννενα με δύο παιδιά. Είναι οι φίλοι του, το παιγνίδι, η παρέα που έχει ανάγκη.
«Δεν θα ήταν άσχημο να είμαι στα Γιάννενα να βγαίνω με συμμαθητές. Αλλά τι να κάνουμε;» λέει με νεανικό αυθορμητισμό.
Οι γονείς του 14χρονου δεν εγκατέλειψαν ποτέ το χωριό τους. Εργάζονται εκεί, για να μπορέσουν να μείνουν στον τόπο τους.
Πηγή: skai.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου