...η τάξη συναντήθηκε ξανά κι ας ήταν φαινομενικά μόνο στο χαρτί
Αγαπητό cretalive,
Είναι γνωστό ότι τα παιδιά έχουν συχνά ασύλληπτες δυνατότητες να προσαρμόζονται γρήγορα σε καταστάσεις που οι ενήλικες θεωρούν ακόμα και αδιανόητες. Είναι μια άμυνα που τους δίνει ο ψυχισμός τους για να αντεπεξέλθουν σ´αυτές. Αντιμετωπίζοντας πρωτόγνωρες για όλους μας καταστάσεις οι μικροί αυτοί άνθρωποι κλήθηκαν από τη μια μέρα στην άλλη να αποχωριστούν παππούδες και γιαγιάδες, ξαδερφια και φίλους, συμμαθητες και σχολεία και κάθε δραστηριότητα που τους γέμιζε τη ζωή. Και να κλειστούν μέσα σ´ενα σπίτι για ατελείωτες ώρες χωρίς να καταλαβαίνουν ακριβώς τι συμβαίνει.
Κι όμως... Τα καταφέρνουν περίφημα. Δε χάνουν το κεφι τους. Συνεργάζονται πέρα από καθε προσδοκία. Δε δημιουργούν περαιτερω προβλήματα. Βρίσκουν τις δικές τους διεξόδους από το υποχρεωτικό αδιέξοδο με όπλο την τρομερή φαντασία και την έμφυτη ικανότητα να βρίσκουν τη χαρά παντού και στα πιο δύσκολα. Όταν εξήγησα στη μικρή μου ότι πιθανότατα δε θα ξαναδεί τα παιδιά της τάξης της μέχρι του χρόνου και τότε καποια από αυτά θα έχουν πάει σε άλλο σχολείο και ότι δε θα μπορέσουν ούτε την αναμνηστική φωτογραφία της τάξης να βγάλουν μαζί, η απάντηση ήρθε άμεσα. Με πολλά χρώματα, πολλή χαρά και πολλή αγάπη η τάξη συναντήθηκε ξανά κι ας ήταν φαινομενικά μόνο στο χαρτί.
Μα δεν ήταν μόνο στο χαρτί. Ήταν και στην καρδιά της. Κι από κει θα σταλεί σε όλους τους συμμαθητές και στις δασκάλες της. Για να βρεθούν και πάλι. Έστω και νοητά. Σε πείσμα των καιρών που μας θέλουν όλους χωριστά. Τελικά αυτοί οι μικροί άνθρωποι είναι πολύ μεγάλοι!
Κ.Φ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου