Υποτίθεται ότι εμείς υποδεικνύουμε το είδος της συμπεριφοράς που θέλουμε να βλέπουμε στα παιδιά μας. Πώς παραδεχόμαστε ότι κάναμε λάθος χωρίς να υπονομεύσουμε το ρόλο μας ως γονείς; Είναι δουλειά μας να διδάξουμε στα παιδιά πώς να αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας.
Δείχνοτας πώς να ζητάμε αυθεντικά συγγνώμη, διαμορφώνουμε σημαντικές δεξιότητες για τα παιδιά. Τα παιδιά μας βλέποντάς μας στα καλύτερα και στα χειρότερα μας, μας επιτρέπουν να συνδεθούμε μαζί τους αληθινά.
Πάρτε μια ανάσα και δείξτε λίγη συμπόνια στον εαυτό σας
Η παιδοψυχολόγος Ann-Louise Lockhart συνιστά να πάρετε μια ή δύο αναπνοές για να ηρεμήσετε το νευρικό σας σύστημα. Η αντίδρασή οφείλεται στο γεγονός ότι το νευρικό μας σύστημα έχει ενεργοποιηθεί με κάποιον τρόπο. Και το έναυσμα δεν είναι λάθος των παιδιών μας.
Το παιδί μπορεί να συμπεριφερθεί με τον ίδιο ακριβώς τρόπο μια άλλη μέρα, όταν είστε ξεκούραστοι δεν πεινάτε, και δεν έχετε μόλις επιστρέψει από τη δουλειά και η αντίδρασή σας να είναι εντελώς διαφορετική. Πριν απευθυνθούμε στο παιδί πρέπει πρώτα να κάνουμε λίγη δουλειά με τον εαυτό μας.
Όταν πλησιάζετε το παιδί σας, βεβαιωθείτε ότι η γλώσσα του σώματός σας επιβεβαιώνει ότι θέλετε να επανορθώσετε, όχι να τσακωθείτε. Προσφέρουμε οπτική επαφή αλλά δεν την απαιτούμε. Μειώστε την ένταση της φωνής σας και να απαλύνετε τον τόνο.
Επικεντρωθείτε στη συγνώμη
Όταν μιλάτε στο παιδί πρέπει να είστε προσεκτικοί με τη φλυαρία και μετρημένοι με τις εξηγήσεις. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για να τη μετατρέψετε σε διδακτική. Κανείς δεν θέλει να λάβει μια συγγνώμη και ταυτόχρονα να του κάνουν διάλεξη.
Υπάρχει καλύτερη στιγμή για να μάθει το παιδί σας πόσο σημαντικό είναι να μαζεύει τα ρούχα του από το πάτωμα και να τα βάζει στο καλάθι με τα άπλυτα. Εκείνη την ώρα προτεραιότητα έχει να ξέρει ότι λυπάστε που χάσατε την ψυχραιμία σας γι’ αυτό.
Ενημερώστε το παιδί σας ότι δεν είναι υπεύθυνο για τα συναισθήματά σας
Ξεκινήστε αφηγούμενοι αντικειμενικά τι συνέβη. Μιλήστε λίγο για το πώς μπορεί να ένιωθε αυτό το παιδί σας. Αναλάβετε την ευθύνη γι’ αυτό που κάνατε και ζητήστε μια ειλικρινή, ανεπιφύλακτη συγγνώμη.
Το παιδί σας θα πρέπει να καταλάβει ότι δεν φταίει για τα συναισθήματά σας. Ακόμα κι αν έκαναν κάτι επιβαρυντικό, η αντίδρασή σας είχε να κάνει περισσότερο με εσάς παρά με εκείνα. Διαβεβαιώστε το παιδί σας ότι το αγαπάτε ό,τι κι αν συμβεί.
Η Lockhart προτείνει τη χρήση δηλώσεων «εγώ» για να εξηγήσετε πώς αισθανόσασταν και γιατί μπορεί να αντιδράσατε υπερβολικά αυτή τη φορά. Για παράδειγμα: «Φώναξα επειδή ένιωθα εξαντλημένος/η».
Το κλειδί εδώ είναι ότι η εξήγηση αφορά τα συναισθήματά σας και όχι τις πράξεις του παιδιού σας. Αν πρέπει να αντιμετωπιστεί η συμπεριφορά του, αυτό θα πρέπει να γίνει αργότερα, ξεχωριστά. Η συγγνώμη σας – το έργο της αποκατάστασης – αξίζει τη δική της στιγμή.
Βασιλίνα Ριστάνη
Πηγή: imommy
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου