Πρόσωπο: Γεωργία Καλτσή

Η Γεωργία Καλτσή είναι 24 ετών, εδώ και τρία χρόνια περίπου έχει παραπληγία στα κάτω άκρα και οι κινήσεις της γίνονται με τη βοήθεια αμαξιδίου. 

Ήταν Μάρτιος του 2015 όταν η Γεωργία μαζί με τον Αποστόλη, την Ηλιάνα και την Αδαμαντία ενεπλάκησαν σε τροχαίο ατύχημα στην οδό Κηφισίας. Αποτέλεσμα του τροχαίου ήταν ο θάνατος του Αποστόλη, που οδηγούσε το ΙΧ, ο σοβαρός τραυματισμός της Γεωργίας και της Ηλιάνας, και ο κάπως πιο ελαφρύς τραυματισμός της Αδαμαντίας. 

Εκείνες τις ημέρες ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είχε εκφράσει με κάθε τρόπο τη λύπη του για τον άδικο χαμό ενός αγαπημένου του φίλου, ενώ του είχε αφιερώσει και μία μεγάλη του εμφάνιση στη δεύτερή του χρονιά στο NBA. 

Σήμερα, τρία χρόνια μετά, όποιος γνωρίζει τη Γεωργία καταλαβαίνει ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που μέσα από τις αντιξοότητες κάνει καθετί αρνητικό να μοιάζει θετικό με ένα μόνο χαμόγελο. Ένας άνθρωπος γεμάτος ενέργεια, που δεν το βάζει κάτω ποτέ και ζει την κάθε του μέρα όσο καλύτερα μπορεί. 

Πώς θυμάται τα όσα έγιναν τότε και τι τη βοήθησε να επανέλθει σε φυσιολογικούς ρυθμούς ζωής; Ο άνθρωπος-κλειδί στην περίπτωσή της, οι ατελείωτες δραστηριότητες με τις οποίες ασχολείται συνεχώς, οι δυσκολίες της καθημερινότητας και όσα έχει βιώσει αυτά τα τρία χρόνια και την έχουν διαμορφώσει ως άνθρωπο. 

Είχα ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα το 2015, ήμουν στο νοσοκομείο για τέσσερις μήνες και άλλους δύο μήνες σε κέντρο αποκατάστασης. Από αυτό το τροχαίο απέκτησα παραπληγία και εγκαύματα στα κάτω άκρα λόγω της φωτιάς που είχε πάρει το αυτοκίνητο. 

Στο τροχαίο ήμασταν τέσσερα παιδιά και ήμουν η μοναδική που είχα τις αισθήσεις μου, αλλά και η μοναδική που δεν μπορούσα να βοηθήσω λόγω της κινητικής βλάβης που μόλις είχα υποστεί. Το αυτοκίνητο τυλίχθηκε στις φλόγες, όλοι μας είχαμε πολλά εγκαύματα σε μεγάλο μέρος του σώματός μας. 

Μετά την όλη διαδικασία απεγκλώβισης και αρκετές μέρες αργότερα, καθώς βρισκόμουν σε καταστολή, άρχισα να ρωτάω για τους φίλους μου. Έναν μήνα αφότου ξύπνησα έμαθα ότι ο φίλος μου που οδηγούσε το αυτοκίνητο είχε σκοτωθεί, την ίδια ώρα που εγώ και οι άλλες δύο φίλες μου ήμασταν σε κρίσιμη κατάσταση. 

Όταν ξύπνησα είχα καταλάβει την κατάστασή μου, πριν καν ρωτήσω τους γιατρούς, και το ότι δεν μπορούσα να κουνήσω τα κάτω άκρα μου, απλά δεν γνώριζα το μέγεθος της ζημιάς που είχα υποστεί. 

Έπειτα από περίπου δύο μήνες, οι γιατροί ξεκίνησαν να μου λένε για το πώς έχει η κατάστασή μου και για το τι μέλλει γενέσθαι. Είχα καταλάβει από μόνη μου τι συνέβαινε, απλά κανένας δεν τολμούσε να το πει ξεκάθαρα. 

Στην αρχή, όταν ξύπνησα, με προσέγγισε 2-3 φορές μία ψυχολόγος αλλά της είπα ότι δεν τη χρειάζομαι, καθώς είχα τους ανθρώπους που ήθελα δίπλα μου, την οικογένεια, τους φίλους μου και ένα ολόκληρο νοσοκομείο να φροντίζει για μας. 

Η ανάρρωσή μου στο νοσοκομείο κράτησε τέσσερις μήνες και πηγαίνοντας στο κέντρο αποκατάστασης είχα μπροστά μου άλλους δύο μήνες γεμάτους φυσικοθεραπείες. Αυτοί με βοήθησαν ουσιαστικά να προσαρμοστώ καλύτερα στο νέο τρόπο ζωής μου. 

Τελειώνοντας την αποκατάστασή μου, το πιο δυνατό μου χαρτί ήταν η γνωριμία μου με τον Παραολυμπιονίκη Μάκη Καλαρά. Πρόκειται για έναν από τους λίγους αθλητές που ασχολούνται εθελοντικά με την εκπαίδευση ανθρώπων σε αναπηρικά αμαξίδια και οργανώνει ομαδικά εκπαιδευτικά και ψυχαγωγικά ταξίδια για ΑμεΑ. 

Τον πρώτο καιρό ήταν δύσκολη η προσαρμογή σε νέο σπίτι και σε νέο τρόπο κίνησης και ζωής, και έβαλα στόχο να γίνω ξανά αυτόνομη, τον οποίο και κατάφερα μέσα σε 3 μήνες από τη στιγμή που πήρα το εξιτήριό μου από το κέντρο αποκατάστασης. 

Με τον Μάκη ξεκίνησα ουσιαστικά να δοκιμάζω καινούργια αθλήματα, να παίρνω μέρος σε μαραθωνίους και ομιλίες σε όλα τα εκπαιδευτικά προγράμματα που οργανώνει. 

Οι ομιλίες που κάνουμε (για παράδειγμα σε σχολεία, εταιρείες, γυμναστήρια κ.ο.κ.) ενημερώνουν τον κόσμο για την έννοια της αναπηρίας, από τον τρόπο κίνησης και το τι ακριβώς σημαίνει αναπηρία, μέχρι το τι μπορείς να κάνεις και το πώς να προφυλαχθείς ως ΑμεΑ. 

Μιλάμε για τις δυνατότητες που έχει ένας άνθρωπος με αναπηρία στην άθληση αλλά και στην καθημερινότητά του, για το ότι δεν υπάρχουν τόσο μεγάλες διαφορές όσες νομίζουν οι περισσότεροι ανάμεσα σε ανθρώπους με ή χωρίς αναπηρία, αλλά και για τον σεβασμό απέναντι στις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία. 

Φέτος τον χειμώνα ήμουν όλη τη χειμερινή σεζόν στο βουνό της Βασιλίτσας, κάνοντας σκι με τον Μάκη και τον προπονητή του, οι οποίοι μου έκαναν εκπαίδευση. 

Τα τελευταία καλοκαίρια τα πέρασα κάνοντας κανό, κολύμπι, wakeboard, kitesurf, κατάδυση και ποδήλατο, με τον Μάκη να με μαθαίνει να αντεπεξέρχομαι σε όλα αυτά. Παίζω και μπάσκετ, ενώ μου αρέσει ιδιαίτερα και η ξιφασκία. 

Έχω δοκιμάσει πολλά πράγματα, στα οποία δεν είχα φανταστεί ότι μπορεί να αντεπεξέλθει ένας άνθρωπος με αμαξίδιο. Συνεχίζω να ταξιδεύω όσο περισσότερο μπορώ, χωρίς να σκέφτομαι τις δυσκολίες που μπορεί να προκύψουν. 

«Ένα σκηνικό που μπορώ να θυμηθώ είναι όταν μια φορά είχα πάει στο σούπερ μάρκετ και οι δύο θέσεις για ΑμεΑ ήταν πιασμένες από οχήματα που δεν είχαν κάρτα στάθμευσης ΑμεΑ. Πήγα και πάρκαρα ακριβώς από πίσω τους και τους έκλεισα, καθώς είχαν άλλα αμάξια παρκαρισμένα δίπλα τους. 

Όταν μπήκα στο κατάστημα είπα στον υπάλληλο της εταιρείας σεκιούριτι ότι έκλεισα και τους δύο που είχαν παρκάρει παράνομα και ότι μέχρι να τελειώσω τα ψώνια μου δεν πρόκειται να ξεπαρκάρω. Βγαίνοντας σχετικά γρήγορα, μετά τα ψώνια μου, ο ένας -που προφανώς ντρεπόταν να περιμένει- χτύπησε το αμάξι μου προσπαθώντας να ξεπαρκάρει, και στο δεύτερο αμάξι υπήρξε ένας κύριος που μας είπε να κάνουμε τα στραβά μάτια, σε φάση ότι δεν τρέχει και κάτι... 

Κάτι άλλο που συμβαίνει πιο συχνά είναι όταν μερικοί παρκάρουν τόσο κοντά στην πόρτα του οδηγού πιστεύοντας ότι χωράει ένας όρθιος άνθρωπος κι εσύ πρέπει να περιμένεις πότε θα τελειώσουν τις δουλειές τους για να μπεις στο αυτοκίνητό σου. 

Σίγουρα βγαίνοντας από μία τόσο μεγάλη περιπέτεια, ένας άνθρωπος έχει κρατήσει και καλά και άσχημα συναισθήματα. Καλώς ή κακώς οι αναμνήσεις μένουν πάντα στο παρελθόν. 

Βγαίνοντας από κάτι τέτοιο βλέπεις διαφορετικά τη βαρύτητα του να ζεις, γιατί καταλαβαίνεις πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στη ζωή και στον θάνατο. Εκτιμάς τα μικρά πράγματα της καθημερινότητας. 

Μετά από κάτι τέτοιο δεν βρίσκεις εύκολα κάτι για να σε επηρεάσει αρνητικά, γιατί από ένα σημείο και μετά αξιολογείς διαφορετικά πολλές καταστάσεις. 

Είμαι τυχερή που έχω δίπλα μου την οικογένειά μου και τους φίλους μου, γιατί ήταν ο μόνος λόγος που κοιμόμουν και ξυπνούσα στο νοσοκομείο και μου έδιναν κίνητρο για να βγω όσο το δυνατόν συντομότερα από εκεί μέσα. 

Δεν ξεχνάω φυσικά τους γιατρούς και τους θεραπευτές που κατέβαλαν μεγάλη προσπάθεια στο να μας κρατήσουν στη ζωή και να επανέλθουμε στους φυσιολογικούς ρυθμούς μας. 

Όπως λέει ένα ρητό, «ποτέ δεν ξέρεις πόσο δυνατός είσαι, μέχρι που το να είσαι δυνατός είναι η μόνη σου επιλογή». Υπάρχουν πολλές ευκαιρίες και δραστηριότητες για ανθρώπους άνευ κατάστασης, που μπορούν να λάβουν μέρος, να ασχοληθούν επαγγελματικά και να διασκεδάσουν, υπό μία προϋπόθεση: να έχουν μεγάλη υπομονή και επιμονή. 

Θα υπάρξουν πολλές στιγμές απογοήτευσης και δυσανασχέτησης με την αντιμετώπιση του κόσμου και των υποδομών, και μία προσωπική συμβουλή για όλα αυτά είναι «βλέπε λύσεις και όχι προβλήματα». Ο μόνος σύμμαχός σου είναι ο ίδιος ο εαυτός σου. Κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει περισσότερο από εσένα. 

Προφανώς και δεν μου αρέσει που είμαι καθιστή, όπως και σε όλους τους ανθρώπους, αλλά δεν είναι και τόσο μεγάλο πρόβλημα το να μάθεις να κινείσαι διαφορετικά χωρίς να χάνεις την καθημερινότητά σου. 

Πηγή: www.lifo.gr