Το Dystopia__Corinth 2097 είναι η ταινία μικρού μήκους των μαθητών της έκτης τάξης του 10ου Δημοτικού Σχολείου Κορίνθου, που πήρε το πρώτο βραβείο μυθοπλασίας στον 11ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών
● Η ταινία μεταδίδει μηνύματα και νοήματα που δεν περιμένει κανείς από παιδιά
● «Ψυχή» του εγχειρήματος, ο εκπαιδευτικός Σταύρος Παναγιώτου. «Τα παιδιά ωρίμασαν, έγιναν πιο υπεύθυνα, ανέβηκε η αυτοεκτίμησή τους από αυτή την εμπειρία», σημείωσε ο Στ. Παναγιώτου
«Ορμούν στον ήλιο ωσότου ο ήλιος να διαλυθεί, Κι ο θάνατος δεν θα ‘χει πια εξουσία»
Με τους στίχους του Ντίλαν Τόμας ξεκινά η ταινία μικρού μήκους της έκτης τάξης του 10ου Δημοτικού Σχολείου Κορίνθου, μια ταινία διαφορετική, με ύφος και ατμόσφαιρα που δεν συνηθίζονται σε μαθητικές προσπάθειες και η οποία πήρε το πρώτο βραβείο μυθοπλασίας, στα Δημοτικά σχολεία, στον 11ο Διεθνή Μαθητικό Διαγωνισμό Ταινιών Μικρού Μήκους 2020-21. Επίσης, η ομάδα του σχολείου κέρδισε ισότιμα με άλλα τρία Δημοτικά σχολεία και το πρώτο βραβείο καλύτερης αφίσας.
Σε ένα δυστοπικό περιβάλλον, μόνο κάποια παιδιά με ανοσία θα αντέξουν την έλλειψη οξυγόνου και θα επιβιώσουν ενός θανάσιμου ιού, απότοκο της υπερεκμετάλλευσης των φυσικών πόρων και συνέπεια των πολέμων στους οποίους η ανθρωπότητα έχει εμπλακεί. Τα Ανώτερα Οντα, που θα μεταφέρουν τους επιζώντες σε ένα διαφορετικό ηλιακό σύστημα ώστε να αναπαραχθεί μελλοντικά το είδος, ως «από μηχανής θεοί», διχάζουν τους επιζήσαντες, ενώ αμφισβητείται και η ίδια η ουσία του εγχειρήματος. Θα καταφέρουν τα παιδιά να φτάσουν στο σημείο επιβίβασης; Τα Ανώτερα Οντα θα τηρήσουν τις προθεσμίες; Αξίζει στον άνθρωπο ακόμη μια ευκαιρία;
Το DYSTOPIA__CORINTH 2097 είναι αποτέλεσμα συνεργασίας, εθελοντισμού, αλληλεγγύης, αλλά κυρίως καλλιτεχνικής έμπνευσης. Αφορμή στάθηκε ο 11ος Διεθνής Μαθητικός Διαγωνισμός Ταινιών Μικρού Μήκους «Σινεμά Διάβασες;», για τον οποίο ο Σταύρος Παναγιώτου ενημερώθηκε μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος στη διεύθυνση του σχολείου όπου υπηρέτησε για μερικούς μήνες ως αναπληρωτής καθηγητής Αγγλικών.
«Μου φάνηκε ενδιαφέρον και αποφάσισα να το πάω στα παιδιά. Δεν αναγκάστηκε κανείς να συμμετάσχει. Ολοι ερωτήθηκαν και μόνο όσοι επιθυμούσαν να συμμετάσχουν συμμετείχαν τελικά» εξηγεί στην «Εφ.Συν.» ο συντονιστής εκπαιδευτικός της εννιαμελούς ομάδας μαθητών της ΣΤ2 του 10ου Δ.Σ. Κορίνθου.
Στην ερώτηση γιατί επιλέχθηκε η δυστοπία ως θεματολογία, μας είπε ότι τα παιδιά «είδαν» στη δυστοπία κάτι από αυτό που ζουν και ζούμε όλοι μας την περίοδο της πανδημίας του κορονοϊού. «Η αφήγηση για το μέλλον της ανθρωπότητας δεν θα μπορούσε να είναι ευοίωνη. Οι συναντήσεις μας για τη θεματική επιλογή, την ιστορία, το σενάριο, το ύφος βασίστηκαν στην κοινή επιθυμία να ειπωθεί το μέσα μας χωρίς το άγχος μιας “αξιολόγησης”, όχι ως κάτι πλασματικό, ως ακόμη μια παράθεση της οπτικής του μέλλοντος, αλλά εκ παραλλήλου, σαν μια αποτίμηση του παρόντος που ισοδυναμεί με αντανάκλαση για τα μελλούμενα. Σχολεία κλειστά-ανοιχτά, καλύτερα κλειστά; Ονειρα σφραγισμένα, σικέ όνειρα; Ελλειψη οξυγόνου, εκτόνωση; Η αδηφάγα κοινωνία θα συντριβεί; Μάσκες, φόβος, παρακμή, ελπίδα. Παιδιά που χρειάζεται να γίνουν άποικοι, καθήλωση του νου, αγνότητα προ-εφήβων και υπόσχεση. Θα υπάρξει μέλλον ή διανύουμε ομόκεντρους κύκλους στο χάος; Θέλησα μέσα από την ταινία να δώσουμε ένα πολιτικό μήνυμα: ότι δηλαδή γι’ αυτό που συμβαίνει τώρα αλλά και για ό,τι συμβεί στο μέλλον υπεύθυνοι είμαστε εμείς» μας λέει ο Στ. Παναγιώτου.
Η ταινία, διάρκειας 17 λεπτών παρά ένα δευτερόλεπτο, είναι γεμάτη ιστορικές αναφορές. Ενδεικτικό είναι ότι στη σκηνή της σύσκεψης της «Συνομοσπονδίας» των επιζώντων γίνεται αναφορά σε εμβληματικές στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας: στη σφαγή εκατοντάδων αμάχων στο χωριό Μάι Λάι από Αμερικανούς στρατιώτες στον πόλεμο του Βιετνάμ, στον Μελίτωνα Β. Καντάρια, τον Γεωργιανό λοχία του Κόκκινου Στρατού στον οποίο πιστώθηκε η ανύψωση της σημαίας της ΕΣΣΔ στο κτίριο του Ράιχσταγκ στις 30 Απριλίου 1945, στη σφαγή της φυλής των Ινδιάνων Σιου από το 7ο Σύνταγμα ιππικού των Ηνωμένων Πολιτειών τον Δεκέμβρη του 1890, κοντά στο ρυάκι Wounded Knee (Πληγωμένο Γόνατο) στο στρατόπεδο Pine Ridge στην αμερικανική Πολιτεία της Νότιας Ντακότα, όπως και στον Ιβάν Καλιάγεφ, ποιητή και μέλος της ένοπλης ομάδας «Οργάνωση Μάχης» που δολοφόνησε τον αρχιδούκα Σεργκέι Αλεξαντρόβιτς.
«Τους μίλησα για γεγονότα και πρόσωπα αλλά και για χαρακτηριστικές ταινίες του είδους όπως το Blade Runner και το Mad Max. Τους έδωσα τη διάσταση εκείνων που επαναστατούν» λέει ο συντονιστής.
Ανάμνηση ζωής
Τα παιδιά της Εκτης, οι δίδυμες Δήμητρα και Κατερίνα, η Ανθή, ο Τόμας, η Εμμέλεια, ο Θωμάς, η Σαββίνα, ο Μάικ και η Πέγκυ απέδειξαν ότι η ηλικία, η γλώσσα και η «δημοφιλία» δεν παίζουν ρόλο στην καλλιτεχνική αφήγηση καθώς η τέχνη χωράει και μεταστρέφει τους πάντες.
«Τα παιδιά ωρίμασαν, έγιναν πιο υπεύθυνα, ανέβηκε η αυτοεκτίμησή τους από αυτή την εμπειρία. Ελπίζω, πέρα από μια ανάμνηση ζωής, να καταφέρουν να συγκλίνουν προς τις τέχνες. Πιστεύω ότι η αισθητική και τα στοιχεία μέσα από το σενάριο-πλοκή όπως και οι τοποθεσίες που αναδείχθηκαν από τα γυρίσματα αντάμειψαν τα όνειρα που καλλιέργησαν στις αρχικές μας συναντήσεις και στις εξωτερικές λήψεις, οι οποίες προβάλλουν και αθέατες πλευρές της ευρύτερης περιοχής της Κορίνθου» μας λέει ο Στ. Παναγιώτου, ο οποίος επισημαίνει ότι για τα γυρίσματα που έγιναν εν μέσω λοκντάουν δόθηκε ειδική άδεια από τις τοπικές αρχές και ευχαριστεί όσους αφιλοκερδώς βοήθησαν να ολοκληρωθεί η προσπάθεια.
«Το σενάριο το χτίσαμε όλοι μαζί. Βεβαίως, σαν άτομο έχω ορισμένα ενδιαφέροντα, ελευθεριακά, και ήθελα μέσα από την ταινία να βγει ένα μήνυμα. Να φανεί η αγωνία του ανθρώπου για το παρόν και το μέλλον, η άρνηση για τα λάθη του παρελθόντος και ο αγώνας που πρέπει να δοθεί. Ετσι και τα παιδιά-πρωταγωνιστές, αν και έχασαν τους συντρόφους τους, πρόλαβαν οριακά, παραμένοντας συνεπείς στο “ιστορικό” ραντεβού τους» καταλήγει ο Σταύρος Παναγιώτου.
Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου