Είναι οι ηρωίδες της διπλανής πόρτας. Είναι μητέρες που τα παιδιά τους αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα. Κοινό τους σημείο είναι ότι τα παιδιά τους βρίσκονται σε ένα από τα 9 σωματεία-μέλη του Μαζί για το Παιδί.
Η Μαρία από την Εταιρεία Προστασία Σπαστικών, η Ματθίλδη από την Μέριμνα, η Άντζελα από την Πανελλήνια Ένωση Αγώνα κατά του Νεανικού Διαβήτη (ΠΕΑΝΔ) και η Νίκη από τους Φίλους του Παιδιού σκιαγραφούν την καθημερινότητα τους, ενώ ταυτόχρονα δε σταματούν να ονειρεύονται ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους.
Αυτές οι μητέρες αποτελούν παράδειγμα προς μίμηση. Η γιορτή της μητέρας μέσα από τα μάτια τους κρύβει πολύ πιο βαθιά νοήματα.
Ας τις γνωρίσουμε…
Μαρία 60 χρονών - Μητέρα παιδιού με ειδικές ανάγκες - Εταιρεία Προστασίας Σπαστικών: Μια κοινωνία να σέβεται τη διαφορετικότητα και να φροντίζει ισότιμα τα παιδιά μας
«Όταν μια μητέρα μαθαίνει ότι το παιδί της, δεν είναι καλά, ότι το παιδί της θα την χρειάζεται για τα πιο απλά και βασικά πράγματα, όπως να φάει, να περπατήσει, να μιλήσει και ότι θα είναι άμεσα εξαρτώμενο από αυτή για όλη την υπόλοιπη ζωή του, τότε αυτή η μητέρα πλημμυρίζει με πόνο, φόβο, απελπισία. Καθώς όμως περπατάνε μαζί το μακρύ και δύσκολο αυτό δρόμο, αρχίζει να ηρεμεί να παίρνει δύναμη και κουράγιο από το ίδιο το παιδί της!
Συνοδοιπόρο σε αυτή τη διαδρομή, αποτελεί το κέντρο ή το ειδικό σχολείο και οι άνθρωποί του, που γεμίζουν με ελπίδα και ανακούφιση την μητέρα.
Μοναδική σκέψη ως μητέρα παιδιού με ειδικές ανάγκες, είναι το τι θα πρέπει να κάνω για να το βοηθήσω να εξελίξει τις όποιες δυνατότητες έχει και να του εξασφαλίσω όσον το δυνατόν καλύτερες συνθήκες ζωής. Μαζί με την οικογένειά μου προσπαθούμε με κάθε τρόπο, με όποια δυνατότητα έχουμε, να δημιουργήσουμε μεγαλύτερη εξασφάλιση για το παιδί μας.
Αναγκαίο επίσης είναι να δημιουργηθούν υποδομές τέτοιες, ώστε να μπορεί να υποστηριχθεί η ανεξάρτητη διαβίωση των παιδιών μας. Αναζητούμε την καλύτερη προστασία σε μια κοινωνία, η οποία επιβάλλεται να μάθει να σέβεται τη διαφορετικότητα και να φροντίζει ισότιμα τα παιδιά μας!
Ματθλίδη 39 ετών- Μητέρα, γονιός σε μονογονεϊκή οικογένεια – Μέριμνα- Εταιρία για τη Φροντίδα Παιδιών και Οικογενειών στην Αρρώστια και το Θάνατο: Το χαμόγελό του και το γαλήνιο προσωπάκι του θυμίζουν ότι αυτό είναι το μέλλον και ότι η ζωή προχωράει
Η καθημερινότητα είναι σκληρή όταν είσαι γονιός σε μονογονεϊκή οικογένεια και εργαζόμενος.
Οι απαιτήσεις και οι υποχρεώσεις πολλές και ο πόνος της απώλειας δυνατός. Είναι δύσκολο να πρέπει να αποφασίζεις μόνος σου και έχεις μόνος την ευθύνη της διαπαιδαγώγησης του παιδιού. Όμως, στο τέλος της ημέρας το χαμόγελό του και το γαλήνιο προσωπάκι του μόλις αποκοιμηθεί, σε αποζημιώνουν πλήρως.
Σου θυμίζουν ότι αυτό είναι το μέλλον και ότι η ζωή προχωράει …!
Το δώρο της μητρότητας είναι ανεκτίμητο!
Πάνω απ’ όλα θέλω να έχει υγεία.
Εύχομαι και ελπίζω οι επιλογές του να τον κάνουν χαρούμενο κι ευτυχισμένο, ώστε να βλέπω κι εγώ στο πρόσωπό του αυτό το υπέροχο χαμόγελο, που γεμίζει τη ζωή μου.
Άντζελα 38 ετών - Μητέρα παιδιού με παιδικό διαβήτη – Πανελλήνια Ένωση Αγώνα κατά του Νεανικού Διαβήτη: Το άγχος όλης της ημέρας και ειδικά της νύχτας
«Είμαι η Άντζελα 38 χρονών και έχω ένα "γλυκό" παιδάκι το Θάνο που είναι 7 χρονών και έχει παιδικό διαβήτη από 15 μηνών.
Η καθημερινότητα μου ως μητέρα είναι δύσκολη γιατί απαιτούνται πολλές μετρήσεις την ημέρα, περίπου 10 και ενέσεις 7 ημερησίως. Αυτό και μόνο τα λέει όλα.
Πρέπει να είσαι συνέχεια σε εγρήγορση και να κυνηγάς νούμερα, όπως επίσης και τους καθημερινούς πειρασμούς.
Μόνο μια οικογένεια που βιώνει το ίδιο πρόβλημα μπορεί να καταλάβει τις καθημερινές δυσκολίες και το άγχος όλης της ημέρας και ειδικά της νύχτας.
Το μέλλον που οραματίζομαι για το παιδί μου είναι να είναι υγιής και ευτυχισμένος με ό,τι επιλέξει να κάνει».
Νίκη, 50 ετών – Μητέρα, γονιός σε μονογονεϊκή οικογένεια με οικονομικά προβλήματα: Η φτώχεια είναι η μεγαλύτερη μορφή βίας
«Σαν μονογονεϊκή οικογένεια δεν μοιράζομαι ευθύνες και δεν έχω σύντροφο-πατέρα του γιού μου, να αντιμετωπίσω τον Γολγοθά μου. Το «σακί» γεμίζει-ξεχειλίζει και εγώ αδυνατώ άλλο να το σηκώσω. Φτάνω στα όρια μου-γονατίζω-και πολλές φορές χρεώνω τον Ανδρέα μου για ό,τι μου φταίει.
Οι δυσκολίες ξεκινούν από το χαμηλό οικονομικό επίπεδο της οικογενείας μου και που με κάνουν να μην μπορώ να ανταποκριθώ στις απαιτήσεις των καιρών. «Η φτώχεια είναι η μεγαλύτερη μορφή βίας». Ας το ακούσουν, ας ακούσουν τη φωνή μας-την φωνή της ψυχής μας όλοι αυτοί που θέλουν το «καλό» μιας υγιούς κοινωνίας.
Για το μέλλον του παιδιού μου θα ήθελα να υπάρχει ισότητα-ισονομία-δικαιοσύνη-αγάπη. Κυρίως αγάπη γιατί εγώ σαν Νίκη δεν την είχα. Δεν την ένιωσα ούτε στο παρελθόν, δεν τη νιώθω στο παρόν.
Ας είναι αυτή μπροστά σαν ιχνηλάτης να οδηγεί τα βήματα των παιδιών μας, του παιδιού μου».
Πηγή: iefimerida
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου