«Κατάλληλο άνω των 8 ετών» ή αλλιώς «Πώς ένα μικρό κυκλάκι μπορεί να κάνει άνω κάτω την οικογενειακή σου ζωή».

Το μήνυμα στην πάνω δεξιά γωνία της οθόνης είναι ξεκάθαρο. «Κατάλληλο για παιδιά άνω των 8 ετών». Τι γίνεται όμως με τα παιδιά που μολονότι είναι 8 ετών και πάνω (βιολογική ηλικία) έχουν συναισθηματική ωριμότητα ή/και γνωστικό επίπεδο πολύ μικρότερου παιδιού; Πώς μπορείς να τα πείσεις ότι δεν μπορούν να παρακολουθήσουν το συγκεκριμένο τηλεοπτικό πρόγραμμα; Δύσκολα. Όταν επικαλείται κανείς τα σύμβολα τηλεοπτικής καταλληλότητας για να εξηγήσει στο παιδί ότι ένα πρόγραμμα δεν είναι κατάλληλο για αυτό (ζητώντας του ουσιαστικά να αποδεχτεί τον κανόνα που τα σύμβολα ορίζουν), είναι αδύνατον στη συνέχεια να μην αποδέχεται το ίδιο σύστημα κανόνων. Και ειδικά όταν έχεις απέναντί σου ένα πανέξυπνο και λαλίστατο παιδί με Σύνδρομο Asperger που ακολουθεί με ευλάβεια τους κανόνες… Που αν και έχει χρονολογική ηλικία 8 ετών, συναισθηματικά (και κοινωνικά) είναι σαν παιδί 5-6 ετών και δεν μπορεί να «επεξεργαστεί» τα μηνύματα που το βομβαρδίζουν στα τηλεοπτικά προγράμματα που θεωρούνται κατάλληλα για την ηλικία του; Όταν ένα επεισόδιο μιας σειράς με μάχες και εξερευνήσεις που προκαλούν τόσο μεγάλη υπερένταση που δεν μπορεί να διαχειριστεί και καταλήγει σε αυτοτραυματισμούς, έντονες στερεοτυπικές κινήσεις, κλάματα και εφιάλτες την νύχτα;

Το παλιότερο σύστημα τηλεοπτικής καταλληλότητας ήταν πιο «βολικό» αν και υπήρχαν πάλι κενά που κάθε παιδί ερμήνευε με τον δικό του τρόπο («επιθυμητή η γονική συναίνεση», άρα όχι απαραίτητη αν και οι απελπισμένοι γονείς έδιναν έμφαση στο «γονική συναίνεση» για να δείξουν στο παιδί ότι χρειάζεται την άδεια τους για να δει ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα).

Το ιδανικό θα ήταν να υπήρχε ένα σύμβολο για τα παιδικά προγράμματα που δεν είναι κατάλληλα για όλους που θα δήλωνε κατηγορηματικά ότι το παιδί (κάτω των 16 ετών) χρειάζεται τη γονική συναίνεση, έτσι ώστε να μπορεί κάθε γονιός ξεχωριστά να κρίνει αν το παιδί του μπορεί να το παρακολουθήσει χωρίς αρνητικές συνέπειες.

Επειδή όμως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, το πιο απλό είναι να εξηγήσουμε στα παιδιά μας ότι η σήμανση είναι ένα «οδηγός» για τους γονείς. Μια βοήθεια για να μπορούν να κρίνουν αν τα παιδιά τους μπορούν όντως να παρακολουθήσουν τι συγκεκριμένο πρόγραμμα και όχι κανόνας.

Ιωάννα Αγγέλου
Ειδική παιδαγωγός - Νηπιαγωγός
MEd - Μεταπτυχιακό Δίπλωμα στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση